ေတြးၾကည့္တာပါဗ်ာ

ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးဟာ အေၿခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားကို ထြက္ခြါခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရာက္ရွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာ အေၿခခ်ဖို ့ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူအားလံုးရဲ့ အေၿခခံတူညီခ်က္ေတြပါ။

အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပးဆပ္ၾကရတာပါ၊ ကိုယ္ရဲ့ မိဘ ေမာင္ဘြား ဇနီးမယား အားလံုးကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ ထြက္လာာၾကရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့မွ အလုပ္အကိုင္ အတည္အက် အေၿခက်တဲ့ အခါမွ သူတို ့ကို ေခၚရတာပါ။ ဒါဟာ အၾကမ္းပ်င္း ေတြးၾကည့္တာပါ။


ဒီအထိ ၿပႆနာ မရွိေသးပါဘူး၊ ၿပႆနာက ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ မ်ိဳးဆက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ သားသမီးေတြ၊ ေနာက္ သူတို ့မွ တဆင့္ ေပါက္ဖြားလာမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ လက္ထက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေတြ ၿဖစ္လာႏိုင္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္တာပါ။


ဘာေၾကာင့္ ဒီလို အေတြးေတြ ၿဖစ္ေပၚလာရသလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာေမြးတဲ့ ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿမန္မာစကား သိပ္မေၿပာတက္ၾကဘူး၊ ေၿပာတက္ရင္ေတာင္ ေဝါဟာရ ရွားပါးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ၿမန္မာယဥ္ေက်းမွုေတာင္ ဆံုးရွံုးေနၾကရတယ္။


ဒီလိုၿဖစ္ၾကရတာလည္း မိဘေတြၿဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္ရဲ့ တာဝန္မေက်မွုေတြေၾကာင့္လည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေနထိုင္ၾကရတဲ့ မိဘေတြ ခင္မ်ာလည္း အိမ္ရွိလူကုန္ အကုန္အလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကရေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္၊ ၿပန္လာေတာ့လည္း အလုပ္က တင္းက်ပ္မွုေတြနဲ ့ အိပ္ယာေစာေစာဝင္ ဒီလိုနဲ ့ပဲ သားသမီးနဲ ့ မိဘ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ကင္းကြာသြားၾကၿပီး ကေလးေတြက သီးၿခားဟန္နဲ ့ ရပ္တည္သြားၾကေရာ။


ေနာင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလးဆယ္ ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရႊႏိုင္ငံၾကီးက အာရွမွာထိပ္တန္းၿဖစ္ေန.....း)) တဲ့အခါမွာ နိုင္ငံၿခားမွာရွိတဲ့ မ်ိဳးဆက္က ေရႊၿမန္မာ နဲ ့ ေရႊၿပည္ၾကီးက ေရႊၿမန္မာေတြ ဆက္သြယ္မွုေတြ ရွိၾကရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ ၿမန္မာစကား လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မေၿပာတက္လို ့ တရုတ္စကားမတက္တဲ့ တရုတ္ကို စကားတက္တဲ့တရုတ္က ႏွိမ္သလိုမ်ိဳး အႏိွမ္ခံၾကရမွာ ၿမင္ေယာင္မိတယ္။


ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္ကတည္းက ကေလးေတြကို ၾကိဳးစားအခ်ိန္ေပးၿပီး လိုအပ္တာေလးေတြကို သင္ၾကားေပးရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ မိဘ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ့ တာဝန္ပါ။ ကိုယ့္ခေလး ၿမန္မာလို မေၿပာတက္တာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ပါ။


ဘာရယ္မဟုက္ပါဘူး၊ ပင္နီဆူလားမွာ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အဂၤလိပ္ တစ္ဝက္ ၿမန္မာတစ္ဝက္ ေၿပာတာ ၿမင္ေယာင္ၿပီး ဆက္ေတြးၾကည့္တာပါ။

(အားလံုးကို မဆိုလိုပါ)