မဂၤလာပါ )))))))))))))))))))))))
အဲလိုပဲ ေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။
အြန္လိုင္းေပၚ မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာၿပီး ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြနဲ ့ မဆံုၿဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ရဲ့ လတ္တေလာ အေၿခအေနမွာ ေရးထားတဲ့အတိုင္း အေမေရာက္လာတဲ့ အတြက္ အလုပ္လည္း နဲနရွုပ္ၿပီး ဘေလာဂ့္ေပၚမေရာက္ၿဖစ္တာပါ။ အားတဲ့အခ်ိန္ေလး ေမာင္ႏွမေတြရဲ့ ဘေလာဂ့္ေတြေတာ့ ဖတ္ၿဖစ္ပါတယ္။ ကြန္မန္ ့ေတာ့ မေရးၿဖစ္ခဲ့ဘူး။
ဘယ္ေလာက္ထိ အလုပ္က ရွုပ္လည္းဆို ခြင့္ကလည္း ဘယ္လိုမွ ယူလို ့မရ(ႏွစ္ကလည္း ကုန္ကာနီးၿပီဆိုေတာ့ း))။ အေမရဲ့ စကၤာပူ မာလ္တီပယ္ ဗီဇာကလည္း အခ်ိန္မွီ စလံုးကို ၿပန္ဝင္လို ့ရေအာင္ မေလးရွား ေကအယ္လ္ နဲ ့ စလံုးကို စုန္ဆန္ခ်ည္ ေၿပးလိုက္ရတာ ဖက္ဖက္ကို ေမာသြားပါေလေရာ။
အေမက လာကတည္းက မေလးဗီဇာလည္း ယူလာေတာ့ ဗီဇာမကုန္ခင္ မေလးကို ဝင္ဖို ့ အရင္လုပ္ရတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ မေလးမွာရွိတဲ့ အမ်ိဳးေတြနဲ ့ လွမ္းခ်ိတ္၊ ၿပီးေတာ့ Golden Mile က ဘတ္စ္နဲ ့ စေနေန ့ အေမ့ကို လိုက္ပို ့ေနာက္တစ္ရက္ တနဂၤေႏြက် စလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း ၿပန္လာရတယ္။ ဒါေတာင္ ဟိုကလူေတြက ဆြဲထားလို ့ မနည္းေတာင္းပန္ရတာ။
အသြားတုန္းကလည္း Golden Mile က ထြက္တဲ့ ဘတ္စ္ေတြက Tuas ဖက္က ထြက္ေတာ့ စလံုးဘက္က လဝက က ၿပႆနာ မရွိေပမယ့္ မေလးဘက္လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပတ္စပို ့ စာအုပ္က မတ္လမွာ ကုန္မွာဆိုေတာ့ မေလး သေကာင့္သား လဝက က ရစ္ခ်င္ေနတယ္။ ကံေကာင္းတာက သူတို ့ရဲ့ Officer မေလး အဘြားၾကီးက ရတယ္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္လို ့။ ဒါေတာင္ ပညာက ၿပလိုက္္ေသးတယ္။ အေမနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ ဝင္တာကို အေမ့ကို ရက္သံုးဆယ္ ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ၾကေတာ့ တစ္ပတ္ပဲ ေပးလိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ပတ္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၿပီး Tuas ဘက္က ထပ္ဝင္ရင္ ဒီေကာင္ ရစ္ဦးမွာပဲဆိုၿပီး Woodland ဘက္က ဝင္မယ္ဆိုၿပီး ဆးံုၿဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ ့Kranji MRT ကေန 107 ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ဂ်ိဳဟိုးဖက္ကို ကူးတာ Larkin ကားဂိတ္ထိကို ေရာက္ေရာ။ ဒီတစ္ေခါက္ မေလး လဝက ကေတာ့ ဘာမွကို မေမးေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ Larkin ကားဂိတ္ကေန ေကအယ္လ္ထိ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီးေတာ့ သြားတာေပါ့။ ကုန္က်စရိတ္က အမ်ားၾကီးကို သက္သာတယ္။
ေကအယ္လ္ ဝင္ဝင္ခ်င္း စိတ္ညစ္စရာတစ္ခု ၾကံဳရေသးတယ္။ ဘာလည္းဆိုေတာ့ Traffic Jam။ ဘယ္ေလာက္ထိဆိုးလည္းဆိုရင္ ေကအယ္လ္ တိုးဂိတ္ကို ကားၿဖတ္ေတာ့ ေန ့လည္ ႏွစ္နာရီခြဲ သာသာပဲ ရွိဦးမယ္။ စၿပီး ကားပိတ္မိေနတာ။ တေရြ ့ေရြ နဲ ့ သြားလိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ကားဂိတ္ Pudu Rarya ကို ညေနေလးနာရီမွ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲ ကားေပၚမွာ ဆီးသြားခ်င္တာ တစ္ပိုင္းကို ေသေရာ။ ကားရပ္ရပ္ခ်င္း ပထမဦးဆံုး အိမ္သာကို ေၿပးရပါေရာ၊ မေလးေငြ ၿပားႏွစ္ဆယ္ထည့္ရတဲ့ လမ္းေဘးက အိမ္သာေလး။ မဆိုးပါဘူး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္းနဲ ့ အစဥ္ေၿပပါတယ္။
ေနာက္မွ အေမတည္းေနတဲ့ ပူခႊ်န္းအရပ္ကို သြားရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ တစ္ညအိပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့့မနက္ ေကအယ္လ္ရဲ့ ၿပယုဂ္ၿဖစ္တဲ့ KLCC tower ကို သြားလည္ၿဖစ္တယ္။ ဓါတ္ပံုေတြ ဘာေတြရုိက္ၿပီး ၿမိဳ ့လည္က SOGO ကုန္တိုက္ကို ဝင္လည္ၿဖစ္တယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ SOGO ရဲ့ ေၿခာက္ထပ္မွာရွိတဲ့ ၿမန္မာထမင္းဆိုင္ Paradise Palace မွာ ေန ့လည္စာ စားခဲ့ရတယ္။ အစားအေသာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တန္တယ္။ ငါးေယာက္စားတာ အေအးပါ အပါအဝင္ မေလးပိုက္ဆံ ၁၂၆ ရင္းဂစ္ပဲ က်တယ္။
စားၿပီးတာနဲ ့ ကားဂိတ္သြား စလံုးၿပန္မယ့္ ကားလက္မွတ္ၿဖတ္ၿပီး ေန ့လည္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ ေကအယ္လ္ကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီး စလံုးကို ၿပန္လာေတာ့တယ္။ ညေန ခုႏွစ္နာရီေလာက္မွာ စလံုးေၿမကို ၿပန္နင္းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းသြားၿပီး အနားယူလိုက္တာ အခုမွပဲ ပိုစ့္ၿပန္တင္ႏိုင္ေတာ့တယ္။
လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ ေမာင္ႏွစ္မမ်ားအားလံုး ဧည့္ဝတ္မေက်ခဲ့တာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို ့ ေတာင္းပန္လွ်က္............။
11.07.2009
10.21.2009
A for All of Blogger
ညီမငယ္ ဝိုင္း တဂ္ထားတာပါ၊ အေတာ္ေတာင္ ၾကာသြားတယ္။ မနည္း အခ်ိန္လုၿပီး တင္လိုက္ထာပါ ညီမေရ
ေက်နပ္ေနာ္.....း)
1. What is your name : Andrew
2. A four Letter Word : Acid
3. A boy's Name : Aerosmith
4. A girl's Name : Angle
5. An occupation : Actor :)
6. A color : Azure (like as sky-blue)
7. Something you'll wear : Addidas
8. A food : Avocado
9. Something found in the bathroom : Air pump
10. A place : America
11. A reason for being late : Always traffic jam
12. Something you'd shout : Ayah;;;;;;;
13. A movie title : Away we go
14. Something you drink : Alcohol (Chivas)
15. A Musical group : ABBA
16. An animal : Ant
17. A street name : Ah Hood Rd (Toa Payoh Buddisht Temple)
18. A type of car : Audi
19. The title of a song : Anywhere for you (Back Street Boys)
20. A verb : Act
ဘေလာဂါ ေမာင္ႏွမအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။ ။
ေက်နပ္ေနာ္.....း)
1. What is your name : Andrew
2. A four Letter Word : Acid
3. A boy's Name : Aerosmith
4. A girl's Name : Angle
5. An occupation : Actor :)
6. A color : Azure (like as sky-blue)
7. Something you'll wear : Addidas
8. A food : Avocado
9. Something found in the bathroom : Air pump
10. A place : America
11. A reason for being late : Always traffic jam
12. Something you'd shout : Ayah;;;;;;;
13. A movie title : Away we go
14. Something you drink : Alcohol (Chivas)
15. A Musical group : ABBA
16. An animal : Ant
17. A street name : Ah Hood Rd (Toa Payoh Buddisht Temple)
18. A type of car : Audi
19. The title of a song : Anywhere for you (Back Street Boys)
20. A verb : Act
ဘေလာဂါ ေမာင္ႏွမအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။ ။
10.11.2009
Bad Luck
ဘေလာ့ လာဖတ္သူ အားလံုးလည္း မဂၤလာပါလို ့ ႏွုတ္ခြန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေၿပာင္းေနရလို ့ အြန္လိုင္းေပၚ မေရာက္တာ အေတာ္ကို ၾကာသြားတာ၊ အိမ္္ေၿပာင္းရတာလည္း ေနာက္တစ္ပတ္ဆို မာတာမိခင္ ေမြးေမေမ စလံုးကို အလည္လာမယ္လို ့ ေၿပာထားတယ္။ အခုေနတဲ့ အိမ္က ေယာကၤ်ားေလးေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ အေမလည္း မလြတ္လပ္ သူတို ့လည္း မလြတ္လပ္ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း မိသားစုအိမ္ကို ေရြ ့လိုက္ရတယ္။
အိမ္ေရြ ့ရတဲ့ ဒုကၡကလည္း ေတာ္ေတာ္မေသးဘူး၊ အိမ္ေၿပာင္းဘူးရင္ သိမွာပါ။ တစ္ပတ္ေလာက္ အထိုင္မၾကနိုင္ဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ အြန္လိုင္းနဲ ့ အဆက္ၿပတ္သြားတာ အခုမွ ၿပန္ဝင္ရတာ။ ဒီၾကားထဲ လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို ၿပန္မႏွုတ္ဆက္ႏိုင္တာ ေတာ္ေတာ္ကို အားနာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ နံရိုးေလးကလည္း က်န္းမာေရးက မေကာင္းၿဖစ္ေနတယ္။ ပထမပိုင္း ခါးနာတယ္ဆိုလို ့ ေဆးခန္းသြားၿပရတယ္။ ဆရာဝန္က ဆီးစစ္ၿပီး ေဆးတစ္ပတ္စာ ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ပတ္ၿပည့္ေတာ့ မသက္သာဘူး။ ဒါနဲ ့ဆရာဝန္ၿပန္ၿပေတာ့ X-ray နဲ ့Ultrasound ရုိက္ရမယ္ေၿပာေရာ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ထူပူသြားတာ၊ ဒါနဲ ့ ေဆးခန္းက ညႊန္လိုက္တဲ့ SUNTEC CITY က ေဆးခန္းကို သြားရတယ္။ ၿပီေတာ့ ၿပန္လာၾကတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ ဖုန္းဝင္လာပါေလေရာ။ အဲဒီ SUNTEC CITY ေဆးခန္းက ဆက္တာ။
X-ray က Clear မၿဖစ္ေၾကာင္း ဝမ္းသြားဖို ့လိုေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္ ၿပန္လာဖို ့ လိုေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေတာ္တာ္ကို ေဒါကန္သြားတာ၊ ဒါနဲ ့ေနာက္တစ္ေန ့ ထပ္သြားရတာေပါ့။ ေနာက္ result ထြက္ေတာ့ ပံုမွန္ ခါးနာတာ ၿဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီၾကမွပဲ ရင္ထဲက အလံုးၾကီး ၾကသြားေရာ။ အခုေတာ့ ပံုမွန္ ေဆးစား၊ ေဆးလိမ္းေနရတယ္။
ဒီၾကားထဲ SMRT(ရထား၊ ကား စီးခြင့္) ကဒ္ကလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ပံုမွန္အခ်ိန္ဆို စလံုးမွာ ဒီကဒ္ၿပန္လုပ္ရင္ ငါးမိနစ္ မၾကာဘူး၊ အခုအခ်ိန္က စလံုးမွာ ဒီ SMRT ကဒ္ေတြကို တစ္ႏိုင္ငံလံုး လဲေပးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၄၅မိနစ္ေလာက္ က်ဴတန္းၾကီးထဲမွာ တန္စီေနရတယ္။ တခါတရံ စဥ္းစားမိတယ္။ အဆိုးေတြ လာတဲ့အခိ်န္ဆို ဆက္တိုက္ လာတက္သလားလို ့။
အခုေတာ့ အေကာင္းေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို ့ ထင္မိတယ္၊ ပံုမွန္ေတာ့ ၿပန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ မေန ့ညကလည္း အြန္လိုင္းေပၚ ၿပန္တက္ေတာ့ ညီမေလး ဝိုင္းက တဂ္ထားတာ မိေနၿပန္ေရာ။ ေရးေပးပါမယ္ ညီမေရ....။
အခုလို အြန္လိုင္းေပၚ မေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပံုမွန္လာလည္တဲ့ လူေတြ၊ စီေဘာက္မွာ လာလာေအာ္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ..........။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေၿပာင္းေနရလို ့ အြန္လိုင္းေပၚ မေရာက္တာ အေတာ္ကို ၾကာသြားတာ၊ အိမ္္ေၿပာင္းရတာလည္း ေနာက္တစ္ပတ္ဆို မာတာမိခင္ ေမြးေမေမ စလံုးကို အလည္လာမယ္လို ့ ေၿပာထားတယ္။ အခုေနတဲ့ အိမ္က ေယာကၤ်ားေလးေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ အေမလည္း မလြတ္လပ္ သူတို ့လည္း မလြတ္လပ္ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္း မိသားစုအိမ္ကို ေရြ ့လိုက္ရတယ္။
အိမ္ေရြ ့ရတဲ့ ဒုကၡကလည္း ေတာ္ေတာ္မေသးဘူး၊ အိမ္ေၿပာင္းဘူးရင္ သိမွာပါ။ တစ္ပတ္ေလာက္ အထိုင္မၾကနိုင္ဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ အြန္လိုင္းနဲ ့ အဆက္ၿပတ္သြားတာ အခုမွ ၿပန္ဝင္ရတာ။ ဒီၾကားထဲ လာေရာက္လည္ပတ္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို ၿပန္မႏွုတ္ဆက္ႏိုင္တာ ေတာ္ေတာ္ကို အားနာပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ နံရိုးေလးကလည္း က်န္းမာေရးက မေကာင္းၿဖစ္ေနတယ္။ ပထမပိုင္း ခါးနာတယ္ဆိုလို ့ ေဆးခန္းသြားၿပရတယ္။ ဆရာဝန္က ဆီးစစ္ၿပီး ေဆးတစ္ပတ္စာ ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ပတ္ၿပည့္ေတာ့ မသက္သာဘူး။ ဒါနဲ ့ဆရာဝန္ၿပန္ၿပေတာ့ X-ray နဲ ့Ultrasound ရုိက္ရမယ္ေၿပာေရာ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေတာ္ေတာ္ကို ထူပူသြားတာ၊ ဒါနဲ ့ ေဆးခန္းက ညႊန္လိုက္တဲ့ SUNTEC CITY က ေဆးခန္းကို သြားရတယ္။ ၿပီေတာ့ ၿပန္လာၾကတယ္၊ ဒီအခ်ိန္ ဖုန္းဝင္လာပါေလေရာ။ အဲဒီ SUNTEC CITY ေဆးခန္းက ဆက္တာ။
X-ray က Clear မၿဖစ္ေၾကာင္း ဝမ္းသြားဖို ့လိုေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္ ၿပန္လာဖို ့ လိုေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားတာ။ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေတာ္တာ္ကို ေဒါကန္သြားတာ၊ ဒါနဲ ့ေနာက္တစ္ေန ့ ထပ္သြားရတာေပါ့။ ေနာက္ result ထြက္ေတာ့ ပံုမွန္ ခါးနာတာ ၿဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီၾကမွပဲ ရင္ထဲက အလံုးၾကီး ၾကသြားေရာ။ အခုေတာ့ ပံုမွန္ ေဆးစား၊ ေဆးလိမ္းေနရတယ္။
ဒီၾကားထဲ SMRT(ရထား၊ ကား စီးခြင့္) ကဒ္ကလည္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ ပံုမွန္အခ်ိန္ဆို စလံုးမွာ ဒီကဒ္ၿပန္လုပ္ရင္ ငါးမိနစ္ မၾကာဘူး၊ အခုအခ်ိန္က စလံုးမွာ ဒီ SMRT ကဒ္ေတြကို တစ္ႏိုင္ငံလံုး လဲေပးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၄၅မိနစ္ေလာက္ က်ဴတန္းၾကီးထဲမွာ တန္စီေနရတယ္။ တခါတရံ စဥ္းစားမိတယ္။ အဆိုးေတြ လာတဲ့အခိ်န္ဆို ဆက္တိုက္ လာတက္သလားလို ့။
အခုေတာ့ အေကာင္းေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္လို ့ ထင္မိတယ္၊ ပံုမွန္ေတာ့ ၿပန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ မေန ့ညကလည္း အြန္လိုင္းေပၚ ၿပန္တက္ေတာ့ ညီမေလး ဝိုင္းက တဂ္ထားတာ မိေနၿပန္ေရာ။ ေရးေပးပါမယ္ ညီမေရ....။
အခုလို အြန္လိုင္းေပၚ မေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ပံုမွန္လာလည္တဲ့ လူေတြ၊ စီေဘာက္မွာ လာလာေအာ္တဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ..........။
9.28.2009
9.22.2009
ဆုေပးပြဲ
အားလံုးပဲ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ...............
အထူးသၿဖင့္ အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ့ဂါေတြလည္း အပိုေခၚမလာပါနဲ ့ ႏိုင္သေလာက္ပဲ သယ္သြားပါလို ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ။
ပံုကို ေဖာ္ဝတ္ေမလ္းမွ ရပါတယ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ပိုစ့္မွာ အားက်ိဳးမာန္တက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာေၿဖၾကတာ ေတြ ့ရၿပီး အကုန္လံုးနီးပါးလည္း အေၿဖမွန္ေနတာ ေတြ ့ရေတာ့ ဆုေပးဖို ့ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းကိုက္သြားတယ္...း)၊ အားလံုးနီးပါလည္း အေၿဖ မွန္ေနၾကတယ္။
အေၿဖမွန္ကေတာ့ အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္ အဖိုးၾကီးပါဆိုမွ ဘယ္လိုလုပ္ သြားရွိမွာလည္း၊ ဟုတ္ဘူးလား....း))
ဒါနဲ ့ပဲ အေၿဖမွန္တဲ့သူ အားလံုးလည္း ဆုရရွိေအာင္ လာၿပီး မွားမွားမွန္မွန္ ကြန္မန္ ့ေပးတဲ့လူေတြလည္း ဆုရသြားေအာင္ အထူးအစီအစဥ္ကို ေၿပာင္းလိုက္ရပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ကြန္မန္ ့ထဲက အစဥ္လိုက္ အတိုင္း ကိုယုယက ဦးေဆာင္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ႏိုင္ပဲ သယ္သြားၾကပါ၊ အပိုလူ ေခၚမလာပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ.... အထူးေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ The Queen တို ့လို မိခင္ေတြလည္း ခေလး ေခၚလာလို ့မရပါခင္ဗ်ာ း)
အထူးသၿဖင့္ အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ့ဂါေတြလည္း အပိုေခၚမလာပါနဲ ့ ႏိုင္သေလာက္ပဲ သယ္သြားပါလို ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ။
ဆုေငြကေတာ့ ေအာက္မွာပါ
တန္း
စီ
ၾက
ပါ၊
ၾကား
မ
ၿဖတ္
ပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ။
ကဲ နိုင္သေလာက္သာ သယ္သြားပါေတာ့ဗ်ာ း))
ပံုကို ေဖာ္ဝတ္ေမလ္းမွ ရပါတယ္ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမ အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ့ၾကပါေစ
း)
9.18.2009
စဥ္းစားၾကစို ့
တခါတုန္းက ေတာၿမိဳ ့ေလးတစ္ၿမိဳ ့မွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ၿမိဳ ့ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ ့ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရထားဘူတာရံုေလး ရွိၿပီး အစုန္ အဆန္ ရထားေတြ ေန ့စဥ္ ၿဖတ္သြားတဲ့ အတြက္ သူဟာနဲ ့သူေတာ့ စည္ကားလွပါတယ္။ ၿမိဳ ့ငယ္ေလးရဲ့ ထံုစံအတိုင္း ဘူတာရုံေလးကို ဗဟိုၿပဳၿပီး ကုန္စည္ စီးဆင္းေနတာေပါ့။
ဘူတာရုံေဘးဘက္မွာေတာ့ ရထားလမ္းနဲ ့အၿပိဳင္ ေစ်းတန္းေလးက မနက္တိုင္း အေရာင္းအဝယ္ ၿဖစ္လို ့ေနတယ္။ တစ္ၿမိဳ ့လံုးမွာလည္း အဲဒီေစ်းေလးတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဘူတာရုံ တစ္ဘက္ၿခမ္းမွာေနတဲ့ လူေတြကလည္း မနက္တိုင္း ရထားသံလမ္းကို ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကိုလာတာဟာ အဲဒီၿမိဳ ့ကလူေတြအဖို ့ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီ ေစ်းတန္းေလးရဲ့ ၿမင္ကြင္းဟာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း သမရိုးက် ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ့္ အဖိုးအို တစ္ဦးဟာ တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္နဲ ့ ရထားလမ္းကို ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကို လာေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစုန္အဆန္ရထားႏွစ္စင္းဟာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားနဲ ့ ဥၾသဆြဲၿပီး လာေနပါတယ္။
လူငယ္လူရြယ္ေတြကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ ရထားလမ္းကို ၿဖတ္ကူးေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ ကေလးအေမေတြနဲ ့ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ ့က ရထားႏွစ္စီး ၿဖတ္ေမာင္းသြားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ၿပီးမွ သံလမ္းကို ၿဖတ္ဖို ့ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဖိုးအိုက တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္နဲ ့ ရထားသံလမ္းကို ၿဖတ္ကူးဖို ့ ၾကိဳးစားေနတယ္။ ဒီၿမင္ကြင္းကို ေတြ ့ေတာ့ စိုးရိမ္တဲ့ လူေတြက ဝိုင္းေအာ္ၾကတာေပါ့။
"အဘ... ရထား လာေနတယ္ ခဏေစာင့္လိုက္ဦး.."
တစ္ခ်ိဳ ့ၾကေတာ့လည္း
"အာ....ဒီလူၾကီး ေသခ်င္လို ့လား မသိဘူး"
အဲလိုနဲ ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကတာေပါ့။ အဖိုးၾကီးကေတာ့ မၾကားတာလား၊ သိရဲ့သားနဲ ့ ၿဖတ္ကူးတာလား ဘယ္သူမွ မသိဘူးေပါ့။ လူေတြကလည္း အထိတ္တလန္ ့နဲ ့ေပါ့။ ရထားႏွစ္စင္းကလည္း အရွိန္ၿပင္းစြာနဲ ့ ၿဖတ္သြားပါေလေရာ။ လူေတြၿမင္လိုက္တာ အဖိုးၾကီးဟာ ရထားႏွစ္စင္းၾကားထဲမွာ ရိပ္ခနဲ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။
ရထားႏွစ္စင္းလည္း ၿဖတ္ေမာင္းၿပီးသြားေရာ လူေတြအကုန္လံုး အဖိုးၾကီး သြား ၾကည့္တာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့
WHY?
ဘေလာ့ဖတ္သူအားလံုး ဒီပိတ္ရက္မွာ စဥ္းစားၿပီး ေၿဖႏိုင္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အေၿဖေတြကို ကြန္မန္ ့မွာ ေရးေပးသြားပါခင္ဗ်ာ။
အေၿဖမွန္တဲ့လူကို ဆုေငြ ခ်ီးၿမွင့္မွာပါ။ အေၿဖမွန္ကို ေနာက္ပိုစ့္မွာ တင္ေပးပါမယ္။
း))
ဘူတာရုံေဘးဘက္မွာေတာ့ ရထားလမ္းနဲ ့အၿပိဳင္ ေစ်းတန္းေလးက မနက္တိုင္း အေရာင္းအဝယ္ ၿဖစ္လို ့ေနတယ္။ တစ္ၿမိဳ ့လံုးမွာလည္း အဲဒီေစ်းေလးတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဘူတာရုံ တစ္ဘက္ၿခမ္းမွာေနတဲ့ လူေတြကလည္း မနက္တိုင္း ရထားသံလမ္းကို ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကိုလာတာဟာ အဲဒီၿမိဳ ့ကလူေတြအဖို ့ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီ ေစ်းတန္းေလးရဲ့ ၿမင္ကြင္းဟာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း သမရိုးက် ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ့္ အဖိုးအို တစ္ဦးဟာ တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္နဲ ့ ရထားလမ္းကို ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကို လာေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစုန္အဆန္ရထားႏွစ္စင္းဟာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားနဲ ့ ဥၾသဆြဲၿပီး လာေနပါတယ္။
လူငယ္လူရြယ္ေတြကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ ရထားလမ္းကို ၿဖတ္ကူးေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ ကေလးအေမေတြနဲ ့ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ ့က ရထားႏွစ္စီး ၿဖတ္ေမာင္းသြားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ၿပီးမွ သံလမ္းကို ၿဖတ္ဖို ့ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဖိုးအိုက တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္နဲ ့ ရထားသံလမ္းကို ၿဖတ္ကူးဖို ့ ၾကိဳးစားေနတယ္။ ဒီၿမင္ကြင္းကို ေတြ ့ေတာ့ စိုးရိမ္တဲ့ လူေတြက ဝိုင္းေအာ္ၾကတာေပါ့။
"အဘ... ရထား လာေနတယ္ ခဏေစာင့္လိုက္ဦး.."
တစ္ခ်ိဳ ့ၾကေတာ့လည္း
"အာ....ဒီလူၾကီး ေသခ်င္လို ့လား မသိဘူး"
အဲလိုနဲ ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကတာေပါ့။ အဖိုးၾကီးကေတာ့ မၾကားတာလား၊ သိရဲ့သားနဲ ့ ၿဖတ္ကူးတာလား ဘယ္သူမွ မသိဘူးေပါ့။ လူေတြကလည္း အထိတ္တလန္ ့နဲ ့ေပါ့။ ရထားႏွစ္စင္းကလည္း အရွိန္ၿပင္းစြာနဲ ့ ၿဖတ္သြားပါေလေရာ။ လူေတြၿမင္လိုက္တာ အဖိုးၾကီးဟာ ရထားႏွစ္စင္းၾကားထဲမွာ ရိပ္ခနဲ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။
ရထားႏွစ္စင္းလည္း ၿဖတ္ေမာင္းၿပီးသြားေရာ လူေတြအကုန္လံုး အဖိုးၾကီး သြား ၾကည့္တာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့
WHY?
ဘေလာ့ဖတ္သူအားလံုး ဒီပိတ္ရက္မွာ စဥ္းစားၿပီး ေၿဖႏိုင္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အေၿဖေတြကို ကြန္မန္ ့မွာ ေရးေပးသြားပါခင္ဗ်ာ။
အေၿဖမွန္တဲ့လူကို ဆုေငြ ခ်ီးၿမွင့္မွာပါ။ အေၿဖမွန္ကို ေနာက္ပိုစ့္မွာ တင္ေပးပါမယ္။
း))
9.16.2009
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာ (၃)
ဒီလိုနဲ ့ မီးပံုပြဲအတြက္ ၿပင္ဆင္ဖို ့ ရြာထဲက ထမင္းဆိုင္ကပဲ လူတစ္ေယာက္ စီစဥ္ေပးတယ္၊ အလကားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ရာေပးရတယ္။ တစ္ရာက မီးပံုဖိုးနဲ ့ ေနာက္တစ္ရာက ငါးကင္ဖိုး၊ ငါးကိုလည္း ေသခ်ာလုပ္ေပးထားၿပီး အဆင္သင့္ ကင္ယံုပဲ။ ညေနေမွာင္လည္းလာေရာ မီးပံုပြဲ လုပ္ေပးမယ့္လူ သူ ့ပစၥည္းေတြနဲ ့ အတူ ေရာက္လာေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မီးပံုပြဲ လုပ္မယ့္ ေနရာၿပၿပီး တာနဲ ့ မီးပံုပြဲနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္ေနရာခ်ေတာ့တယ္။ ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ ဂစ္တာတို ့ အေဆာင္က ခ်ေပးထားတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တို ့ ေနာက္ေတာ့ ပုလင္းေတြလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဘက္ခန္းက ဗကတို ့ မိသားစုလည္း မနက္ၿပန္မွာဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္းထိ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ အတူတူေပါ့၊ ညနက္လာေတာ့ သူတို ့လည္း မိသားစုလိုက္ အခန္းၿပန္သြားၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေသာက္လိုက္၊ ငါးကင္စားလိုက္ ဂစ္တာတီးလိုက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္ကို ညနက္လာတယ္။ ေပ်ာ္ဖို ့ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ဘာအေနွာင္အဖြဲ ့မွ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ၿမဴးေနၾကတယ္။ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့ ည၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ကမ္းေၿခမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ သီခ်င္းေတြဆိုတာလည္း တစ္ခ်ိဳ ့သီခ်င္းဆို ၃ ေခါက္ ေလးေခါက္ ထပ္ကုန္ၿပီ။ မီးပံုက မီးေတာက္လည္း တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေသးလာတယ္။
ဒါကို တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို ့ထိုင္ေနတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေရာ။ ေနာက္မီးေတာက္က တၿဖည္းၿဖည္းၾကီးလာေရာ၊ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းလာေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ထည့္ဖို ့ လုပ္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အဲဒီ အခ်ိန္က်မွ သတိဝင္လာၿပီး မနည္းတားယူရတယ္။ အားလံုးလည္း မူးေနၾကတာကိုး။
ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္က တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေႏွာင္းလာေတာ့ အိပ္ဖို ့ အကုန္လံုးကို လိုက္ေၿပာရေတာ့တယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မအိပ္ခ်င္ၾကဘဲနဲ ့ မနက္ၿဖန္ ၿပန္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ ့ ဝမ္းနည္းသလို ေဆြးသလို ခံစားေနရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္္လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ မနက္စာစား၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ဘက္ခန္းက မိသားစုကိုေစာင့္ ၿပီးတာနဲ ့ ကားႏွစ္စီးဟာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ကို ဦးတည္းလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမိသားစုကို ေစာင့္ရတာလည္း ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ကားဆီထည့္ဖို ့အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲမွာ ဘယ္မွာဆီဆိုင္ရွိလည္း သိမွမသိတာ။
ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲလည္းေရာက္ေရာ ပုသိမ္ေစ်းၾကီးနားက လမ္းထဲမွာ ဆီဝယ္လို ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုေခၚတာ ခ်က္ဆီလားမသိဘူး။ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးတို ့မိသားစုကို ႏွုတ္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲ သၾကၤန္လည္းဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပုသိမ္သၾကၤန္ စည္တဲ့ေနရာဆိုလို ့ ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ပဲရွိတာ ရန္ကုန္က အတိုင္း မ႑ပ္ေတြ ထိုးတာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမစ္ကို ေက်ာခိုင္းထားၿပီး ၿမစ္ဘက္တစ္ၿခမ္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ မ႑ပ္ထိုးထားတယ္။
သူ ့ေဒသနဲ ့သူေတာ့ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရပက္ခံတဲ့ လူေတြက အုပ္စုလိုက္ အုပ္စုလိုက္ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မ႑ပ္ေပၚက ေရပိုက္ေတြနဲ ့ ေအာက္ကလူေတြကို ေရပက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားလည္း အဲဒီထဲလည္း ေရာက္သြားေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ထြက္လို ့မရေတာ့ဘူး၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ မ႑ပ္တစ္ခုကို ဝင္မိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ကားကို ေပးမထြက္တာ။ စိတ္ၾကိဳက္ကို ပက္တာ။ ရန္ကုန္က မ႑ပ္ေတြလို အတင္းေမာင္းမထုတ္ဘူး ...း)
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မ႑ပ္တစ္ခု ႏွစ္ခု ေက်ာ္လာေရာ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း လန္ ့လာတယ္။ လူေတြလည္း ၾကြက္စုတ္လို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ဒီၾကာထဲ ေရကလည္း ၿမစ္ေရေတြဆိုေတာ့ နဲနဲငန္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ထြက္လို ့မရေတာ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မ႑ပ္ေတြဆံုးတဲ့ထိ တၿဖည္းၿဖည္း လွိမ့္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။ အဲဒီ ပုသိမ္ သၾကၤန္ရဲ့ အက်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားရဲ့ ဟြန္းက ပုသိမ္ၿမိဳ ့ၿပင္လည္းေရာက္ေရာ အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာၿပင္ဖို ့ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ရန္ကုန္ကို ညေန အမွီ ၿပန္ေရာက္မွ ေနာက္ေန ့ သၾကၤန္အတက္ေန ့ကို ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာ္ရမွာ။ ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး ကားေက်ာ္တက္ခ်င္ၿပီဆို တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ဝီစီထြက္မွုတ္ေပးရတယ္။ ပံုစံကေတာ့ ရန္ကုန္က စပယ္ယာေတြ ပံုံစံေပါ့။ အဲဒီပံုစံအတိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိ ၿပန္လာခဲ့ရတယ္။ အၿပန္လမ္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကေတာ့ ဘယ္ဇတ္ဆိပ္မွာမွ မေစာင့္ရတာပါ။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အဲဒီအခ်ိန္ မၿပန္ၾကလို ့ပဲ။
အဲလိုနဲ ့ပဲရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါစို ့။ ေခ်ာင္းသာဇတ္လမ္းက ဒီေလာက္ပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲေလးကို အမွတ္တရ အေနနဲ ့ တဆက္တည္း ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ရန္ကုန္ထဲ ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ ့ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး အိမ္မၿပန္ၾကဘူး။ တကယ္လို ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ေနာက္ေန ့ ၿပန္ထြက္လို ့ မရမွာရယ္ အထူးသၿဖင့္ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုမွ ၿပန္လို ့မရလို ့။ သူ ့ကားေနာက္ဖံုးဆိုရင္ ေဆးတစက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို တန္းေမာင္းၿပီး အဲဒီမွာ နားၾကတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ တစ္ေယာက္က အၾကံၿပဳတယ္။ မနက္ၿဖန္ လည္ဖို ့အတြက္ အခုည အဲဒီ ပတ္ပေလကား အမိုး ၿဖဳတ္ဖို ့ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပီးပါေကာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုဟာ တစ္ေယာက္ အဆိုၿပဳရင္ က်န္တဲ့လူက ေထာက္ခံၿပီးသားဆိုတာ။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ တက္ညီလက္ညီ ညတြင္းခ်င္း ပတ္ပေလကာအမိုးကို ၿဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန ့ၾက သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန ့ ထံုးစံအတိုင္း ထူးမၿခားနားစြာနဲ ့ပဲ သၾကၤန္ကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
ထူးၿခားတာကေတာ့ အတက္ေန ့ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ပတ္ပေလကာ ကားအမိုးကို ဘယ္လိုမွ ၿပန္မတပ္တက္ ေတာ့တာပဲ။ လူေတြလည္း အၾကံအိုက္ကုန္ၿပီ။ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းဆို မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အားလံုး သေဘာတူညီခ်က္နဲ ့ ကားဝပ္ေရွာ့ကို ပို ့လိုက္ေတာ့တယ္။ အမိုးၿပန္တပ္ဖို ့ရယ္ ေနာက္ဖံုးကို ေဆးၿပန္မွုတ္ဖို ့ရယ္။ အားလံုးမ်ွခံေပါ့။
အက်ိဳးအၿမတ္ကေတာ့ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းလည္း ဝပ္ေရွာ့က ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ေပၚကို ၿပန္တက္ရဲေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အိမ္ေတြကေန ပိုက္ဆံထပ္ေတာင္းရလို ့ မိဘေတြရဲ ့ ၿငိဳၿငင္ၿခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ငယ္ဘဝ အမွတ္ရစရာေလးေတြပါပဲ။ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလို အေပ်ာ္မ်ိဳးကို ေငြနဲ ့ဝယ္လို ့လည္း မရပါဘူး။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာလည္း တကြဲတၿပားနဲ ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လို ၿပန္ဆံုၾကမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေၿပာႏိုင္ပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးဟာ ရည္မွန္းထားတဲ ့ ပန္းတိုင္ေတြစီသို ့ ရြက္လႊင့္လွ်က္ေပါ့..................။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မီးပံုပြဲ လုပ္မယ့္ ေနရာၿပၿပီး တာနဲ ့ မီးပံုပြဲနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္ေနရာခ်ေတာ့တယ္။ ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ ဂစ္တာတို ့ အေဆာင္က ခ်ေပးထားတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တို ့ ေနာက္ေတာ့ ပုလင္းေတြလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဘက္ခန္းက ဗကတို ့ မိသားစုလည္း မနက္ၿပန္မွာဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္းထိ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ အတူတူေပါ့၊ ညနက္လာေတာ့ သူတို ့လည္း မိသားစုလိုက္ အခန္းၿပန္သြားၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေသာက္လိုက္၊ ငါးကင္စားလိုက္ ဂစ္တာတီးလိုက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္ကို ညနက္လာတယ္။ ေပ်ာ္ဖို ့ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ဘာအေနွာင္အဖြဲ ့မွ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ၿမဴးေနၾကတယ္။ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့ ည၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ကမ္းေၿခမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ သီခ်င္းေတြဆိုတာလည္း တစ္ခ်ိဳ ့သီခ်င္းဆို ၃ ေခါက္ ေလးေခါက္ ထပ္ကုန္ၿပီ။ မီးပံုက မီးေတာက္လည္း တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေသးလာတယ္။
ဒါကို တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို ့ထိုင္ေနတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေရာ။ ေနာက္မီးေတာက္က တၿဖည္းၿဖည္းၾကီးလာေရာ၊ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းလာေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ထည့္ဖို ့ လုပ္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အဲဒီ အခ်ိန္က်မွ သတိဝင္လာၿပီး မနည္းတားယူရတယ္။ အားလံုးလည္း မူးေနၾကတာကိုး။
ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္က တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေႏွာင္းလာေတာ့ အိပ္ဖို ့ အကုန္လံုးကို လိုက္ေၿပာရေတာ့တယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မအိပ္ခ်င္ၾကဘဲနဲ ့ မနက္ၿဖန္ ၿပန္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ ့ ဝမ္းနည္းသလို ေဆြးသလို ခံစားေနရတယ္။
ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္္လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ မနက္စာစား၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ဘက္ခန္းက မိသားစုကိုေစာင့္ ၿပီးတာနဲ ့ ကားႏွစ္စီးဟာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ကို ဦးတည္းလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမိသားစုကို ေစာင့္ရတာလည္း ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ကားဆီထည့္ဖို ့အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲမွာ ဘယ္မွာဆီဆိုင္ရွိလည္း သိမွမသိတာ။
ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲလည္းေရာက္ေရာ ပုသိမ္ေစ်းၾကီးနားက လမ္းထဲမွာ ဆီဝယ္လို ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုေခၚတာ ခ်က္ဆီလားမသိဘူး။ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးတို ့မိသားစုကို ႏွုတ္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲ သၾကၤန္လည္းဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပုသိမ္သၾကၤန္ စည္တဲ့ေနရာဆိုလို ့ ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ပဲရွိတာ ရန္ကုန္က အတိုင္း မ႑ပ္ေတြ ထိုးတာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမစ္ကို ေက်ာခိုင္းထားၿပီး ၿမစ္ဘက္တစ္ၿခမ္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ မ႑ပ္ထိုးထားတယ္။
သူ ့ေဒသနဲ ့သူေတာ့ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရပက္ခံတဲ့ လူေတြက အုပ္စုလိုက္ အုပ္စုလိုက္ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မ႑ပ္ေပၚက ေရပိုက္ေတြနဲ ့ ေအာက္ကလူေတြကို ေရပက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားလည္း အဲဒီထဲလည္း ေရာက္သြားေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ထြက္လို ့မရေတာ့ဘူး၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ မ႑ပ္တစ္ခုကို ဝင္မိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ကားကို ေပးမထြက္တာ။ စိတ္ၾကိဳက္ကို ပက္တာ။ ရန္ကုန္က မ႑ပ္ေတြလို အတင္းေမာင္းမထုတ္ဘူး ...း)
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မ႑ပ္တစ္ခု ႏွစ္ခု ေက်ာ္လာေရာ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း လန္ ့လာတယ္။ လူေတြလည္း ၾကြက္စုတ္လို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ဒီၾကာထဲ ေရကလည္း ၿမစ္ေရေတြဆိုေတာ့ နဲနဲငန္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ထြက္လို ့မရေတာ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မ႑ပ္ေတြဆံုးတဲ့ထိ တၿဖည္းၿဖည္း လွိမ့္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။ အဲဒီ ပုသိမ္ သၾကၤန္ရဲ့ အက်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားရဲ့ ဟြန္းက ပုသိမ္ၿမိဳ ့ၿပင္လည္းေရာက္ေရာ အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာၿပင္ဖို ့ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ရန္ကုန္ကို ညေန အမွီ ၿပန္ေရာက္မွ ေနာက္ေန ့ သၾကၤန္အတက္ေန ့ကို ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာ္ရမွာ။ ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး ကားေက်ာ္တက္ခ်င္ၿပီဆို တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ဝီစီထြက္မွုတ္ေပးရတယ္။ ပံုစံကေတာ့ ရန္ကုန္က စပယ္ယာေတြ ပံုံစံေပါ့။ အဲဒီပံုစံအတိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိ ၿပန္လာခဲ့ရတယ္။ အၿပန္လမ္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကေတာ့ ဘယ္ဇတ္ဆိပ္မွာမွ မေစာင့္ရတာပါ။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အဲဒီအခ်ိန္ မၿပန္ၾကလို ့ပဲ။
အဲလိုနဲ ့ပဲရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါစို ့။ ေခ်ာင္းသာဇတ္လမ္းက ဒီေလာက္ပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲေလးကို အမွတ္တရ အေနနဲ ့ တဆက္တည္း ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ရန္ကုန္ထဲ ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ ့ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး အိမ္မၿပန္ၾကဘူး။ တကယ္လို ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ေနာက္ေန ့ ၿပန္ထြက္လို ့ မရမွာရယ္ အထူးသၿဖင့္ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုမွ ၿပန္လို ့မရလို ့။ သူ ့ကားေနာက္ဖံုးဆိုရင္ ေဆးတစက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို တန္းေမာင္းၿပီး အဲဒီမွာ နားၾကတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ တစ္ေယာက္က အၾကံၿပဳတယ္။ မနက္ၿဖန္ လည္ဖို ့အတြက္ အခုည အဲဒီ ပတ္ပေလကား အမိုး ၿဖဳတ္ဖို ့ပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပီးပါေကာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုဟာ တစ္ေယာက္ အဆိုၿပဳရင္ က်န္တဲ့လူက ေထာက္ခံၿပီးသားဆိုတာ။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ တက္ညီလက္ညီ ညတြင္းခ်င္း ပတ္ပေလကာအမိုးကို ၿဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန ့ၾက သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန ့ ထံုးစံအတိုင္း ထူးမၿခားနားစြာနဲ ့ပဲ သၾကၤန္ကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
ထူးၿခားတာကေတာ့ အတက္ေန ့ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ပတ္ပေလကာ ကားအမိုးကို ဘယ္လိုမွ ၿပန္မတပ္တက္ ေတာ့တာပဲ။ လူေတြလည္း အၾကံအိုက္ကုန္ၿပီ။ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းဆို မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အားလံုး သေဘာတူညီခ်က္နဲ ့ ကားဝပ္ေရွာ့ကို ပို ့လိုက္ေတာ့တယ္။ အမိုးၿပန္တပ္ဖို ့ရယ္ ေနာက္ဖံုးကို ေဆးၿပန္မွုတ္ဖို ့ရယ္။ အားလံုးမ်ွခံေပါ့။
အက်ိဳးအၿမတ္ကေတာ့ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းလည္း ဝပ္ေရွာ့က ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ေပၚကို ၿပန္တက္ရဲေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အိမ္ေတြကေန ပိုက္ဆံထပ္ေတာင္းရလို ့ မိဘေတြရဲ ့ ၿငိဳၿငင္ၿခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ငယ္ဘဝ အမွတ္ရစရာေလးေတြပါပဲ။ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလို အေပ်ာ္မ်ိဳးကို ေငြနဲ ့ဝယ္လို ့လည္း မရပါဘူး။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာလည္း တကြဲတၿပားနဲ ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လို ၿပန္ဆံုၾကမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေၿပာႏိုင္ပါဘူး။
သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးဟာ ရည္မွန္းထားတဲ ့ ပန္းတိုင္ေတြစီသို ့ ရြက္လႊင့္လွ်က္ေပါ့..................။
9.10.2009
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာ (၂)
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ဟာ ဇတ္မမွီေတာ့တဲ့ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ ့ ညအိပ္ဖို ့အတြက္ စီစဥ္ၾကရတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြပဲဆိုေတာ့ ဘာမွ ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူး၊ ကားေပၚမွာပဲ အိပ္ၾကမယ္ေပါ့။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အုပ္စု ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဇာတ္ဆိပ္နားက ထမင္းဆိုင္ေတြထဲ ဆိုင္တစ္ဆိုင္က အသက္ ၃၀ေလာက္ ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လာေခၚပါတယ္။ သူတို ့ဆိုင္မွာလာအိပ္ဖို ့နဲ ့ အိပ္တဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံမယူဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း လာေၿပာပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဆိုင္ေရွ ့မွာ ကားထိုးၿပီး ညေနစာကို အဲဒီဆိုင္မွာပဲ အားေပးလိုက္ၾကတယ္။
ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေခ်ာင္းသာမွာ ကဲဖို ့ရည္ရြယ္ၿပီးဝယ္လာတဲ့ ေဂ်ာ္နီဝါကားပုလင္းကို ဆိုင္မွာပဲ ဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ ဆိုင္ရွင္အကိုၾကီးကိုလည္း ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီအကိုၾကီးနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ ညီအကိုလို ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ (ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ရဲ့ စြမ္းအားေပါ့) ၿပီးေတာ့ သူ ့ဆိုင္မွာ ဒီညအဖို ့ စိတ္ၾကိဳက္ေနႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေတြ ေကာင္းၿပန္ေရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အဲဒီညကို အခ်ိန္ကုန္ၿမန္ေအာင္ အပ်င္းေၿပ ဖဲရုိက္ၾကမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အေပ်ာ္ေၾကး ကစားၾကတာေပါ့၊ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ကစားခြင့္ၿပဳတယ္ ဘာၿပႆနာမွ မရွိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကစားေနတုန္း အဲဒီေဒသက လူတစ္ေယာက္ကလည္း ေဘးမွာလာထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္သူက ၾကာထိုးပါရေစဆိုၿပီးေၿပာလာေရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း သူ ့ကို မေဆာ့ဖို ့ေၿပာရတာေပါ့၊ အခုဟာ အခ်င္းခ်င္း အေပ်ာ္ကစားေနတာၿဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဟာဧည့္သည္ေတြၿဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းၿပရတယ္။ ဒါလည္း သူကလက္မခံပဲ ေဆာ့ဖို ့သာ တြင္တြင္ေၿပာေနေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္ဟာ ဘာမေၿပာ ညာမေၿပာနဲ ့ အျဒီလူကို ပိတ္ထိုးေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္ ဆိုင္ထဲက ဓါးရွည္ၾကီးထုတ္ၿပီး လိုက္ေတာ့တာ ေၿပးပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ သူကို လိုက္ဆြဲရတာနဲ ့ အေပ်ာ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္မွသိရတာ အဲဒီဆိုင္ရွင္က အဲဒီ ဇတ္ဆိပ္က မိုက္ကယ္ ဆိုတာပါပဲ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အုပ္စု ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဇာတ္ဆိပ္နားက ထမင္းဆိုင္ေတြထဲ ဆိုင္တစ္ဆိုင္က အသက္ ၃၀ေလာက္ ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လာေခၚပါတယ္။ သူတို ့ဆိုင္မွာလာအိပ္ဖို ့နဲ ့ အိပ္တဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံမယူဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း လာေၿပာပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဆိုင္ေရွ ့မွာ ကားထိုးၿပီး ညေနစာကို အဲဒီဆိုင္မွာပဲ အားေပးလိုက္ၾကတယ္။
ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေခ်ာင္းသာမွာ ကဲဖို ့ရည္ရြယ္ၿပီးဝယ္လာတဲ့ ေဂ်ာ္နီဝါကားပုလင္းကို ဆိုင္မွာပဲ ဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ ဆိုင္ရွင္အကိုၾကီးကိုလည္း ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီအကိုၾကီးနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ ညီအကိုလို ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ (ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ရဲ့ စြမ္းအားေပါ့) ၿပီးေတာ့ သူ ့ဆိုင္မွာ ဒီညအဖို ့ စိတ္ၾကိဳက္ေနႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေတြ ေကာင္းၿပန္ေရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အဲဒီညကို အခ်ိန္ကုန္ၿမန္ေအာင္ အပ်င္းေၿပ ဖဲရုိက္ၾကမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အေပ်ာ္ေၾကး ကစားၾကတာေပါ့၊ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ကစားခြင့္ၿပဳတယ္ ဘာၿပႆနာမွ မရွိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကစားေနတုန္း အဲဒီေဒသက လူတစ္ေယာက္ကလည္း ေဘးမွာလာထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္သူက ၾကာထိုးပါရေစဆိုၿပီးေၿပာလာေရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း သူ ့ကို မေဆာ့ဖို ့ေၿပာရတာေပါ့၊ အခုဟာ အခ်င္းခ်င္း အေပ်ာ္ကစားေနတာၿဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဟာဧည့္သည္ေတြၿဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းၿပရတယ္။ ဒါလည္း သူကလက္မခံပဲ ေဆာ့ဖို ့သာ တြင္တြင္ေၿပာေနေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္ဟာ ဘာမေၿပာ ညာမေၿပာနဲ ့ အျဒီလူကို ပိတ္ထိုးေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္ ဆိုင္ထဲက ဓါးရွည္ၾကီးထုတ္ၿပီး လိုက္ေတာ့တာ ေၿပးပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ သူကို လိုက္ဆြဲရတာနဲ ့ အေပ်ာ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္မွသိရတာ အဲဒီဆိုင္ရွင္က အဲဒီ ဇတ္ဆိပ္က မိုက္ကယ္ ဆိုတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ အိပ္သြားၾကၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီမိုက္ကယ္ ေကာင္းမွုနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားဟာ ပထမဦးဆံုး ဇတ္ေပၚတက္ခြင့္ရပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ဇတ္နဲ ့ကူးၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ေခ်ာင္းသာကို ဦးတည္းၿပီး ေမာင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကေတာ့ ရခိုင္ရိုးမေၾကာင့္လား ပင္လယ္နဲ ့ နီးလို ့လား မသိဘူး စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ ့ သာသာယာယာ ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားေလးဟာ ေခ်ာင္းသာနဲ ့နီးလာတာနဲ ့အမွ် ပင္လယ္ရဲ့ အေငြ ့အသက္ေတြကို စတင္ရွူရွုိက္လာရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး ၿမင္ဘူးၿပီး အၾကိဳက္ဆံုး ရွူခင္းကေတာ့ ေခ်ာင္းသာနားနီးလာေတာ့ ၿဖတ္ခဲ့ရတဲ့ တံတားတစ္စင္းေပၚက ရွူခင္းပါပဲ။ တံတားရဲ့ နာမည္က ဥတို တံတားပါ။ လွတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတာ၊ တံတားေအာက္က ေရေတြက အၿပာေရာင္ ရယ္ ကမ္းစပ္က အပင္ေတြက တစ္ဝက္ေလာက္က ေရထဲမွာ။ အဲဒါကို ေခၚတာ ဒီေရေတာ ဆိုလားပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေသခ်ာမသိပါ။ လူကို ဆြံ ့အသြားေစတဲ့ ၿမင္ကြင္းပါပဲ။
အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္တစ္တပ္က တံတားလံုၿခံဳေရး ယူထားၿပီး ကားရပ္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ ဓါတ္ပံု မရိုက္ခ့ဲ ့ရပါဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းသာကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာမွာ ဟိုတယ္ခရီးကဖြင့္တဲ့ ေခ်ာင္းသာဟိုတယ္ တစ္ခုပဲ ရွိပါေသးတယ္။ က်န္တဲ့ ဟိုတယ္ေတြက ေဆာက္ေနတုန္း တန္းလန္းေပါ့။ ဒါနဲ ့ပဲ ဟိုတယ္စံုစမ္းေတာ့ ဘြတ္ကင္ေတြ ၿပည့္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ ့ ရြာထဲမွာ တည္းလို ့ရတယ္လို ့ ေၿပာလာပါေရာ။ ဒါနဲ ့ ရြာထဲကို သြားၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေတြက တည္းခိုုခန္း လုပ္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း စိတ္ပ်က္ၿပီး ထမင္းအရင္စားမယ္ဆိုၿပီး ရြာထဲကဆိုင္မွာ ဗိုက္ၿဖည့္ၾကေရာ။ အစားအေသာက္ေတြကေတာ့ ေစ်းေတာ္ေတာ္ၾကီးတာေတြ ့ရတယ္။ ပင္လယ္စာအစံု ခ်က္ထားတာေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ ့စားၿပီးေတာ့ တည္းဖို ့ စံုစမ္းရေရာ။ ရြာထဲလည္း မတည္းခ်င္ဘူး၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ရြာနဲ ့ ကမ္းေၿခက ေတာ္ေတာ္ကို ေဝးတာ။ ထမင္းဆိုင္ရွင္ ဆက္သြယ္ေပးမွုေၾကာင့္ ေခ်ာင္းသာဟိုတယ္နဲ ့ မလွမ္းမကမ္း အခု Golden Triangle ဟိုတယ္ ေနရာမွာ ႏွစ္ခန္းတြဲ အေဆာင္တစ္ေဆာင္ရေရာ။ Golden Triangle ဟိုတယ္က ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ထားၿပီး ေၿမေနရာ ယူထားတာ၊ မေဆာက္ရေသးဘူး။
အေဆာင္ကို ေတာ့ တစ္ခန္းဖြင့္ေပးတယ္၊ တစ္ခန္းက လူေတြက မနက္ၿဖန္ေရာက္မယ္ဆိုလို ့ ပိတ္ထားတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အထုပ္ေတြ အေဆာင္ထဲ ေရြ ့ ၿပီးတာနဲ ့ အကုန္လံုး ေရထဲဆင္းၿပီး ေသာင္းက်န္းၾကပါေလေရာ။ အခ်ိန္က ေန ့လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ကမ္းေၿခမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ့ပဲ ရွိတယ္။ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခဟာ ေတာ္ေတာ္ကို လွတာ၊ အက်ယ္ၾကီးနဲ ့ သဲေတြက အစ ၿဖဳေဖြးေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေဆာင္နဲ ့ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္္္ကမ္းေၿခမွာ ေစတီတစ္ဆူရွိတယ္။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
ေန ့လည္ကေန ညေန ေစာင္းထိ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္အုပ္လံုး ကမ္းေၿခမွာ ေသာင္းက်န္းေနၾကတာ ဦးၾသဘာၾကီး ေခၚမွပဲ ထမင္းစားဖို ့ သတိရၾကတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ရြာထဲသြား မနက္ကစားခဲ့တဲ့ဆိုင္မွာပဲ ညေနစာ စားၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ ့ ရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ဟိုသြားဒီသြား၊ ေနာက္ တည္းတဲ့အေဆာင္ကို ၿပန္လာေတာ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ကမ္းစပ္သြား ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုနဲ ့ တစ္ည ကုန္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ ့ ကမ္းစပ္းဆင္းၿပီး အုပ္လိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာင္းက်န္းၾကပါတယ္၊ သၾကၤန္တြင္းလည္း သၾကၤန္တြင္းကိုး။ ေနာက္ေတာ့ ရြာထဲသြား ထမင္းစားၾကပါတယ္။ မြန္းလြဲပိုင္းေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ၿပန္နားၾကတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ တစ္ဖက္ခန္းက မိသားစုတစ္စု စူပါရွုဖ္ ကားေလးၿဖင့္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္ သူတို ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ ့ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ထင္ထားတာ ရြယ္တူေကာင္မေလးေတြ ပါမယ္ ထင္တာ၊ အဲဒီၾကရင္ ဘယ္လို ေၾကာင္ၾကမယ္ေပါ့ စိတ္ကူးနဲ ့ အုပ္စုလိုက္ တိုင္ပင္ထားၾကတာ။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ညေနၾက ေရကူး ရြာထဲသြား ထမင္းစား၊ ညဘက္ ဂစ္တာတီးနဲ ့ ေနာက္တစ္ည ကုန္သြားၿပန္ေရာ။ ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္ေရာက္ေတာ့ တစ္ဖက္ခန္းက ေယာက်ၤားၿဖစ္သူ အကိုၾကီးက လာမိတ္ဆက္ေရာ၊ သူက ပုသိမ္တပ္မွ ဗိုလ္ၾကီးၿဖစ္ေၾကာင္း အခု ခြင့္ခဏရ၍ မိသားစု လာလည္တာၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေန ့လည္စာ စားၿပီးရင္ ဖိုးကုလားကၽြန္းကို သြားမွာၿဖစ္ေၾကာင္း လိုက္လိုက ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့လိုက္ခဲ့ေစခ်င္းေၾကာင္း ေၿပာပါတယ္။ တကယ္တမ္း သူတို ့မိသားစုၾကီးပဲဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေနလို ့ ေခၚၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ မလိုက္ပဲ က်န္တဲ့ ငါးေယာက္က လိုက္သြားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မလိုက္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရမကူးတက္လို ့ း)။ (စက္ေလွနဲ ့သြားရမွာကို) တကယ္ေတာ့ ဖိုးကုလား ကၽြန္းဆိုတာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကေန စက္ေလွစီးရင္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္စီးရတယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ လွတယ္၊ ပင္လယ္ထဲ ပို ေရာက္တယ္လို ့ ၿပန္လာတဲ့သူေတြ ေၿပာမွ သိရပါတယ္။
ေၿပာဖို ့ေမ့ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေဆာင္ေရွ့ အပင္ခြၾကားမွာ လင့္စင္ထိုးထားတယ္။ သိပ္ေတာ့ မၿမင့္ဘူး။ ေန့ခင္းဖက္ဆို ေလတၿဖဴးၿဖဴးနဲ ့ အိပ္လို ့ တအားေကာင္းတာ။ အဲဒီမွာႏွပ္ခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ညေနလည္းေရာက္ေရာ ဖိုးကုလားကၽြန္းသြားတဲ့ အုပ္စု ၿပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေနာက္ ညၾကရင္ လုပ္မယ့္ မီးပံုပြဲအတြက္လည္း စီစဥ္ရေသးတယ္။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္း ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္သၾကၤန္ကို လြမ္းၿပီး အတက္ေန ့တစ္ရက္ကို ရန္ကုန္မွာ ကဲခ်င္လို ့ အစီအစဥ္ေၿပာင္းလိုက္တာ။ ၿပန္ရမယ္လည္းဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကို လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ၿဖစ္ေနပါေရာ။
(ဆက္ပါဦးမည္)
9.07.2009
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာ
တစ္ခါတစ္ခါ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ၿပန္စဥ္းစားမိရင္ အရမ္းကို ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းသြားေစတယ္၊ အထူးသၿဖင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ၿပန္ဆံုတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘဝကို ၿပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
မေန ့က ရြာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ ဖုန္းေၿပာၿဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေလးအေဖ ရာထူးေတြ ရကုန္ၿပီဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အခုထိ Lonely [ ၾကံဳတုန္း ေၾကာ္ၿငာဝင္တာပါ....း)]
ဒါနဲ ့ပဲ သူနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဖုန္းေၿပာလိုက္ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေခါင္းထဲ တန္းစီၿပီး ဝင္လာေရာ၊ ဆယ္တန္းေၿဖၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ စုၿပီး ေခ်ာင္းသာသြားတာကို ၿပန္ၿပီးသတိရမိတယ္။
၁၉၉၃ ေလာက္ကေပါ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ေၿဖၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အားလံုးဟာ လယ္ယာၿပန္စား ေရး ၿဖစ္ကုန္ေရာ၊ တကၠသိုလ္တက္ဖို ့ဆိုတာ ေစာင့္ဦးဟ့ဲ ႏွစ္ႏွစ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေသာသူက အၾကံၿပဳလာတယ္၊ သၾကၤန္ေရာက္ရင္ တစ္ေနရာရာ ခရီးထြက္ဖို ့ အေၾကာင္း အဆိုၿပဳလာတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးစံုညီ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တာ ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေၿခကိုေရြးလိုက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းခုႏွစ္ေယာက္ကလည္း ညီသလားမေမးနဲ ့၊ တစ္ေယာက္ အဆိုၿပဳရင္ က်န္ေၿခာက္ေယာက္ ေထာက္ခံၿပီးသား ကန္ ့ကြက္မဲမရွိ။ ေခ်ာင္းသာလို ့ အဆိုၿပဳရတာလည္း ဒီကမ္းေၿခကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘဘၾကီးေတြက စၿပီး ၿမန္မာ့အသံမွာ ၿပေနတာ ေတာ္ေတာ္ကို သာသာယာယာ ရွိေနလို ့လည္းပါတယ္။ (ဘတ္ လမ္းခရီး အေၾကာင္းေတာ့ မၿပပါ)
ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးစုၿပီး တိုင္ပင္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူအိမ္ကေန ပတ္ပေလကာတစ္စီးရယ္၊ ကားေမာင္းဖို ့ ဦးၾသဘာဆိုတဲ့ လူပ်ဳိ္ၾကီးတစ္ေယာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ သၾကၤန္မက်ခင္ ႏွစ္ရက္အလို စထြက္ဖို ့ စီစဥ္လိုက္တယ္။ ခရီးစဥ္အတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ၿပီး ခရီးထြက္မယ့္ေန ့ကို ေစာင့္ရတာ စိတ္ကူးနဲ ့တင္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို ့ ေကာင္းေနတယ္။
ဒီလိုနဲ ့သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေန ့ေရာက္ေရာ မနက္ကိုးနာရီ ေလာက္စုရပ္ကေန စထြက္လာခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး လွုိင္သာယာဇတ္ဆိပ္ကို ၁၀နာရီေလာက္ ေရာက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဘဝမွာ အုပ္ထိန္းသူမပါပဲ ရန္ကုန္ၿပင္ပကို ခရီးထြက္တာ ဒါပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ေပါ့။ ဇတ္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေစာင့္ရေရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္က လိွုင္သာယာတံတားလည္း မထိုးရေသးဘူး။
၁၀နာရီခြဲေလာက္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ လွိုင္သာယာဘက္ကို ဇတ္နဲ ့ကူးပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပထမဦးဆံုး ဇတ္စီးဖူးၿခင္းပါ။ မိနစ္၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ လွိုင္သာယာဘက္ၿခမ္းကို ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ရန္ကုန္ ေညာင္တုန္း လမ္းေပၚကေန ေညာင္တုန္း ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ ့ မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီခြဲ ေလာက္ ေညာင္တုန္း စေကာ့ဇတ္ဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ ေပးကမ္းၿခင္းသည္ ေအာင္ၿမင္ရာ၏ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္မွန္ကန္ေၾကာင္းကို လက္ေတြ ့ သိခဲ့ရတယ္။ ဇတ္ကူးမယ့္ ကားေတြ တန္းစီထားတာ မ်က္စိတစ္ဆံုး ကိုယ္ေတြကလည္း ႏိုင္ငံၾကီးသားပီသစြာ က်ဴတန္းၾကီးထဲ ဝင္စီေရာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မေရြ ့တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေနာက္က ကားေတြက ဇတ္ေပၚေရာက္ ကိုယ္ကားက ဒီေနရာကဒီေနရာပဲ။ ကိုယ္ေတြကလည္း ခ်ာတိတ္ေတြဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳး နားမလည္၊ ညေန ၃ နာရီေလာက္က်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။
ဒါေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သြားၿပီး ပူညံပူညံ လုပ္လြန္းလို ့နဲ ့တူတယ္၊ သူတို ့ကေတာ့ ထင္မွာပဲ ဒီခ်ာတိတ္ေတြ အရိပ္သံုးပါး နားမလည္ဘူးလို ့...း) ။ မလုပ္လို ့လည္း မရဘူးေလ၊ ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ေနာက္ဇတ္တစ္ခု ကူးဖို ့ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီဇတ္က ညေန ၆ နာရီဆို ပိတ္ၿပီတဲ့။ ဒါနဲ ့ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ စေကာ့ ဘက္ၿခမ္းေရာက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားေလးဟာ စေကာ့ ပုသိမ္ လမ္းေပၚမွာ ဟိုက္စပိနဲ ့ပုသိမ္ကို အမွီေရာက္ဖို ့ ေမာင္းရေတာ့တယ္။ အဲဒီလမ္းဟာ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ဘုရားေဟာသလို ေၿပာရရင္ ေက်ာက္ခဲ စားသြားရင္ အစာေၾကမယ့္လမ္း ခင္ဗ်။ လမ္းလို ့သာေၿပာတာ ေက်ာက္ခဲေတြပဲ ခင္းထားၿပီး ကတၱရာကို မရွိတယ့္လမ္း၊
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားဟာ ပတ္ပေလကာ ၿဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ခန္းကို ခဲစေတြ လာစင္တယ္၊ ဒါနဲ ့ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးရွၿပီး ေနာက္တံခါးကို လွန္ခ်ထာလိုက္ေတာ့ ခဲစင္နဲနဲ သက္သာသြာပါေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပုသိမ္ေရာက္လို ့ၿပန္ၾကည့္လိုက္တယ့္ အခါမွာေတာ့ ပတ္ပေလကာေနာက္ဖံုးမွာ ေဆးေရာင္လံုးဝ မရွိေတာ့ပါဘူး။ (ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းလည္း အိမ္ကေန ၃ရက္ေလာက္ ဆင္းလိုက္ရတယ္)
ညေန ၅ နာရီ ၄၅ ေလာက္မွာ ပုသိမ္ၿမိဳ့ထဲကို ေရာက္ေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ဘက္ကမ္း ကူးဖို ့ ဇတ္ဆိပ္ လိုက္ရွာၾကတာ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲမွာတင္ လည္ေနေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ လမ္းသူရဲဆန္တယ့္ အၿပဳအမွုေတြ ေၾကာင့္လားမသိဘူး လမ္းညႊန္တဲ့ လူက ပို ့မယ့္ပို ့ ကူတို ့ကို မပို ့ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ ့ ညေန ၆နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွ ဇတ္ဆိပ္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္က် သြားၿပီေပါ့။
ဇတ္ကိုေတာ့ ေရလည္မွာ ၿမင္သာၿမင္ေနရတယ္။ ကမ္းကေန တေရြ ့ေရြ ့ခြါေနလွ်က္ေပါ့......၊
(ဆက္ပါဦးမည္)
မေန ့က ရြာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ ဖုန္းေၿပာၿဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေလးအေဖ ရာထူးေတြ ရကုန္ၿပီဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အခုထိ Lonely [ ၾကံဳတုန္း ေၾကာ္ၿငာဝင္တာပါ....း)]
ဒါနဲ ့ပဲ သူနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဖုန္းေၿပာလိုက္ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေခါင္းထဲ တန္းစီၿပီး ဝင္လာေရာ၊ ဆယ္တန္းေၿဖၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ စုၿပီး ေခ်ာင္းသာသြားတာကို ၿပန္ၿပီးသတိရမိတယ္။
၁၉၉၃ ေလာက္ကေပါ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ေၿဖၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အားလံုးဟာ လယ္ယာၿပန္စား ေရး ၿဖစ္ကုန္ေရာ၊ တကၠသိုလ္တက္ဖို ့ဆိုတာ ေစာင့္ဦးဟ့ဲ ႏွစ္ႏွစ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေသာသူက အၾကံၿပဳလာတယ္၊ သၾကၤန္ေရာက္ရင္ တစ္ေနရာရာ ခရီးထြက္ဖို ့ အေၾကာင္း အဆိုၿပဳလာတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးစံုညီ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တာ ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေၿခကိုေရြးလိုက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းခုႏွစ္ေယာက္ကလည္း ညီသလားမေမးနဲ ့၊ တစ္ေယာက္ အဆိုၿပဳရင္ က်န္ေၿခာက္ေယာက္ ေထာက္ခံၿပီးသား ကန္ ့ကြက္မဲမရွိ။ ေခ်ာင္းသာလို ့ အဆိုၿပဳရတာလည္း ဒီကမ္းေၿခကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘဘၾကီးေတြက စၿပီး ၿမန္မာ့အသံမွာ ၿပေနတာ ေတာ္ေတာ္ကို သာသာယာယာ ရွိေနလို ့လည္းပါတယ္။ (ဘတ္ လမ္းခရီး အေၾကာင္းေတာ့ မၿပပါ)
ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးစုၿပီး တိုင္ပင္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူအိမ္ကေန ပတ္ပေလကာတစ္စီးရယ္၊ ကားေမာင္းဖို ့ ဦးၾသဘာဆိုတဲ့ လူပ်ဳိ္ၾကီးတစ္ေယာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ သၾကၤန္မက်ခင္ ႏွစ္ရက္အလို စထြက္ဖို ့ စီစဥ္လိုက္တယ္။ ခရီးစဥ္အတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ၿပီး ခရီးထြက္မယ့္ေန ့ကို ေစာင့္ရတာ စိတ္ကူးနဲ ့တင္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို ့ ေကာင္းေနတယ္။
ဒီလိုနဲ ့သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေန ့ေရာက္ေရာ မနက္ကိုးနာရီ ေလာက္စုရပ္ကေန စထြက္လာခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး လွုိင္သာယာဇတ္ဆိပ္ကို ၁၀နာရီေလာက္ ေရာက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဘဝမွာ အုပ္ထိန္းသူမပါပဲ ရန္ကုန္ၿပင္ပကို ခရီးထြက္တာ ဒါပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ေပါ့။ ဇတ္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေစာင့္ရေရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္က လိွုင္သာယာတံတားလည္း မထိုးရေသးဘူး။
၁၀နာရီခြဲေလာက္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ လွိုင္သာယာဘက္ကို ဇတ္နဲ ့ကူးပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပထမဦးဆံုး ဇတ္စီးဖူးၿခင္းပါ။ မိနစ္၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ လွိုင္သာယာဘက္ၿခမ္းကို ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ရန္ကုန္ ေညာင္တုန္း လမ္းေပၚကေန ေညာင္တုန္း ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းေတာ့တာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ ့ မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီခြဲ ေလာက္ ေညာင္တုန္း စေကာ့ဇတ္ဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ ေပးကမ္းၿခင္းသည္ ေအာင္ၿမင္ရာ၏ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္မွန္ကန္ေၾကာင္းကို လက္ေတြ ့ သိခဲ့ရတယ္။ ဇတ္ကူးမယ့္ ကားေတြ တန္းစီထားတာ မ်က္စိတစ္ဆံုး ကိုယ္ေတြကလည္း ႏိုင္ငံၾကီးသားပီသစြာ က်ဴတန္းၾကီးထဲ ဝင္စီေရာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မေရြ ့တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေနာက္က ကားေတြက ဇတ္ေပၚေရာက္ ကိုယ္ကားက ဒီေနရာကဒီေနရာပဲ။ ကိုယ္ေတြကလည္း ခ်ာတိတ္ေတြဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳး နားမလည္၊ ညေန ၃ နာရီေလာက္က်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။
ဒါေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သြားၿပီး ပူညံပူညံ လုပ္လြန္းလို ့နဲ ့တူတယ္၊ သူတို ့ကေတာ့ ထင္မွာပဲ ဒီခ်ာတိတ္ေတြ အရိပ္သံုးပါး နားမလည္ဘူးလို ့...း) ။ မလုပ္လို ့လည္း မရဘူးေလ၊ ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ေနာက္ဇတ္တစ္ခု ကူးဖို ့ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီဇတ္က ညေန ၆ နာရီဆို ပိတ္ၿပီတဲ့။ ဒါနဲ ့ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ စေကာ့ ဘက္ၿခမ္းေရာက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားေလးဟာ စေကာ့ ပုသိမ္ လမ္းေပၚမွာ ဟိုက္စပိနဲ ့ပုသိမ္ကို အမွီေရာက္ဖို ့ ေမာင္းရေတာ့တယ္။ အဲဒီလမ္းဟာ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ဘုရားေဟာသလို ေၿပာရရင္ ေက်ာက္ခဲ စားသြားရင္ အစာေၾကမယ့္လမ္း ခင္ဗ်။ လမ္းလို ့သာေၿပာတာ ေက်ာက္ခဲေတြပဲ ခင္းထားၿပီး ကတၱရာကို မရွိတယ့္လမ္း၊
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားဟာ ပတ္ပေလကာ ၿဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ခန္းကို ခဲစေတြ လာစင္တယ္၊ ဒါနဲ ့ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးရွၿပီး ေနာက္တံခါးကို လွန္ခ်ထာလိုက္ေတာ့ ခဲစင္နဲနဲ သက္သာသြာပါေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပုသိမ္ေရာက္လို ့ၿပန္ၾကည့္လိုက္တယ့္ အခါမွာေတာ့ ပတ္ပေလကာေနာက္ဖံုးမွာ ေဆးေရာင္လံုးဝ မရွိေတာ့ပါဘူး။ (ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းလည္း အိမ္ကေန ၃ရက္ေလာက္ ဆင္းလိုက္ရတယ္)
ညေန ၅ နာရီ ၄၅ ေလာက္မွာ ပုသိမ္ၿမိဳ့ထဲကို ေရာက္ေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ဘက္ကမ္း ကူးဖို ့ ဇတ္ဆိပ္ လိုက္ရွာၾကတာ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲမွာတင္ လည္ေနေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ လမ္းသူရဲဆန္တယ့္ အၿပဳအမွုေတြ ေၾကာင့္လားမသိဘူး လမ္းညႊန္တဲ့ လူက ပို ့မယ့္ပို ့ ကူတို ့ကို မပို ့ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ ့ ညေန ၆နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွ ဇတ္ဆိပ္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္က် သြားၿပီေပါ့။
ဇတ္ကိုေတာ့ ေရလည္မွာ ၿမင္သာၿမင္ေနရတယ္။ ကမ္းကေန တေရြ ့ေရြ ့ခြါေနလွ်က္ေပါ့......၊
(ဆက္ပါဦးမည္)
9.01.2009
ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ နံရုိး
ကိုယ္ ဒီကၽြန္း ပိစိေလးေပၚေရာက္ေနတာ ဘာလိုလိုနဲ ့ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေတာင္ ၿပည့္ခဲ့ၿပီေလ......
ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အတိတ္ေတြ ကို ၿပန္ၾကည့္ရရင္ အဆိုးအေကာင္း၊ အခ်စ္ အမုန္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း ဝမ္းနည္းၿခင္း၊ ေအာင္ၿမင္ၿခင္း ရွုံးႏွိမ့္ၿခင္း တို ့ဟာ ဒြန္တြဲေနၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကဓံေတြလား......
ဒီခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ ၿဖတ္သန္းေနရင္းနဲ ့ ကိုယ့္ရဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ေမွ်ာ္လင္းစြာနဲ ့ပဲ ရွာေဖြမိၿပန္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ့ နံရုိးမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေခတၱခဏသာ ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီးေတာ့ နိ႒ိတံ ခဲ့ရေပါ့......။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ သူမကို သိကၽြမ္းခဲ့ရတယ္။ သူမပံုစံကေတာ့ သာမာန္ထက္ ပိုၿပီး ဘာမွ ထူးၿခားမွုမရွိဘူး။ သူလိုကိုယ္လိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရင္းႏွီးမွုရဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူမနဲ ့ စကားေၿပာၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ကိုယ့္္ရဲ့ နံရုိးပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
သူမရဲ့ ဘဝအေပၚမွာထားတဲ့ ခံယူခ်က္ႏွင့္ ၾကိဳးစားမွု၊ လူေတြရဲ့ အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား စတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ကိုယ့္ကို အံ့အားသင့္ေစတယ္။ သူမဟာ ကိုယ့္ထက္ သံုးႏွစ္ငယ္ေပမယ့္ ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘဝထဲကေန ကိုယ္သတိမထားခဲ့မိတာ၊ လွစ္လွ်ဴ ရွုခဲ့တာေတြကို ေထာက္ၿပ ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ္ရဲ့ အခါလြန္ ေနာင္တေတြနဲ ့ အတူ ကိုယ့္ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ၿပန္တည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ၁၄ ရက္ ၁၁ လပိုင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ သူမဆီက ကိုယ့္ရဲ့ ပရုိပိုစ့္ကို လက္ခံေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့ေန ့ဟာ ကိုယ္ဟာ အနာဂတ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို ့ အားသစ္ေတြ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ အားအင္ေတြနဲ ့အတူ အခုအခ်ိန္ထိ သူမဟာ ကိုယ့္အနားကေန မၿငီးမၿငဴ လက္တြဲလာခဲ့တာ၊ ထိန္းေက်ာင္းလာခဲ့တာေတြဟာ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။
"ကဗ်ာဆန္ဆန္ သူရုပ္က မလွပေပမယ့္.....
အိုဇာတာေကာင္းဖို ့အတြက္ ေရြးလိုက္ပါ့မယ္....."
ဒီသီခ်င္း စာသားေလးအတိုင္း ခံစားခ်က္နဲ ့ အတူ ဘဝကို ဆက္ေလွ်ာက္လာရာမွာ လာမယ့္ ႏိုဝင္ဘာဆိုရင္ ခ်စ္ခရီးဟာ ႏွစ္ႏွစ္ ၿပည့္ေတာမယ့္။ ဒီ၂ႏွစ္အတြင္းလည္း သူမဟာ ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ငဲ့ညွာခဲ့တယ္၊ အႏြံတာခံခဲ့ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးေရ....... မင္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္ကြယ္...........။
*
မမဝါေရ.........
မမဝါ တဂ္ထားတာ ဒီပိုစ့္နဲ ့ပဲ ေက်နပ္မယ္လို ့ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။
ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အတိတ္ေတြ ကို ၿပန္ၾကည့္ရရင္ အဆိုးအေကာင္း၊ အခ်စ္ အမုန္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း ဝမ္းနည္းၿခင္း၊ ေအာင္ၿမင္ၿခင္း ရွုံးႏွိမ့္ၿခင္း တို ့ဟာ ဒြန္တြဲေနၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကဓံေတြလား......
ဒီခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ ၿဖတ္သန္းေနရင္းနဲ ့ ကိုယ့္ရဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ေမွ်ာ္လင္းစြာနဲ ့ပဲ ရွာေဖြမိၿပန္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ့ နံရုိးမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေခတၱခဏသာ ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီးေတာ့ နိ႒ိတံ ခဲ့ရေပါ့......။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ သူမကို သိကၽြမ္းခဲ့ရတယ္။ သူမပံုစံကေတာ့ သာမာန္ထက္ ပိုၿပီး ဘာမွ ထူးၿခားမွုမရွိဘူး။ သူလိုကိုယ္လိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရင္းႏွီးမွုရဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူမနဲ ့ စကားေၿပာၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ကိုယ့္္ရဲ့ နံရုိးပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
သူမရဲ့ ဘဝအေပၚမွာထားတဲ့ ခံယူခ်က္ႏွင့္ ၾကိဳးစားမွု၊ လူေတြရဲ့ အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား စတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ကိုယ့္ကို အံ့အားသင့္ေစတယ္။ သူမဟာ ကိုယ့္ထက္ သံုးႏွစ္ငယ္ေပမယ့္ ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘဝထဲကေန ကိုယ္သတိမထားခဲ့မိတာ၊ လွစ္လွ်ဴ ရွုခဲ့တာေတြကို ေထာက္ၿပ ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ္ရဲ့ အခါလြန္ ေနာင္တေတြနဲ ့ အတူ ကိုယ့္ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ၿပန္တည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ၁၄ ရက္ ၁၁ လပိုင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ သူမဆီက ကိုယ့္ရဲ့ ပရုိပိုစ့္ကို လက္ခံေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့ေန ့ဟာ ကိုယ္ဟာ အနာဂတ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို ့ အားသစ္ေတြ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ အားအင္ေတြနဲ ့အတူ အခုအခ်ိန္ထိ သူမဟာ ကိုယ့္အနားကေန မၿငီးမၿငဴ လက္တြဲလာခဲ့တာ၊ ထိန္းေက်ာင္းလာခဲ့တာေတြဟာ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။
"ကဗ်ာဆန္ဆန္ သူရုပ္က မလွပေပမယ့္.....
အိုဇာတာေကာင္းဖို ့အတြက္ ေရြးလိုက္ပါ့မယ္....."
ဒီသီခ်င္း စာသားေလးအတိုင္း ခံစားခ်က္နဲ ့ အတူ ဘဝကို ဆက္ေလွ်ာက္လာရာမွာ လာမယ့္ ႏိုဝင္ဘာဆိုရင္ ခ်စ္ခရီးဟာ ႏွစ္ႏွစ္ ၿပည့္ေတာမယ့္။ ဒီ၂ႏွစ္အတြင္းလည္း သူမဟာ ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ငဲ့ညွာခဲ့တယ္၊ အႏြံတာခံခဲ့ရတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးေရ....... မင္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္ကြယ္...........။
*
မမဝါေရ.........
မမဝါ တဂ္ထားတာ ဒီပိုစ့္နဲ ့ပဲ ေက်နပ္မယ္လို ့ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။
8.25.2009
ဘၾကီးမွံဳ အညာခံရၿခင္း
ဘၾကီးမွံဳ တစ္ေယာက္ ေဆးကုရင္းနဲ ့ တစ္ခါတည္း ဘုရားဖူးဖို ့အတြက္ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ ့ေတာ္ၾကီးကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကိို အရင္က တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဘူးပဲ အခုတစ္ေခါက္ေတာ့ အရဲစြန္ ့ၿပီး ထြက္လာရၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။ အသက္ကလည္း ေထာက္လာေတာ့ မေသခင္ ေရႊတိဂုံ ဘုရားေတာ့ ဖူးဦးမွဟု ရည္ရြယ္ၿပီး အရဲစြန္ ့တက္လာရပါတယ္။
ရန္ကုန္ကို မလာခင္ ရြာက ဘုန္ၾကီးကလည္း ရန္ကုန္မွာ လူလိမ္ေတြ မ်ားေၾကာင္း၊ အရာရာကို သတိထားရမယ့္ အေၾကာင္းေတြ အထူးမိန္ ့ၾကားထားတယ္။ တစ္ခုခုမသိရင္လည္း ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ေၾကာင္း၊ လမ္းေတြ ဆိုင္ေတြ အကုန္လံုးလည္း ဆိုင္းဘုတ္ေတြ တပ္ထားေၾကာင္း မိန္ ့ထားေတာ့ ဘၾကီးမွံဳ သိပ္ေတာ့ စိုးရိမ္မွု မရွိဘူး။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ရန္ကုန္မွာ ဘၾကီးမွံဳအတြက္ အခက္အခဲ မရွိ ေဆးကု၊ ဘုရားဖူး အစဥ္ကို ေၿပေနေရာ။ ၿမိဳ ့ထဲသြားလည္း ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ ့၊ ထမင္းစားခ်င္သလား ထမင္းဆိုင္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ထားတယ္။ ပစၥည္းဝယ္စရာရွိလည္း စတိုးဆိုင္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားတယ္။ ဘၾကီးမွံဳ အတြက္ေတာ့ အားလံုးဟာ အခက္အခဲမရွိ အိုေကလို ့ ေနတယ္။
မၿပန္ခင္ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဆူးေလဘုရားဖူးၿပီး ၿမိဳ ့ထဲ လမ္းအေလွ်ာက္ ဗိုက္နာလာပါေရာ၊ ဒါနဲ ့ လမ္းသြားလမ္းလာကို အိမ္သာ ေနရာေမးေတာ့ "ဘၾကီး တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားရင္ က်ား/မ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ေတြ ့ရင္ ေလွကားအတိုင္း ဆင္းသြားလိုက္၊ အဲဒါ ေၿမေအာက္ အိမ္သာပဲ "လို ့ လမ္းညႊန္လိုက္တယ္။ ဘၾကီးမွံဳ စိတ္ ထဲ မွာေတာ့ ေၾသာ္ ေနရာတိုင္းမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ ့ ညႊန္ၾကားေနတာပဲ လို ့ ေတြးေနမိတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ အိမ္သာကို ေတြ ့တာနဲ ့ ကိစၥရွင္းၿခင္တာနဲ ့ လြတ္ေနတဲ့ အိမ္သာခန္းထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါေလေရာ။
အဲဒီမွာတင္ အိမ္သာတံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ စာရြက္မွာ ေရးထားတာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္
" မိတ္ေဆြ သင္ရဲ့ ညာဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ" ဆိုၿပီး မွ်ားၿပ ထားတယ္။
ညာဖက္က နံရံကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္တစ္ရြက္ ကပ္ထားတာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္
"မိတ္္ေဆြ သင္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ" ဆိုၿပီး တံခါးက စာရြက္အတိုင္း ညႊန္ၾကားထားတယ္။
ဒါနဲ ့ ဘယ္ဘက္က နံရံကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
" မိတ္ေဆြ သင္ရဲ့ ေနာက္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ" ဆိုၿပီး စာရြက္ကပ္ထားၿပန္ေလေရာ။
ဘၾကီးမွံဳလည္း ရွင္းရမယ့္ ကိစၥကို ေမ့ၿပီး သိခ်င္စိတ္ေတြ ၿပင္းထန္လာတယ္၊ ေနာက္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"မိတ္ေဆြ အေပၚကို ၾကည့္ပါ" ဆိုၿပန္ေရာ။
ဒါနဲ ့ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ေတာ့
" ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ ့ ဘာၿဖစ္ေနတာလည္း ေသသြားခ်င္လား" ဆိုၿပီး ေတြ ့ပါေလေရာ။
ဘၾကီးမွံဳလည္း ရွင္းမယ့္ကိစၥကို ေမ့ၿပီး ေၾကာက္အားလန္ ့အားနဲ ့ အိမ္သာကေန ေၿပးထြက္လို ့ သြားပါေတာ့တယ္။
*တစ္ခ်ိန္ မဆလ လက္ထက္က ဆူးေလဘုရားလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေၿမေအာက္အိမ္သာ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
ရန္ကုန္ကို မလာခင္ ရြာက ဘုန္ၾကီးကလည္း ရန္ကုန္မွာ လူလိမ္ေတြ မ်ားေၾကာင္း၊ အရာရာကို သတိထားရမယ့္ အေၾကာင္းေတြ အထူးမိန္ ့ၾကားထားတယ္။ တစ္ခုခုမသိရင္လည္း ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ေၾကာင္း၊ လမ္းေတြ ဆိုင္ေတြ အကုန္လံုးလည္း ဆိုင္းဘုတ္ေတြ တပ္ထားေၾကာင္း မိန္ ့ထားေတာ့ ဘၾကီးမွံဳ သိပ္ေတာ့ စိုးရိမ္မွု မရွိဘူး။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ရန္ကုန္မွာ ဘၾကီးမွံဳအတြက္ အခက္အခဲ မရွိ ေဆးကု၊ ဘုရားဖူး အစဥ္ကို ေၿပေနေရာ။ ၿမိဳ ့ထဲသြားလည္း ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ ့၊ ထမင္းစားခ်င္သလား ထမင္းဆိုင္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ထားတယ္။ ပစၥည္းဝယ္စရာရွိလည္း စတိုးဆိုင္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထားတယ္။ ဘၾကီးမွံဳ အတြက္ေတာ့ အားလံုးဟာ အခက္အခဲမရွိ အိုေကလို ့ ေနတယ္။
မၿပန္ခင္ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဆူးေလဘုရားဖူးၿပီး ၿမိဳ ့ထဲ လမ္းအေလွ်ာက္ ဗိုက္နာလာပါေရာ၊ ဒါနဲ ့ လမ္းသြားလမ္းလာကို အိမ္သာ ေနရာေမးေတာ့ "ဘၾကီး တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားရင္ က်ား/မ ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ ေတြ ့ရင္ ေလွကားအတိုင္း ဆင္းသြားလိုက္၊ အဲဒါ ေၿမေအာက္ အိမ္သာပဲ "လို ့ လမ္းညႊန္လိုက္တယ္။ ဘၾကီးမွံဳ စိတ္ ထဲ မွာေတာ့ ေၾသာ္ ေနရာတိုင္းမွာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ ့ ညႊန္ၾကားေနတာပဲ လို ့ ေတြးေနမိတယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ အိမ္သာကို ေတြ ့တာနဲ ့ ကိစၥရွင္းၿခင္တာနဲ ့ လြတ္ေနတဲ့ အိမ္သာခန္းထဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါေလေရာ။
အဲဒီမွာတင္ အိမ္သာတံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ စာရြက္မွာ ေရးထားတာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္
" မိတ္ေဆြ သင္ရဲ့ ညာဖက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ" ဆိုၿပီး မွ်ားၿပ ထားတယ္။
ညာဖက္က နံရံကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရြက္တစ္ရြက္ ကပ္ထားတာ ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္
"မိတ္္ေဆြ သင္ရဲ့ ဘယ္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ" ဆိုၿပီး တံခါးက စာရြက္အတိုင္း ညႊန္ၾကားထားတယ္။
ဒါနဲ ့ ဘယ္ဘက္က နံရံကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
" မိတ္ေဆြ သင္ရဲ့ ေနာက္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ပါ" ဆိုၿပီး စာရြက္ကပ္ထားၿပန္ေလေရာ။
ဘၾကီးမွံဳလည္း ရွင္းရမယ့္ ကိစၥကို ေမ့ၿပီး သိခ်င္စိတ္ေတြ ၿပင္းထန္လာတယ္၊ ေနာက္ဘက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"မိတ္ေဆြ အေပၚကို ၾကည့္ပါ" ဆိုၿပန္ေရာ။
ဒါနဲ ့ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ေတာ့
" ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ ့ ဘာၿဖစ္ေနတာလည္း ေသသြားခ်င္လား" ဆိုၿပီး ေတြ ့ပါေလေရာ။
ဘၾကီးမွံဳလည္း ရွင္းမယ့္ကိစၥကို ေမ့ၿပီး ေၾကာက္အားလန္ ့အားနဲ ့ အိမ္သာကေန ေၿပးထြက္လို ့ သြားပါေတာ့တယ္။
*တစ္ခ်ိန္ မဆလ လက္ထက္က ဆူးေလဘုရားလမ္းမၾကီးေပၚမွာ ေၿမေအာက္အိမ္သာ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။
8.23.2009
ေမြးေန ့လက္ေဆာင္
ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွစ္မ မ်ားအားလံုးကို အထူးပဲ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ ေလာကနဲ ့ အဆက္ၿပတ္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ ကို ၾကာသြားေပါ့။ ၿဖစ္ပံုက ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ လက္ပ္ေတာ့ေလး ေဆးရုံ တက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမိ်ဳးေတြ အလည္လာပါေလေရာ။ ဒါနဲ ့ အလုပ္ေတြ အရမ္းရွုပ္ၿပီး ဘေလာ့မဂင္းႏိုင္ေတာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ ေလာကနဲ ့ အဆက္ၿပတ္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ ကို ၾကာသြားေပါ့။ ၿဖစ္ပံုက ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ လက္ပ္ေတာ့ေလး ေဆးရုံ တက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမိ်ဳးေတြ အလည္လာပါေလေရာ။ ဒါနဲ ့ အလုပ္ေတြ အရမ္းရွုပ္ၿပီး ဘေလာ့မဂင္းႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဒါေပမယ့္ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း ဝတၱရား မပ်က္ စီေဘာက္မွာ လာလာေအာ္ေနတဲ့ ညီအကို ေမာင္ႏွစ္မမ်ားအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အခုအခ်ိန္က စၿပီး ပံုမွန္ ပိုစ့္ေတြ တင္ႏုိင္ပါေတာ့မယ္။
အမ်ိဳးေတြ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ စလံုးကၽြန္ေပၚမွာ ေနရာအႏွံ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာ အေနၾကာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္အဖို ့ တစ္ခ်ိဳ ့ေနရာေတြဆို သူတို ့ ေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္သိရတယ္။ ဥပမာ စကၤာပူၿမိဳ ့ စတည္ကတည္း က တရုတ္ဘံုေက်ာင္းဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ မသိရုိး အမွန္ပါ။ အဲဒီ ဘံုေက်ာင္းကေတာ့ China Town နားက Telok Ayer လမ္းေပၚမွာ ရွိပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ရာေက်ာ္ သက္တမ္းရွိၿပီး ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ အၿဖင့္ အစိုးရက ထိန္းသိမ္းထားပါတယ္။ ဆုေတာင္းၿပည့္တယ္လို ့လည္း ေၿပာၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ ပိတ္သြားပါၿပီ။ အၿပင္ကေနပဲ ၾကည့္ခဲ့ရတာပါ၊ လက္ရာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေရွးဆန္ပါတယ္။ ေခတ္မွီအေဆာက္အဦေတြ ၾကားထဲမွာ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အဦ တစ္ခုက ေတာ္ေတာ္ကို ရသ ေပးႏိုင္စြမ္း ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေနရာေတြကေတာ့ အမ်ားသိတဲ့အတိုင္း ေပၚၿပဴလာ ၿဖစ္တဲ့ ေနရာေတြပါပဲ။
ေနာက္တစ္ခု အေနနဲ ့ Night Safari သြားမယ္ဆိုရင္ ညေနစာ အဝစားၿပီးမွ သြားပါ၊ အထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေစ်းၾကီးပါတယ္။ လူငါးေယာက္ ၾကက္ဆီထမင္း၊ ၾကက္တစ္ၿခမ္း နဲ ့ ေရေလးဗူးေသာက္တာ စလံုး ၈၅ က်ပ္ေတာင္ က်ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ လူရုိင္းေတြကေတာ့ စားပြဲနားထိ လာေဖ်ာ္ေၿဖပါတယ္။ ေပ်ာ္ဘို့ေတာ့ ေကာင္ပါတယ္။
ဗလေတြေတာ့ အၾကီးၾကီးပဲ ေနာ္.....း)
အထဲမွာေတာ့ ရထားစီးၿပီး ပတ္လို ့ရသလို လမ္းေလၽွာက္ၿပီးေတာ့လည္း သြားလို ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အဖြဲ ့ကေတာ့ လူၾကီးေတြပါေတာ့ ရထားစီးဖို ့ပဲ ေရြးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ေလေၾကာင္းလိုင္းေတြက တိုးရစ္ေတြအတြက္ စပြန္ဆာ ေပးထားပါတယ္။ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ၅ ေဒၚလာ ေလွ်ာ့ေပးပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ MAI မပါ ပါ....း(
အထဲမွာေတာ့ တိရိစာၦန္ေတြ ၿပထားပါတယ္၊ သိပ္မထူးဆန္းပါဘူး။ ထူးဆန္းတာကေတာ့ ကၽြဲ ကိုလည္း Asian Bufflo အေနနဲ ့ ၿပထားတာပါပဲ။ ေရႊေတြ အဖို ့ေတာ့ ဒါဟာ ဟာသတစ္ခုလို ၿဖစ္ေနေရာ..း))
ဘာပဲေၿပာေၿပာ စိတ္ခ်မ္းသာမွုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ပိုက္ပိုက္လည္း ေနာက္ကလိုက္ရတာကို......
ဒါနဲ ့စကားမစပ္ ဒီကၽြန္းပိစိေပၚက ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ရဲ့ ေမြးေန ့ကိုလည္း မေန ့က သြားလိုက္ရတယ္၊ တစ္ေနရာထဲမွာ စုၿပီးေတာ့ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ ့ အရမ္းပီတိၿဖစ္ရပါတယ္။ သူတို ့ေတြကေတာ့
အစဥ္အၿမဲ ခ်စ္မယ္ ့ သီဟသစ္ ( ႏွင္းဆီၿဖဴ ကို ေၿပာတာပါ...)
ညီမငယ္ ေႏြးေနၿခည္
ညီမငယ္ ေမဇင္ တို ့ပဲ ၿဖစ္ပါတယ္။
အထူးေက်းဇူးတင္ရမွာကေတာ့ Chief cook မ်ားၿဖစ္ၾကတယ့္ ညီမငယ္ ထင္းထင္း ေခၚ ေမေလးနဲ ့အဖြဲ ့ ၿဖစ္ပါတယ္။ ခ်က္ၿပဳတ္တာကေတာ့ အရမ္းေကာင္ပါတယ္ း)
ေတာင္းပန္စရာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေရာက္မွ ေမြးေန ့ဆိုတာ သိတဲ့ အတြက္ လက္ေဆာင္လည္း မေပးခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဒီပိုစ့္ေလးကို သူတို ့ရဲ့ ေမြးေန ့လက္ေဆာင္အၿဖစ္ တင္လိုက္ပါတယ္ဗ်ား။
8.07.2009
ေတြးၾကည့္တာပါဗ်ာ
ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုးဟာ အေၿခအေန အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရပ္ၿခားကို ထြက္ခြါခဲ့ၾကရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရာက္ရွိတဲ့ႏိုင္ငံမွာ အေၿခခ်ဖို ့ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူအားလံုးရဲ့ အေၿခခံတူညီခ်က္ေတြပါ။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပးဆပ္ၾကရတာပါ၊ ကိုယ္ရဲ့ မိဘ ေမာင္ဘြား ဇနီးမယား အားလံုးကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ ထြက္လာာၾကရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့မွ အလုပ္အကိုင္ အတည္အက် အေၿခက်တဲ့ အခါမွ သူတို ့ကို ေခၚရတာပါ။ ဒါဟာ အၾကမ္းပ်င္း ေတြးၾကည့္တာပါ။
ဒီအထိ ၿပႆနာ မရွိေသးပါဘူး၊ ၿပႆနာက ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ မ်ိဳးဆက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ သားသမီးေတြ၊ ေနာက္ သူတို ့မွ တဆင့္ ေပါက္ဖြားလာမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ လက္ထက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေတြ ၿဖစ္လာႏိုင္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္တာပါ။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလို အေတြးေတြ ၿဖစ္ေပၚလာရသလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာေမြးတဲ့ ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿမန္မာစကား သိပ္မေၿပာတက္ၾကဘူး၊ ေၿပာတက္ရင္ေတာင္ ေဝါဟာရ ရွားပါးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ၿမန္မာယဥ္ေက်းမွုေတာင္ ဆံုးရွံုးေနၾကရတယ္။
ဒီလိုၿဖစ္ၾကရတာလည္း မိဘေတြၿဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္ရဲ့ တာဝန္မေက်မွုေတြေၾကာင့္လည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေနထိုင္ၾကရတဲ့ မိဘေတြ ခင္မ်ာလည္း အိမ္ရွိလူကုန္ အကုန္အလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကရေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္၊ ၿပန္လာေတာ့လည္း အလုပ္က တင္းက်ပ္မွုေတြနဲ ့ အိပ္ယာေစာေစာဝင္ ဒီလိုနဲ ့ပဲ သားသမီးနဲ ့ မိဘ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ကင္းကြာသြားၾကၿပီး ကေလးေတြက သီးၿခားဟန္နဲ ့ ရပ္တည္သြားၾကေရာ။
ေနာင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလးဆယ္ ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရႊႏိုင္ငံၾကီးက အာရွမွာထိပ္တန္းၿဖစ္ေန.....း)) တဲ့အခါမွာ နိုင္ငံၿခားမွာရွိတဲ့ မ်ိဳးဆက္က ေရႊၿမန္မာ နဲ ့ ေရႊၿပည္ၾကီးက ေရႊၿမန္မာေတြ ဆက္သြယ္မွုေတြ ရွိၾကရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ ၿမန္မာစကား လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မေၿပာတက္လို ့ တရုတ္စကားမတက္တဲ့ တရုတ္ကို စကားတက္တဲ့တရုတ္က ႏွိမ္သလိုမ်ိဳး အႏိွမ္ခံၾကရမွာ ၿမင္ေယာင္မိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္ကတည္းက ကေလးေတြကို ၾကိဳးစားအခ်ိန္ေပးၿပီး လိုအပ္တာေလးေတြကို သင္ၾကားေပးရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ မိဘ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ့ တာဝန္ပါ။ ကိုယ့္ခေလး ၿမန္မာလို မေၿပာတက္တာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ပါ။
ဘာရယ္မဟုက္ပါဘူး၊ ပင္နီဆူလားမွာ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အဂၤလိပ္ တစ္ဝက္ ၿမန္မာတစ္ဝက္ ေၿပာတာ ၿမင္ေယာင္ၿပီး ဆက္ေတြးၾကည့္တာပါ။
(အားလံုးကို မဆိုလိုပါ)
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေပးဆပ္ၾကရတာပါ၊ ကိုယ္ရဲ့ မိဘ ေမာင္ဘြား ဇနီးမယား အားလံုးကို ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ ထြက္လာာၾကရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့မွ အလုပ္အကိုင္ အတည္အက် အေၿခက်တဲ့ အခါမွ သူတို ့ကို ေခၚရတာပါ။ ဒါဟာ အၾကမ္းပ်င္း ေတြးၾကည့္တာပါ။
ဒီအထိ ၿပႆနာ မရွိေသးပါဘူး၊ ၿပႆနာက ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ မ်ိဳးဆက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ သားသမီးေတြ၊ ေနာက္ သူတို ့မွ တဆင့္ ေပါက္ဖြားလာမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ လက္ထက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေတြ ၿဖစ္လာႏိုင္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးၾကည့္တာပါ။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလို အေတြးေတြ ၿဖစ္ေပၚလာရသလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာေမြးတဲ့ ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿမန္မာစကား သိပ္မေၿပာတက္ၾကဘူး၊ ေၿပာတက္ရင္ေတာင္ ေဝါဟာရ ရွားပါးၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ၿမန္မာယဥ္ေက်းမွုေတာင္ ဆံုးရွံုးေနၾကရတယ္။
ဒီလိုၿဖစ္ၾကရတာလည္း မိဘေတြၿဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ မ်ိဳးဆက္ရဲ့ တာဝန္မေက်မွုေတြေၾကာင့္လည္း ၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားမွာ ေနထိုင္ၾကရတဲ့ မိဘေတြ ခင္မ်ာလည္း အိမ္ရွိလူကုန္ အကုန္အလုပ္ထြက္လုပ္ေနၾကရေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္၊ ၿပန္လာေတာ့လည္း အလုပ္က တင္းက်ပ္မွုေတြနဲ ့ အိပ္ယာေစာေစာဝင္ ဒီလိုနဲ ့ပဲ သားသမီးနဲ ့ မိဘ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ကင္းကြာသြားၾကၿပီး ကေလးေတြက သီးၿခားဟန္နဲ ့ ရပ္တည္သြားၾကေရာ။
ေနာင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ေလးဆယ္ ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရႊႏိုင္ငံၾကီးက အာရွမွာထိပ္တန္းၿဖစ္ေန.....း)) တဲ့အခါမွာ နိုင္ငံၿခားမွာရွိတဲ့ မ်ိဳးဆက္က ေရႊၿမန္မာ နဲ ့ ေရႊၿပည္ၾကီးက ေရႊၿမန္မာေတြ ဆက္သြယ္မွုေတြ ရွိၾကရေတာ့မယ္။ အဲ့ဒီအခါမွာ ၿမန္မာစကား လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ မေၿပာတက္လို ့ တရုတ္စကားမတက္တဲ့ တရုတ္ကို စကားတက္တဲ့တရုတ္က ႏွိမ္သလိုမ်ိဳး အႏိွမ္ခံၾကရမွာ ၿမင္ေယာင္မိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခုအခ်ိန္ကတည္းက ကေလးေတြကို ၾကိဳးစားအခ်ိန္ေပးၿပီး လိုအပ္တာေလးေတြကို သင္ၾကားေပးရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ မိဘ မ်ိဳးဆက္ေတြရဲ့ တာဝန္ပါ။ ကိုယ့္ခေလး ၿမန္မာလို မေၿပာတက္တာ ဂုဏ္ယူစရာ မဟုတ္ပါ။
ဘာရယ္မဟုက္ပါဘူး၊ ပင္နီဆူလားမွာ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အဂၤလိပ္ တစ္ဝက္ ၿမန္မာတစ္ဝက္ ေၿပာတာ ၿမင္ေယာင္ၿပီး ဆက္ေတြးၾကည့္တာပါ။
(အားလံုးကို မဆိုလိုပါ)
8.03.2009
ၾကံဳရဆံုရ ေပါက္ကရ (၂)
ေလာကတြင္ စကားပံုတို ့သည္ အလကား ေပၚေပါက္လာသည္မဟုတ္၊ ေရွးလူၾကီးမ်ား၏ အေတြ ့အၾကံဳမ်ားကို အေၿခခံ၍ ေပၚေပါက္လာၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ၿဖစ္စဥ္တိုင္းနီးပါးတြင္ စကားပံုတို ့ႏွင့္ ကင္းကြာ၍ မရဟု ကၽြန္ေတာ္ၿမင္မိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ အက်ိဳးႏွင့္ အဆိုး ဒြန္တြဲေနလွ်င္ စကားပံု ႏွစ္မ်ိဳး ၿဖစ္ေနတက္ၿပီး ေဝခြဲရခက္တက္သည္။ ဥပမာ "တစ္ရြာမေၿပာင္း သူေကာင္းမၿဖစ္"ႏွင့္ "ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေၿပာင္း" စကားပံုတို ့တြင္ သင္မည္သို ့ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း။
ေနာက္တစ္ခုက "ေပးကမ္းၿခင္းသည္ ေအာင္ၿမင္ရာ၏" ၿဖစ္ၿပီး ဆန္ ့က်င္ဘက္ကား "ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မတန္" ၿဖစ္ေနတက္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ေကာ အသင္ မည္သို ့ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆံုးၿဖတ္တက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဒီဆန္ ့က်င္ဘက္ စကားပံုႏွစ္ခု၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကို မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ ့ ၾကံဳလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပပါမည္.............
ကၽြန္ေတာ္ ၉တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းကေပါ့။ တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္း သံုေယာက္နဲ ့အတူ စာအုပ္ဝယ္ၿပီးၿပန္အလာ ေၿမနီကုန္း မီးပိြဳင့္တြင္ ကားလမ္းကူးကာနီး ေစာင့္ေနခ်ိန္.........ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက မီးစိမ္းလို ့ အထြက္....ေပါ့။
ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာေတာ့ အသက္ အစိတ္ဝန္းက်င္ စံုတြဲ တစ္တြဲ။ ဆိုင္ကယ္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ ထမီစဟာ ဘယ္ကဘယ္လို ဆိုင္ကယ္ခ်ိန္းၾကိဳးၾကားထဲ ဝင္သြားတယ္ မသိဘူး၊ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ၿပဳတ္က် က်န္ခဲ့တာ ထမီ မရွိေတာ့ဘူး။
စကၠန္ ့ပိုင္းအတြင္း ၿဖစ္တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္၊ အမ်ိဳးသားကလည္း ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္သြားၿပီး ခ်ိန္းၾကားက ထမီကို ဆြဲထုတ္ေနရတယ္။ မိန္းမခင္မ်ာ နာက်င္တာေတာင္ ဂရုမစိုက္အားပဲ သူ ့အရွက္သူလံုေအာင္ ဟိုကာဒီကာ ၿဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မ်က္စိေရွ့မွာ ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုင္ရမွန္းကို မသိေတာ့တာ။ (သြားကိုင္မိရင္လည္း ၿပႆနာ.....း )
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကယ္တင္ရွင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့အတူတူ ကားလမ္းကူးဖို ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ဦးေလးၾကီးေပါ့။ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ သူက တခါတည္း မေၿပာမဆို သူ ့ပုဆိုး ခၽြတ္ၿပီး သမီး သမီး ဒါ ဝတ္ထား ဆိုၿပီး ပစ္ေပးလိုက္ေရာ။ သူကေတာ့ စစ္ေဘာင္းဘီ အတိုၾကီးနဲ ့ မီးပိြဳင့္မွာေပါ့။
အဲဒီ မိန္းမလည္း တခါတည္း ပုဆိုးကို ေကာက္ဝတ္ၿပီးေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ ့ ဆိုင္ကယ္စီကို ေၿပးသြား...၊ ဆိုင္ကယ္က လူကလည္း ညွပ္ေနတဲ့ ထမီကို ထုတ္အၿပီးဆိုေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ ့ မိန္းမကို တင္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားလိုက္တာ မီးခိုးေငြ ့ေတြရယ္ စက္ဆီေပေနတဲ့ ထမီအစုတ္ရယ္ စစ္ေဘာင္းဘီအတိုနဲ ့ ဦေလးၾကီးရယ္ ေၿမနီကုန္း မီးပိြဳင့္ အလယ္မွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း တခါတရံ ကူညီတိုင္းလည္း ဒုကၡေရာက္တက္ေၾကာင္း သိခဲ့ရပါတယ္။...း))
FYI: ဒီရက္ပိုင္း ပိုစ့္နည္းနည္း က်ဲပါမည္၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ပ္ေတာ့ေလး ေဆးရုံတက္ေနရလို ့ပါ။ ဒီပိုစ္ေတာင္ ရုံးကေနတင္လိုက္တာပါ။ အိမ္လည္မထြက္ ၿဖစ္ေသးပါခင္ဗ်ာ၊ ဧည့္ဝတ္မေက်ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံ အက်ိဳးႏွင့္ အဆိုး ဒြန္တြဲေနလွ်င္ စကားပံု ႏွစ္မ်ိဳး ၿဖစ္ေနတက္ၿပီး ေဝခြဲရခက္တက္သည္။ ဥပမာ "တစ္ရြာမေၿပာင္း သူေကာင္းမၿဖစ္"ႏွင့္ "ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေၿပာင္း" စကားပံုတို ့တြင္ သင္မည္သို ့ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း။
ေနာက္တစ္ခုက "ေပးကမ္းၿခင္းသည္ ေအာင္ၿမင္ရာ၏" ၿဖစ္ၿပီး ဆန္ ့က်င္ဘက္ကား "ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္မတန္" ၿဖစ္ေနတက္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ေကာ အသင္ မည္သို ့ ဆံုးၿဖတ္မည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆံုးၿဖတ္တက္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဒီဆန္ ့က်င္ဘက္ စကားပံုႏွစ္ခု၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကို မ်က္ၿမင္ကိုယ္ေတြ ့ ၾကံဳလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပပါမည္.............
ကၽြန္ေတာ္ ၉တန္းေက်ာင္းသား ဘဝတုန္းကေပါ့။ တစ္ရက္ သူငယ္ခ်င္း သံုေယာက္နဲ ့အတူ စာအုပ္ဝယ္ၿပီးၿပန္အလာ ေၿမနီကုန္း မီးပိြဳင့္တြင္ ကားလမ္းကူးကာနီး ေစာင့္ေနခ်ိန္.........ဆိုင္ကယ္တစ္စီးက မီးစိမ္းလို ့ အထြက္....ေပါ့။
ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာေတာ့ အသက္ အစိတ္ဝန္းက်င္ စံုတြဲ တစ္တြဲ။ ဆိုင္ကယ္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ ထမီစဟာ ဘယ္ကဘယ္လို ဆိုင္ကယ္ခ်ိန္းၾကိဳးၾကားထဲ ဝင္သြားတယ္ မသိဘူး၊ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ၿပဳတ္က် က်န္ခဲ့တာ ထမီ မရွိေတာ့ဘူး။
စကၠန္ ့ပိုင္းအတြင္း ၿဖစ္တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္၊ အမ်ိဳးသားကလည္း ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္သြားၿပီး ခ်ိန္းၾကားက ထမီကို ဆြဲထုတ္ေနရတယ္။ မိန္းမခင္မ်ာ နာက်င္တာေတာင္ ဂရုမစိုက္အားပဲ သူ ့အရွက္သူလံုေအာင္ ဟိုကာဒီကာ ၿဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မ်က္စိေရွ့မွာ ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုင္ရမွန္းကို မသိေတာ့တာ။ (သြားကိုင္မိရင္လည္း ၿပႆနာ.....း )
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကယ္တင္ရွင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့အတူတူ ကားလမ္းကူးဖို ့ ေစာင့္ေနတဲ့ ဦးေလးၾကီးေပါ့။ အသက္ ၅၀ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ သူက တခါတည္း မေၿပာမဆို သူ ့ပုဆိုး ခၽြတ္ၿပီး သမီး သမီး ဒါ ဝတ္ထား ဆိုၿပီး ပစ္ေပးလိုက္ေရာ။ သူကေတာ့ စစ္ေဘာင္းဘီ အတိုၾကီးနဲ ့ မီးပိြဳင့္မွာေပါ့။
အဲဒီ မိန္းမလည္း တခါတည္း ပုဆိုးကို ေကာက္ဝတ္ၿပီးေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ ့ ဆိုင္ကယ္စီကို ေၿပးသြား...၊ ဆိုင္ကယ္က လူကလည္း ညွပ္ေနတဲ့ ထမီကို ထုတ္အၿပီးဆိုေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ ့ မိန္းမကို တင္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားလိုက္တာ မီးခိုးေငြ ့ေတြရယ္ စက္ဆီေပေနတဲ့ ထမီအစုတ္ရယ္ စစ္ေဘာင္းဘီအတိုနဲ ့ ဦေလးၾကီးရယ္ ေၿမနီကုန္း မီးပိြဳင့္ အလယ္မွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္း တခါတရံ ကူညီတိုင္းလည္း ဒုကၡေရာက္တက္ေၾကာင္း သိခဲ့ရပါတယ္။...း))
FYI: ဒီရက္ပိုင္း ပိုစ့္နည္းနည္း က်ဲပါမည္၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ပ္ေတာ့ေလး ေဆးရုံတက္ေနရလို ့ပါ။ ဒီပိုစ္ေတာင္ ရုံးကေနတင္လိုက္တာပါ။ အိမ္လည္မထြက္ ၿဖစ္ေသးပါခင္ဗ်ာ၊ ဧည့္ဝတ္မေက်ၿဖစ္တဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
7.29.2009
ၾကံဳရဆံုရ ေပါက္ကရ
ကၽြန္ေတာ္တို ့ စင္ကာပူဆိုေသာ ဒီကၽြန္းေပၚကို ေရာက္ကာစက ၿမန္မာလူဦးေရ အခုေလာက္ မမ်ားေသး။ ထို ့ အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ရခဲ့သလို ဆိုးက်ိဳးေတြလည္းရခဲ့ပါတယ္။
ေကာင္းက်ိဳးေတြက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက respect ေပးၾကသည္။ မႏွိမ္ရဲေပ။ ဘာမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တာကေတာ့ အရင္ကအရွိန္ႏွင့္ ဆက္လိွမ့္ေနၿခင္းသာ ၿဖစ္မည္။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ နိုင္ငံကို ဒီေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ အားက်ခဲ့ၾကရသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း little india ဘက္က လမ္းနာမည္ေတြကို ၿမန္မာၿပည္မွ ၿမိဳ ့နာမည္ေတြ ေပးခဲ့သည္။ ယခုအခါမွာ ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ဒီၿမိဳ ့နာမည္ေတြကို အဂၤလိပ္လို ဒီကပံုစံအတိုင္း မေပါင္းေတာ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္က အဂၤလိပ္ေတြ ေခၚရလြယ္ေအာင္ စာလံုးေပါင္းခဲ့ၿခင္းလည္းၿဖစ္နိုင္သည္။ ဥပမာ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေမာ္လမင္း၊ ပုသိမ္ကို ပဇင္း၊ ရန္ကုန္ကေတာ့ ရန္ဂြမ္း ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးၾကသည္။ ရထားေပၚ ကားေပၚ ေတြ ့လွ်င္ ၿပံဳးၿပ ႏွုက္ဆက္ၾကၿပီး မိတ္ဖြဲ ့ၿပီးလွ်င္ မိတ္ေဆြ ၿဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ လူဦးေရ နည္းတာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္။
ဆိုးကဳ်ိုးေတြကေတာ့ အရာရာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထိုးေဖာက္ရသည္။ ေရွေဆာင္လမ္းၿပ မယ့္သူ မရွိ။ အနည္းဆံုး အေနနဲ ့ ၿမန္မာအစားအစာ စားခ်င္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္စားမွ ရသည္။ အခုလို စားေသာက္ဆိုင္ေတြ မရွိေသး။ ပင္နီဆူလား တစ္ခုလံုး သံုးဆိုင္လား ေလးဆိုင္လား မမွတ္မိေတာ့၊ ဒါပဲရွိသည္။ အဆိုးဆံုးက ဒီက ရုိးရာေန ့ေတြလည္း ေသခ်ာမသိၾက၊ ဘာအတြက္ လုပ္ၾကတာဆိုတာလည္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။
အဲဒီထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္အသိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ၿဖစ္ပံုကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။
တစ္ညမွာေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ NTUC က ေစ်းဝယ္ၿပီး ၿပန္အလာ သူတို ့အိမ္နားက ကြင္းၿပင္ထဲမွာ တရုတ္ ေအာ္ပရာတစ္ခု ၿပေနတယ္။ သူတို ့လည္း အရင္ကမၿမင္ဘူးတာနဲ ့ ခဏ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ စင္ေရွ့မွာေတာ့ ထိုင္ခံုေတြ ခ်ထားတယ္၊ ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့သူ မရွိဘူး။ ေအာ္ပရာကလည္း အေၿပာ အငို ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတာ။
ဒါနဲ ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား အခ်ိန္ေစာေသးတာနဲ ့ထိုင္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေရွ့ဆံုးတန္း အလယ္ေကာင္ကေန ေအးေအးလူလူကို ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဇာတ္စင္ေပၚကလူေတြကလည္း ကသာကေနတာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို အံ့ၾသတဲ့ဟန္နဲ ့ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ ့။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္က လံုးလံုးကို သတိမထားမိဘူး။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ တရုတ္အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္က မေနႏိုင္ဘူးနဲ ့တူပါတယ္၊ သူတို ့ကို လာေမးေရာ။ မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲေပါ့၊ သူတို ့ကလည္း ၿပဇာတ္ ၾကည့္ေနတာလို ့ ေၿဖေလေရာ။ အဲဒီမွာ အဖိုးၾကီးက ဒါဟာ သူတို ့ တရုတ္ရုိးရာအရ တေ စၦသူရဲေတြကို ေဖ်ာ္ေၿဖေနတာၿဖစ္ေၾကာင္း လူေတြအတြက္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေၿပာပါေတာ့တယ္။
ဒီမွာတင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ သုက္ေၿခတင္ အိမ္ကိုေၿပးတာ တန္းေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲလို အၿဖစ္အပ်က္ေတြလည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက တကယ္ၿဖစ္ခဲ့တာပါပဲ...း))
ေကာင္းက်ိဳးေတြက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက respect ေပးၾကသည္။ မႏွိမ္ရဲေပ။ ဘာမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တာကေတာ့ အရင္ကအရွိန္ႏွင့္ ဆက္လိွမ့္ေနၿခင္းသာ ၿဖစ္မည္။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ နိုင္ငံကို ဒီေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ အားက်ခဲ့ၾကရသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း little india ဘက္က လမ္းနာမည္ေတြကို ၿမန္မာၿပည္မွ ၿမိဳ ့နာမည္ေတြ ေပးခဲ့သည္။ ယခုအခါမွာ ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ဒီၿမိဳ ့နာမည္ေတြကို အဂၤလိပ္လို ဒီကပံုစံအတိုင္း မေပါင္းေတာ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္က အဂၤလိပ္ေတြ ေခၚရလြယ္ေအာင္ စာလံုးေပါင္းခဲ့ၿခင္းလည္းၿဖစ္နိုင္သည္။ ဥပမာ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေမာ္လမင္း၊ ပုသိမ္ကို ပဇင္း၊ ရန္ကုန္ကေတာ့ ရန္ဂြမ္း ေပါ့ဗ်ာ။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးၾကသည္။ ရထားေပၚ ကားေပၚ ေတြ ့လွ်င္ ၿပံဳးၿပ ႏွုက္ဆက္ၾကၿပီး မိတ္ဖြဲ ့ၿပီးလွ်င္ မိတ္ေဆြ ၿဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ လူဦးေရ နည္းတာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္။
ဆိုးကဳ်ိုးေတြကေတာ့ အရာရာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထိုးေဖာက္ရသည္။ ေရွေဆာင္လမ္းၿပ မယ့္သူ မရွိ။ အနည္းဆံုး အေနနဲ ့ ၿမန္မာအစားအစာ စားခ်င္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္စားမွ ရသည္။ အခုလို စားေသာက္ဆိုင္ေတြ မရွိေသး။ ပင္နီဆူလား တစ္ခုလံုး သံုးဆိုင္လား ေလးဆိုင္လား မမွတ္မိေတာ့၊ ဒါပဲရွိသည္။ အဆိုးဆံုးက ဒီက ရုိးရာေန ့ေတြလည္း ေသခ်ာမသိၾက၊ ဘာအတြက္ လုပ္ၾကတာဆိုတာလည္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။
အဲဒီထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္အသိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ၿဖစ္ပံုကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။
တစ္ညမွာေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ NTUC က ေစ်းဝယ္ၿပီး ၿပန္အလာ သူတို ့အိမ္နားက ကြင္းၿပင္ထဲမွာ တရုတ္ ေအာ္ပရာတစ္ခု ၿပေနတယ္။ သူတို ့လည္း အရင္ကမၿမင္ဘူးတာနဲ ့ ခဏ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ စင္ေရွ့မွာေတာ့ ထိုင္ခံုေတြ ခ်ထားတယ္၊ ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့သူ မရွိဘူး။ ေအာ္ပရာကလည္း အေၿပာ အငို ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတာ။
ဒါနဲ ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား အခ်ိန္ေစာေသးတာနဲ ့ထိုင္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေရွ့ဆံုးတန္း အလယ္ေကာင္ကေန ေအးေအးလူလူကို ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဇာတ္စင္ေပၚကလူေတြကလည္း ကသာကေနတာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို အံ့ၾသတဲ့ဟန္နဲ ့ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ ့။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္က လံုးလံုးကို သတိမထားမိဘူး။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ တရုတ္အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္က မေနႏိုင္ဘူးနဲ ့တူပါတယ္၊ သူတို ့ကို လာေမးေရာ။ မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲေပါ့၊ သူတို ့ကလည္း ၿပဇာတ္ ၾကည့္ေနတာလို ့ ေၿဖေလေရာ။ အဲဒီမွာ အဖိုးၾကီးက ဒါဟာ သူတို ့ တရုတ္ရုိးရာအရ တေ စၦသူရဲေတြကို ေဖ်ာ္ေၿဖေနတာၿဖစ္ေၾကာင္း လူေတြအတြက္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေၿပာပါေတာ့တယ္။
ဒီမွာတင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ သုက္ေၿခတင္ အိမ္ကိုေၿပးတာ တန္းေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲလို အၿဖစ္အပ်က္ေတြလည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက တကယ္ၿဖစ္ခဲ့တာပါပဲ...း))
7.27.2009
ေက်းဇူးတင္ပါသည္
ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူအားလံုးကို မဂၤလာပါလို ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွုတ္ခြန္း ဆက္လိုက္ပါရေစ..........။
ဒီေန ့ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို စတင္ေမြးဖြားလာတာ တစ္လတင္းတင္းၿပည့္တဲ့ေန ့ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေလာကထဲ စတင္ဝင္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို ့ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ေၿမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး အဆင့္နဲ ့ စတင္ရတာပါ။ လာေရာက္ ဖတ္ရွုသူ၊ ကြန္မန္ ့ေပးသူ လားလံုးကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း ဤေနရာမွ ေၿပာၾကားပါရေစ။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ ၂၀၀၇ ေလာက္ကစတင္၍ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖတ္ရွုခဲ့ပါတယ္။ ကြန္မန္ ့ေတာ့ ေပးခဲပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ေနရင္းနဲ ့ကြန္မန္ ့ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစအဆံုး ေရးခ်ခ်င္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီကစ၍ ဘေလာ့ဂ္ေရာဂါ စြဲကပ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဘေလာ့ဂ္ကို စတင္ၿဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
ဘေလာ့ဂ္စလို ့ ႏွစ္ရက္ေၿမာက္ေန ့ထိ စီေဘာက္စ္က ေဟာင္းေလာင္း၊ ကြန္မန္ ့တစ္ခုမွ မလာလို ့ စိတ္က ပ်က္ခ်င္ခ်င္ ၿဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စီေဘာက္စ္မွာ ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္ ့လာေပးသူကေတာ့ ယူနီကုတ္နဲ ့ အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့ ကိုဇက္တီ ၿဖစ္ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္ ့ၿဖစ္လို ့လားေတာ့မသိဘူး ထီေပါက္တဲ့ နီပါးေပ်ာ္သြားတာ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထီလည္းမေပါက္ဘူးပါဘူး။
သံုးရက္ေၿမာက္ေန ့မွာေတာ့ ပထမဦးဆံုးပိုစ့္မွာ ပထမဦးဆံုးကြန္မန္ ့လာေပးသူကေတာ့ The Queen ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို အားရွိလာၿပီး စိတ္ပ်က္ၿခင္းအလ်ဥ္း မရွိေတာ့ပဲ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုစ့္ေတြမွာေတာ့ နာမည္ၾကီးဘေလာ့ဂါေတြၿဖစ္တဲ့ မkomတို ့၊ ကို boyz တို ့၊ ကိုလူေထြးတို ့ အပါအဝင္ အၿခားအၿခားေသာ ဘေလာ့ဂါေတြ ( ကၽြန္ေတာ္ ေရးလွ်င္ ၿပီးမွာမဟုက္ေတာ့ပါ..းP) လာေရာက္ အားေပးတဲ့အတြက္ (အထူးသၿဖင့္ လက္တြဲ ေခၚလို ့) ဆက္လက္ေရးၿဖစ္ေတာ့တာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ေတာင္းပန္စရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ My Blog List ထဲမွာပါတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ကၽြန္ေတာ္ လင့္ခ္ခြင့္မေတာင္းဘဲနဲ ့ ယူ လင့္ခ္ မိသြားတယ္၊ ပထမ နားလည္တာက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမို ့ ကၽြန္ေတာ္ထည့္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသိတာက ယဥ္ေက်းမွုအေနနဲ ့ ခြင့္ပန္ရမယ္ဆိုတာရွိတဲ့အတြက္ ဒီေနရာကေန ေတာင္းပန္လိုက္ပါရေစ။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာကေတာ့ ပထမဦးဆံုး မမ္ဘာၿဖစ္သူ ကိုသားၾကီး ပါပဲ။ သူကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္ပိုစ့္တင္တင္ ကြန္မန္ ့က အရင္ေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေက်းဇူးပါပဲ ကိုသားၾကီးေရ...း)
အခုလို ကၽြန္ေတာ္ကို လက္တြဲေခၚသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူး တင္ပါတယ္၊ ထူးထူးၿခားၿခားၿဖစ္ေအာင္ ပထမဆံုးေတြရဲ့ နာမည္ေတြပဲ ထည့္လိုက္မိတဲ့အတြက္ နာမည္က်န္ခဲ့သူအားလံုးကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါရေစ။
စာလာဖတ္သူ အားလံုးမွ စ၍ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားလာသူ အဆံုး အထူးေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္လို ့ ဒီတစ္လၿပည့္ ပိုစ့္ေလးမွ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒီေန ့ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို စတင္ေမြးဖြားလာတာ တစ္လတင္းတင္းၿပည့္တဲ့ေန ့ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေလာကထဲ စတင္ဝင္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို ့ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ေၿမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး အဆင့္နဲ ့ စတင္ရတာပါ။ လာေရာက္ ဖတ္ရွုသူ၊ ကြန္မန္ ့ေပးသူ လားလံုးကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း ဤေနရာမွ ေၿပာၾကားပါရေစ။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ ၂၀၀၇ ေလာက္ကစတင္၍ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖတ္ရွုခဲ့ပါတယ္။ ကြန္မန္ ့ေတာ့ ေပးခဲပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ေနရင္းနဲ ့ကြန္မန္ ့ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစအဆံုး ေရးခ်ခ်င္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီကစ၍ ဘေလာ့ဂ္ေရာဂါ စြဲကပ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဘေလာ့ဂ္ကို စတင္ၿဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
ဘေလာ့ဂ္စလို ့ ႏွစ္ရက္ေၿမာက္ေန ့ထိ စီေဘာက္စ္က ေဟာင္းေလာင္း၊ ကြန္မန္ ့တစ္ခုမွ မလာလို ့ စိတ္က ပ်က္ခ်င္ခ်င္ ၿဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စီေဘာက္စ္မွာ ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္ ့လာေပးသူကေတာ့ ယူနီကုတ္နဲ ့ အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့ ကိုဇက္တီ ၿဖစ္ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္ ့ၿဖစ္လို ့လားေတာ့မသိဘူး ထီေပါက္တဲ့ နီပါးေပ်ာ္သြားတာ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထီလည္းမေပါက္ဘူးပါဘူး။
သံုးရက္ေၿမာက္ေန ့မွာေတာ့ ပထမဦးဆံုးပိုစ့္မွာ ပထမဦးဆံုးကြန္မန္ ့လာေပးသူကေတာ့ The Queen ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို အားရွိလာၿပီး စိတ္ပ်က္ၿခင္းအလ်ဥ္း မရွိေတာ့ပဲ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုစ့္ေတြမွာေတာ့ နာမည္ၾကီးဘေလာ့ဂါေတြၿဖစ္တဲ့ မkomတို ့၊ ကို boyz တို ့၊ ကိုလူေထြးတို ့ အပါအဝင္ အၿခားအၿခားေသာ ဘေလာ့ဂါေတြ ( ကၽြန္ေတာ္ ေရးလွ်င္ ၿပီးမွာမဟုက္ေတာ့ပါ..းP) လာေရာက္ အားေပးတဲ့အတြက္ (အထူးသၿဖင့္ လက္တြဲ ေခၚလို ့) ဆက္လက္ေရးၿဖစ္ေတာ့တာပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ေတာင္းပန္စရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ My Blog List ထဲမွာပါတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ကၽြန္ေတာ္ လင့္ခ္ခြင့္မေတာင္းဘဲနဲ ့ ယူ လင့္ခ္ မိသြားတယ္၊ ပထမ နားလည္တာက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမို ့ ကၽြန္ေတာ္ထည့္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသိတာက ယဥ္ေက်းမွုအေနနဲ ့ ခြင့္ပန္ရမယ္ဆိုတာရွိတဲ့အတြက္ ဒီေနရာကေန ေတာင္းပန္လိုက္ပါရေစ။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာကေတာ့ ပထမဦးဆံုး မမ္ဘာၿဖစ္သူ ကိုသားၾကီး ပါပဲ။ သူကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္ပိုစ့္တင္တင္ ကြန္မန္ ့က အရင္ေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေက်းဇူးပါပဲ ကိုသားၾကီးေရ...း)
အခုလို ကၽြန္ေတာ္ကို လက္တြဲေခၚသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူး တင္ပါတယ္၊ ထူးထူးၿခားၿခားၿဖစ္ေအာင္ ပထမဆံုးေတြရဲ့ နာမည္ေတြပဲ ထည့္လိုက္မိတဲ့အတြက္ နာမည္က်န္ခဲ့သူအားလံုးကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါရေစ။
စာလာဖတ္သူ အားလံုးမွ စ၍ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားလာသူ အဆံုး အထူးေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္လို ့ ဒီတစ္လၿပည့္ ပိုစ့္ေလးမွ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
7.23.2009
က်ား / မ
သီတာ
သူမ ကိုးတန္းႏွစ္တြင္ သူမအေဖ ေလၿဖတ္သြားသည္။ သူမတို ့မိသားစုတြင္ သီတာက အၾကီးဆံုး၊ ေအာက္တြင္ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္။
အေမကေတာ့ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ကို တစ္သက္လံုးထိန္းသိမ္းလာတဲ့သူ၊ ေယာက္်ားလုပ္သူ ရုံစာေရးလစာနဲ ့ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာ ေနလာၿပီး အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိ။ ဒါေၾကာင့္ သီတာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္ရဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၿဖည့္တင္းေပးရသည္။
ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ပထမ သၾကားလံုးစက္ရုံမွာ အလုပ္ရသည္၊ ေနာက္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရုံ ဒီလိုနဲ ့ ငါးႏွစ္ခန္ ့ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဘဲ တိုးတက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏွုန္းနဲ ့ အတူ သူမတို ့ မိသားစု ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ ရပ္ကြက္ထဲမွ အန္တီဝင္းက မေလးရွားမွ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ သူမ မေလးရွားသြားဖို ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး အန္တီဝင္းႏွင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။
အန္တီဝင္း၏ အေၿပာေကာင္းမွု၊ မိဘႏွစ္ပါး၏ အန္တီဝင္းအေပၚ ယံုၾကည္မွုတို ့ၿဖင့္ သူမ အန္တီဝင္းတို ့ႏွင့္ မေလးရွားသို ့ ေအာက္လမ္းၿဖင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။ သူမအေဖ ဝန္ထမ္း ဘဝၿဖင့္ ရွာေဖြထားေသာ အိမ္ကေလး၏ ဂရန္မွာ သူမ၏ လမ္းစာရိတ္အၿဖစ္ၿဖင့္ ေၿပာင္းလဲသြားသည္။
စစခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္း ဆိုသည့္အတိုင္း ေကာ့ေသာင္းတြင္ လမ္းေၾကာင္းမရွင္းဟုဆိုကာ ၄၅ ရက္ ေသာင္တင္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းခရီးတြင္ အန္တီဝင္းလည္း ပါတဲ့အတြက္ သူမ စိတ္မပူမိ၊ အန္တီဝင္းသြားလိုက္ လာလိုက္ လုပ္ေနသည္မွာ ေလးငါး ေခါက္ပင္ရွိသည္။ စိတ္ပူသည္ကား သူမအိမ္၏
တရပ္္ရိပ္တက္လာေသာ အတိုးႏွုန္းမ်ားေၾကာင့္ စဥ္းစားတိုင္း မြန္းက်ပ္လာသည္။ အရာရာအားလံုး သူမေပၚ တည္မွီေနသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxx
ေအာင္မိုး (ခ) မိုးၾကီး
သူ မေလးရွားကို ေအာက္လမ္းက ေရာက္လာတာ ခုႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ ရွိၿပီ။ အစတြင္ ေတာ္ေတာ္ကို ရုန္းကန္ရသည္။ ၿမန္မာၿပည္တြင္ က်ပ္တည္းစြာ ေနခဲ့ရၿပီး သူမိသားစု အထူးသၿဖင့္ သူကေလးႏွစ္ေယာက္ အနာဂတ္ အတြက္ မိသားစုကို စြန္ ့ခြာၿပီး နိုင္ငံၿခားသို ့ သူထြက္လာရသည္။ ေရာက္ကာစ အခက္အခဲ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ခါးဆီးခံရင္းနဲ ့ မိသားစုအနာဂတ္အတြက္ ၿဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။
ပိုက္ဆံကုန္မည့္အလုပ္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ဘဲနွင့္ ၿခိဳးၿခံက်စ္လစ္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ တၿဖည္းၿဖည္း စုေဆာင္းမိ၍ လမ္းစရိတ္ ေက်သည္၊ ေနာက္ ၿမန္မာၿပည္တြင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလးနွင့္ သူ မိသားစု တင့္ေတာင္းတင့္တည္ ၿဖစ္လာခဲ့သည္။ တၿဖည္းၿဖည္း ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေသာအခါ တကၠစီေလးတစ္စီးဝယ္ၿပီး ခိုင္းစားနိုင္ေလသည္။
သူအေၾကာင္းသိသူအားလံုး ပီတိၿဖစ္မိသည္။ နိုင္ငံၿခားတြင္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း တိုးတက္လာေသာ သူဘဝကို အားက်ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလေလာက္ကစ၍ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ ေၿပာင္းလုပ္သည္။ အလုပ္ကေတာ့ သူတို့အေခၚ စေတာလ္၊ ညေနပိုင္း စားေသာက္ဆိုင္းေရွ ့တြင္ လက္တြန္းလွည္းေလးၿဖင့္ အသားကင္ ေရာင္းခ်ေသာ အလုပ္။
ဒီလုပ္ငန္းက ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ၿဖစ္လာသည္။ အစတြင္ တစ္ဦးတည္း တစ္နိုင္လုပ္သည္။ သူ၏ ေစတနာထားမွု၊ ဆက္ဆံေရးေၿပၿပစ္မွုေၾကာင့္ ေဖာက္သည္မ်ားလာသည္။ လူပိုတစ္ေယာက္ ေခၚခိုင္းရန္လည္း ပိုက္ဆံေပးရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ပင္ပန္းခံကာ လုပ္သည္။
xxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxx
အန္တီဝင္း
အသက္ ၄၅ ဝန္က်င္ခန္ ့ရွိသည္။ မေလး၊ ထိုင္း ႏွင့္ ၿမန္မာၿပည္နယ္စပ္ကို စုန္ဆန္ခ်ည္ သြားလာေနၿပီး လူပြဲစားလုပ္ေနသူ။ သူမ်ားပြဲစားေတြလို ကလိန္မက်၊ မွန္မွန္ကန္ကန္နွင့္ သူလည္းစား၊ တစ္ဖက္သားလည္း အဆင္ေၿပလွ်င္ ပီတိၿဖစ္ေနတက္သူ.........။
ဒီတစ္ေခါက္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ သိပ္အဆင္မေၿပ၊ ေကာ့ေသာင္းတြင္ တစ္လခြဲခန္ ့ ၾကာသြားသည္။ ေခၚလာေသာ လူကိုးေယာက္၏ စားစရိတ္ ေတာ္ေတာ္ေထာင္းသြားသည္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း အလုပ္ကရွား၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရွာမရ။
ဒါေပမယ့္ သူဂရုမစိုက္၊ ဂရုစိုက္ရမွာက တစ္ရပ္ကြက္တည္းေန သီတာဆိုေသာ ေကာင္မေလး၊ မိဘေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္အၿပင္ အာမခံနွင့္ ေခၚလာေသာေၾကာင့္ တာဝန္ပိုၾကီးသည္။ ေကာင္မေလး မိသားစု အက်ပ္အတည္းကို သိ၍လည္း ဒီေကာင္မေလးကို အလုပ္အၿမန္ ရေစခ်င္သည္။
ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာ သီတာေၿပာလာေသာ စကားေၾကာင့္ အန္တီဝင္း ေခါင္းကိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုမွ တားမရမွန္းလည္း သိသည္။ သူမကိုယ္၌က အလုပ္မရွာေပးႏိုင္။ သူမ မိုးၾကီးႏွွင့္ လက္တပ္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းၿဖစ္သည္။ မိုးၾကီး၏ ဆိုင္တြင္ သူမ ကူလုပ္ေပးရမည္ ၿဖစ္ၿပီး အတူေနရန္ၿဖစ္သည္။ ထိုအတြက္ မိုးၾကီးမွ တစ္လလွ်င္ သံုးသိန္း အိမ္ကိုပို ့ေပးမည္ဟု ဆိုသည္။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ သီတာတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားထုပ္ကို ပိုက္ကာ မိုးၾကီးေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို ့ လိုက္သြားေတာ့ေလသည္။ အန္တီဝင္းတစ္ေယာက္မွာေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လွ်င္ သီတာမိဘေတြႏွင့္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမလဲလို ့သာ ေတြးက်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(အထက္ပါအၿဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွားသို ့ အလည္သြားခိုက္ ေကအယ္လ္၊ ပူခၽြန္းေဒသတြင္ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီး နာမည္မ်ားကို လႊဲေၿပာင္းေရးဖြဲ ့ ထားေသာ ဇာတ္လမ္းေလးၿဖစ္ပါသည္။)
ထိုအၿဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေရွးလူၾကီးမ်ားေၿပာေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ၿပန္ေၿပာင္းေအာက္ေမ့မိပါသည္။
"ပိုက္ဆံံမရွိတဲ့ ဒဏ္ကို မိန္းမေတြ မခံႏိုင္ဘူး
ပိုက္ဆံရွိတဲ့ဒဏ္ကို ေယာက္်ားေတြ မခံႏိုင္ဘူး"
သူမ ကိုးတန္းႏွစ္တြင္ သူမအေဖ ေလၿဖတ္သြားသည္။ သူမတို ့မိသားစုတြင္ သီတာက အၾကီးဆံုး၊ ေအာက္တြင္ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္။
အေမကေတာ့ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ကို တစ္သက္လံုးထိန္းသိမ္းလာတဲ့သူ၊ ေယာက္်ားလုပ္သူ ရုံစာေရးလစာနဲ ့ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာ ေနလာၿပီး အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိ။ ဒါေၾကာင့္ သီတာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္ရဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၿဖည့္တင္းေပးရသည္။
ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ပထမ သၾကားလံုးစက္ရုံမွာ အလုပ္ရသည္၊ ေနာက္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရုံ ဒီလိုနဲ ့ ငါးႏွစ္ခန္ ့ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဘဲ တိုးတက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏွုန္းနဲ ့ အတူ သူမတို ့ မိသားစု ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ ရပ္ကြက္ထဲမွ အန္တီဝင္းက မေလးရွားမွ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ သူမ မေလးရွားသြားဖို ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး အန္တီဝင္းႏွင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။
အန္တီဝင္း၏ အေၿပာေကာင္းမွု၊ မိဘႏွစ္ပါး၏ အန္တီဝင္းအေပၚ ယံုၾကည္မွုတို ့ၿဖင့္ သူမ အန္တီဝင္းတို ့ႏွင့္ မေလးရွားသို ့ ေအာက္လမ္းၿဖင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။ သူမအေဖ ဝန္ထမ္း ဘဝၿဖင့္ ရွာေဖြထားေသာ အိမ္ကေလး၏ ဂရန္မွာ သူမ၏ လမ္းစာရိတ္အၿဖစ္ၿဖင့္ ေၿပာင္းလဲသြားသည္။
စစခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္း ဆိုသည့္အတိုင္း ေကာ့ေသာင္းတြင္ လမ္းေၾကာင္းမရွင္းဟုဆိုကာ ၄၅ ရက္ ေသာင္တင္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းခရီးတြင္ အန္တီဝင္းလည္း ပါတဲ့အတြက္ သူမ စိတ္မပူမိ၊ အန္တီဝင္းသြားလိုက္ လာလိုက္ လုပ္ေနသည္မွာ ေလးငါး ေခါက္ပင္ရွိသည္။ စိတ္ပူသည္ကား သူမအိမ္၏
တရပ္္ရိပ္တက္လာေသာ အတိုးႏွုန္းမ်ားေၾကာင့္ စဥ္းစားတိုင္း မြန္းက်ပ္လာသည္။ အရာရာအားလံုး သူမေပၚ တည္မွီေနသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxx
ေအာင္မိုး (ခ) မိုးၾကီး
သူ မေလးရွားကို ေအာက္လမ္းက ေရာက္လာတာ ခုႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ ရွိၿပီ။ အစတြင္ ေတာ္ေတာ္ကို ရုန္းကန္ရသည္။ ၿမန္မာၿပည္တြင္ က်ပ္တည္းစြာ ေနခဲ့ရၿပီး သူမိသားစု အထူးသၿဖင့္ သူကေလးႏွစ္ေယာက္ အနာဂတ္ အတြက္ မိသားစုကို စြန္ ့ခြာၿပီး နိုင္ငံၿခားသို ့ သူထြက္လာရသည္။ ေရာက္ကာစ အခက္အခဲ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ခါးဆီးခံရင္းနဲ ့ မိသားစုအနာဂတ္အတြက္ ၿဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။
ပိုက္ဆံကုန္မည့္အလုပ္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ဘဲနွင့္ ၿခိဳးၿခံက်စ္လစ္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ တၿဖည္းၿဖည္း စုေဆာင္းမိ၍ လမ္းစရိတ္ ေက်သည္၊ ေနာက္ ၿမန္မာၿပည္တြင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလးနွင့္ သူ မိသားစု တင့္ေတာင္းတင့္တည္ ၿဖစ္လာခဲ့သည္။ တၿဖည္းၿဖည္း ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေသာအခါ တကၠစီေလးတစ္စီးဝယ္ၿပီး ခိုင္းစားနိုင္ေလသည္။
သူအေၾကာင္းသိသူအားလံုး ပီတိၿဖစ္မိသည္။ နိုင္ငံၿခားတြင္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း တိုးတက္လာေသာ သူဘဝကို အားက်ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလေလာက္ကစ၍ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ ေၿပာင္းလုပ္သည္။ အလုပ္ကေတာ့ သူတို့အေခၚ စေတာလ္၊ ညေနပိုင္း စားေသာက္ဆိုင္းေရွ ့တြင္ လက္တြန္းလွည္းေလးၿဖင့္ အသားကင္ ေရာင္းခ်ေသာ အလုပ္။
ဒီလုပ္ငန္းက ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ၿဖစ္လာသည္။ အစတြင္ တစ္ဦးတည္း တစ္နိုင္လုပ္သည္။ သူ၏ ေစတနာထားမွု၊ ဆက္ဆံေရးေၿပၿပစ္မွုေၾကာင့္ ေဖာက္သည္မ်ားလာသည္။ လူပိုတစ္ေယာက္ ေခၚခိုင္းရန္လည္း ပိုက္ဆံေပးရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ပင္ပန္းခံကာ လုပ္သည္။
xxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxx
အန္တီဝင္း
အသက္ ၄၅ ဝန္က်င္ခန္ ့ရွိသည္။ မေလး၊ ထိုင္း ႏွင့္ ၿမန္မာၿပည္နယ္စပ္ကို စုန္ဆန္ခ်ည္ သြားလာေနၿပီး လူပြဲစားလုပ္ေနသူ။ သူမ်ားပြဲစားေတြလို ကလိန္မက်၊ မွန္မွန္ကန္ကန္နွင့္ သူလည္းစား၊ တစ္ဖက္သားလည္း အဆင္ေၿပလွ်င္ ပီတိၿဖစ္ေနတက္သူ.........။
ဒီတစ္ေခါက္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ သိပ္အဆင္မေၿပ၊ ေကာ့ေသာင္းတြင္ တစ္လခြဲခန္ ့ ၾကာသြားသည္။ ေခၚလာေသာ လူကိုးေယာက္၏ စားစရိတ္ ေတာ္ေတာ္ေထာင္းသြားသည္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း အလုပ္ကရွား၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရွာမရ။
ဒါေပမယ့္ သူဂရုမစိုက္၊ ဂရုစိုက္ရမွာက တစ္ရပ္ကြက္တည္းေန သီတာဆိုေသာ ေကာင္မေလး၊ မိဘေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္အၿပင္ အာမခံနွင့္ ေခၚလာေသာေၾကာင့္ တာဝန္ပိုၾကီးသည္။ ေကာင္မေလး မိသားစု အက်ပ္အတည္းကို သိ၍လည္း ဒီေကာင္မေလးကို အလုပ္အၿမန္ ရေစခ်င္သည္။
ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာ သီတာေၿပာလာေသာ စကားေၾကာင့္ အန္တီဝင္း ေခါင္းကိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုမွ တားမရမွန္းလည္း သိသည္။ သူမကိုယ္၌က အလုပ္မရွာေပးႏိုင္။ သူမ မိုးၾကီးႏွွင့္ လက္တပ္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းၿဖစ္သည္။ မိုးၾကီး၏ ဆိုင္တြင္ သူမ ကူလုပ္ေပးရမည္ ၿဖစ္ၿပီး အတူေနရန္ၿဖစ္သည္။ ထိုအတြက္ မိုးၾကီးမွ တစ္လလွ်င္ သံုးသိန္း အိမ္ကိုပို ့ေပးမည္ဟု ဆိုသည္။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ သီတာတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားထုပ္ကို ပိုက္ကာ မိုးၾကီးေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို ့ လိုက္သြားေတာ့ေလသည္။ အန္တီဝင္းတစ္ေယာက္မွာေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လွ်င္ သီတာမိဘေတြႏွင့္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမလဲလို ့သာ ေတြးက်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
(အထက္ပါအၿဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွားသို ့ အလည္သြားခိုက္ ေကအယ္လ္၊ ပူခၽြန္းေဒသတြင္ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီး နာမည္မ်ားကို လႊဲေၿပာင္းေရးဖြဲ ့ ထားေသာ ဇာတ္လမ္းေလးၿဖစ္ပါသည္။)
ထိုအၿဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေရွးလူၾကီးမ်ားေၿပာေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ၿပန္ေၿပာင္းေအာက္ေမ့မိပါသည္။
"ပိုက္ဆံံမရွိတဲ့ ဒဏ္ကို မိန္းမေတြ မခံႏိုင္ဘူး
ပိုက္ဆံရွိတဲ့ဒဏ္ကို ေယာက္်ားေတြ မခံႏိုင္ဘူး"
7.20.2009
Classy mall 2 Market
(ပံုကို ဒီကယူသည္) မေန ့က သတင္းစာမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဒီသတင္းေလးေၾကာင့္ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူရသလို ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းသင့္ေၾကာင္း အၾကံၿပဳပါရေစ။
သတင္း အက်ဥ္းကေတာ့ စင္ကာပူမွာရွိတဲ့ ပင္နီစူလာ ပလာဇာကို ၿမန္မာစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ တၿဖည္းၿဖည္း သိမ္းယူလာတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ Little Myanmar ဟု ေခၚဆိုရၿပီး လိုကယ္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ တစ္ၿခားကို ေၿပာင္းေၿပးေနရတဲ့ အေၾကာင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေၿပာင္းရသလဲဆိုေတာ့ ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြဖက္က demand မ်ားလာတဲ့အတြက္ အခန္းငွါးခေတြ ၿမင့္တက္လာၿပီး လိုကယ္လုပ္ငန္းရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္မငွါးနိုင္ေတာ့ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။
လိုကယ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြပဲ နစ္နာသလားဆိုေတာ့ ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္းပဲ နစ္နာမွုေတြ ရွိပါတယ္။ ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြ လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တစ္ပံုစံထဲ ၿဖစ္ေနၿပီးေတာ့ သူတို ့ရဲ့ ေဖာက္သည္ေတြဟာ ၿမန္မာေတြပဲ ၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေရးၿပတာပါ။ အၿပည့္အစုံကို ဒီမွာ ဖတ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံၿပဳလိုတာက ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြ အေနနဲ ့ ထိုးေဖာက္ၿပီးေတာ့ ဒီကလိုကယ္ ေဖာက္သည္ရေအာင္လည္း ၾကံဆၾကပါ။ ဥပမာ အစားအေသာက္၊ ရုိးရာအဝတ္အထည္ ဒါေတြကို ပံုစံသစ္နဲ ့ ေရာင္းခ်ေစခ်င္တယ္။
အစားအေသာက္ဆိုလည္း ဒီမွာ လိုကယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စားသံုးတဲ့ ပံုစံအတိုင္း ခ်က္ေစခ်င္တယ္။ ဥပမာ ဆီေလွ်ာ့မယ္၊ အခ်ိဳမွုန္ ့ မသံုးဘူး။ ရုိးရာလည္း မပ်က္ေပါ့။ ထိုင္းတို ့ အင္ဒိုနီးရွားတို ့ ဗီယက္နမ္တို ့ အစားအစာေတြေတာင္ ဒီကလူေတြ တကူးတက သြားစားေနၾကတာပဲ၊ ၿမန္မာ့ အစားအစာလည္း ဘာလို ့ မရ ရမွာလည္း။
အဝတ္အထည္ဆိုလည္း ၿမန္မာ့ရုိးရာ ဝတ္စံုေတြကို ဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းေလးေတြနဲ ့ ေခတ္နဲ ့အညီ ခ်ဳပ္ၿပီးေရာင္းရင္ ရတာပါပဲ။ ဥပမာ စလံုးမွာ ေနတဲ့လူေတြ သိမွာပါ။ မေလး လူမ်ိဳးေတြ သူတို ့ရဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုလွ်င္ သူတို ့ရဲ့ရိုးရာဝတ္စံုေတြ ဝတ္ဆင္ၿပီး သြာလာၾကတာ ေတြ ့ရမွာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုပဲ ေခတ္မွီေအာင္ ဝတ္ဝတ္ အဲဒီေန ့ေတြေရာက္ရင္ ဝတ္ဆင္ထားတာ ေတြ ့ရမွာပါ။
အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ဥာဏ္မွီသလာက္ စဥ္းစားၾကည့္တာပါ၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ နည္းေတြလည္း ရွိဦးမွာပါ။
ၿဖစ္နိုင္ရင္ ပင္နီစူလားတစ္ခုလံုး ၿမန္မာဆိုင္ေတြ ၿဖစ္ေစခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵပါ.........။
7.19.2009
7.18.2009
City Child
ကမၻာေပၚတြင္ ဘာသာစကားေပါင္း ေၿမာက္မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ဆက္သြယ္ရန္အတြက္ အဂၤလိပ္စာကို ဘံုအၿဖစ္ ထားရွိထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး တိုင္းတပါးတြင္ အဆင္ေၿပစြာ ေၿပာဆိုနိုင္ရန္အတြက္ အဂၤလိပ္စကားကို ေၿပာဆိုၾကရသည္။
ထိုသို ့ေၿပာဆိုရာတြင္ ေလယူေလသိမ္း၊ အသံထြက္၊ အၿဖတ္အေတာက္ တို ့ကို အထူးဂရုစိုက္သင့္ေပသည္။ ထို သံုးခ်က္ေၾကာင့္ အဓၶိပါယ္ေတြ ေၿပာင္းသြားသလို၊ လံုးလံုးကို ဘာေၿပာၿခင္မွန္းမသိ ၿဖစ္သြားနိုင္သည္။ ထိုအတူ အၿခား မည္သည့္ဘာသာစကားမဆို ေၿပာဆိုလိုလွ်င္လည္း ထိုသံုးခ်က္ကို ဂရုစိုက္၍ ေၿပာဆိုသင့္ေပသည္။ လံုလံုးမတူလွ်င္ေတာင္ အနီးစပ္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားသင့္ေပသည္။
အဲဒီ ေလယူေလသိမ္း၊ အသံထြက္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ၿဖစ္ခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့က ေက်ာင္းသားဘဝ၊ သူက ကၽြန္ေတာ္တို ့ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္ ့ၾကီးတယ္။
သူနာမည္က ကိုသိန္းလြင္.....
အလုပ္အကိုင္ကေတာ့ တကၠစီကားေမာင္းတယ္။ တကၠစီကားေမာင္းတယ္ဆိုလို ့ သူကို အထင္မေသးလိုက္နဲ ့ဦး။ စာေပးစာယူတက္ရင္းနဲ ့ ကားေမာင္းစားတာ။ ကားကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ့လည္ ဘားလမ္းမွာ ဂိတ္ထိုးတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ မိသားစုတစ္စု ကားလာငွါးပါေလေရာ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ သူတို ့ရဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။ ဂိတ္က ကားသမားအမ်ားစုက သိတဲ့အတိုင္း အဂၤလိပ္စာ အေၿခခံကနည္းေတာ့ သူကို သြားခိုင္းပါေလေရာ။ ဒါနဲ ့ပဲ သူသြားမယ္ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္လို ေမးလိုက္ပါတယ္....
"ဝွယ္း ...ယူ..ဝန္ ့(တ္)တူဂိုး.....ဆာ...?"
"စီး..သီး...ခ်ိဳင္း....."
"ပလိစ္..ေဆး........အဂိမ္း......."
"ယက္စ္...စီး...သီး...ခ်ိဳငး္....."
"အိုေက..အိုေက....ကမ္းအင္"
ဆိုၿပီးေတာ့ ကားေပၚတင္ပါေလေရာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီဂ်ပန္ေတြ အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ လို ့ ေတြးေနမိတယ္။ ကားေမာင္းရင္းနဲ ့ သူေတြးေနတာက သူတို ့သြားခ်င္တဲ့ေနရာက စီးသီး(city) ဆိုတာ ၿမိဳ့၊ ခ်ိဳင္း(child) ဆိုတာ ကေလး။ ကေလးေတြရဲ့ ၿမိဳ့ေတာ္ ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ့မွာ ေလာက္ေလာက္လားလား ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ကေလးကစားကြင္းဆိုလို ့ သာေကတ ရွုခင္းသာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။
(အဲဒီအခ်ိန္ တရိစာၦန္ရုံမွ ကေလးကစားကြင္း မေပၚေသးပါ)
အဲဒီမွာ ရုိလာကိုစတာ၊ ရဟတ္ ႏွင့္ အၿခားႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ကစားစရာ အစံုရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီမိသားစုမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါလာတဲ့အတြက္ ရွုခင္းသာ သြားမွာပဲဆိုၿပီး သူ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ ရွုခင္းသာ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ ၿပႆနာ တက္ေရာ၊ ဂ်ပန္မိသားစု သြားခ်င္တာ ဒီေနရာမဟုတ္။
၁၅ မိနစ္ေလာက္ အေၿခအတင္ ေၿပာေနရင္းနဲ ့မွ ကိုေရႊဂ်ပန္က သူ ့ကို ၾကိဳးစားၿပီးရွင္းၿပရွာပါတယ္။ သူတို ့လာရတဲ့အေၾကာင္းက ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းက သူ ့အဖိုးက ၿမန္မာၿပည္တြင္ တိုက္ပြဲက်ေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို ့ရုိးရာအရ လာေရာက္ကန္ေတာ့ရၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူတို ့ စစ္သခၤ်ဳိင္းကို သြားလိုေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။
အဲဒီက်မွ ကိုသိန္းလြင္လည္း သူ ့နဖူးသူရုိက္ၿပီး သာေကတမွ ေထာက္ၾကံ့ကို ေမာင္းပို ့ေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဂ်ပန္ကလည္း ၾကိဳးစားၿပီး ၿမန္မာစကားကို ေၿပာေပမယ့္ ေလယူေလသိမ္း လြဲေနတယ့္အတြက္ အဓိၶပါယ္ပါ လြဲသြားပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အၿခားဘာသာစကား ေၿပာဆိုလိုလွ်င္ အသံထြက္၊ ေလယူေလသိမ္း အရမ္းဂရုစိုက္သင့္ေၾကာင္း ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးက သက္ေသခံလွ်က္ရွိပါေတာ့တယ္။
ထိုသို ့ေၿပာဆိုရာတြင္ ေလယူေလသိမ္း၊ အသံထြက္၊ အၿဖတ္အေတာက္ တို ့ကို အထူးဂရုစိုက္သင့္ေပသည္။ ထို သံုးခ်က္ေၾကာင့္ အဓၶိပါယ္ေတြ ေၿပာင္းသြားသလို၊ လံုးလံုးကို ဘာေၿပာၿခင္မွန္းမသိ ၿဖစ္သြားနိုင္သည္။ ထိုအတူ အၿခား မည္သည့္ဘာသာစကားမဆို ေၿပာဆိုလိုလွ်င္လည္း ထိုသံုးခ်က္ကို ဂရုစိုက္၍ ေၿပာဆိုသင့္ေပသည္။ လံုလံုးမတူလွ်င္ေတာင္ အနီးစပ္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားသင့္ေပသည္။
အဲဒီ ေလယူေလသိမ္း၊ အသံထြက္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ၿဖစ္ခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့က ေက်ာင္းသားဘဝ၊ သူက ကၽြန္ေတာ္တို ့ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္ ့ၾကီးတယ္။
သူနာမည္က ကိုသိန္းလြင္.....
အလုပ္အကိုင္ကေတာ့ တကၠစီကားေမာင္းတယ္။ တကၠစီကားေမာင္းတယ္ဆိုလို ့ သူကို အထင္မေသးလိုက္နဲ ့ဦး။ စာေပးစာယူတက္ရင္းနဲ ့ ကားေမာင္းစားတာ။ ကားကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ့လည္ ဘားလမ္းမွာ ဂိတ္ထိုးတယ္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ မိသားစုတစ္စု ကားလာငွါးပါေလေရာ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ သူတို ့ရဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။ ဂိတ္က ကားသမားအမ်ားစုက သိတဲ့အတိုင္း အဂၤလိပ္စာ အေၿခခံကနည္းေတာ့ သူကို သြားခိုင္းပါေလေရာ။ ဒါနဲ ့ပဲ သူသြားမယ္ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္လို ေမးလိုက္ပါတယ္....
"ဝွယ္း ...ယူ..ဝန္ ့(တ္)တူဂိုး.....ဆာ...?"
"စီး..သီး...ခ်ိဳင္း....."
"ပလိစ္..ေဆး........အဂိမ္း......."
"ယက္စ္...စီး...သီး...ခ်ိဳငး္....."
"အိုေက..အိုေက....ကမ္းအင္"
ဆိုၿပီးေတာ့ ကားေပၚတင္ပါေလေရာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီဂ်ပန္ေတြ အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ လို ့ ေတြးေနမိတယ္။ ကားေမာင္းရင္းနဲ ့ သူေတြးေနတာက သူတို ့သြားခ်င္တဲ့ေနရာက စီးသီး(city) ဆိုတာ ၿမိဳ့၊ ခ်ိဳင္း(child) ဆိုတာ ကေလး။ ကေလးေတြရဲ့ ၿမိဳ့ေတာ္ ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ့မွာ ေလာက္ေလာက္လားလား ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ကေလးကစားကြင္းဆိုလို ့ သာေကတ ရွုခင္းသာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။
(အဲဒီအခ်ိန္ တရိစာၦန္ရုံမွ ကေလးကစားကြင္း မေပၚေသးပါ)
အဲဒီမွာ ရုိလာကိုစတာ၊ ရဟတ္ ႏွင့္ အၿခားႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ကစားစရာ အစံုရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီမိသားစုမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါလာတဲ့အတြက္ ရွုခင္းသာ သြားမွာပဲဆိုၿပီး သူ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ ရွုခင္းသာ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ ၿပႆနာ တက္ေရာ၊ ဂ်ပန္မိသားစု သြားခ်င္တာ ဒီေနရာမဟုတ္။
၁၅ မိနစ္ေလာက္ အေၿခအတင္ ေၿပာေနရင္းနဲ ့မွ ကိုေရႊဂ်ပန္က သူ ့ကို ၾကိဳးစားၿပီးရွင္းၿပရွာပါတယ္။ သူတို ့လာရတဲ့အေၾကာင္းက ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းက သူ ့အဖိုးက ၿမန္မာၿပည္တြင္ တိုက္ပြဲက်ေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို ့ရုိးရာအရ လာေရာက္ကန္ေတာ့ရၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူတို ့ စစ္သခၤ်ဳိင္းကို သြားလိုေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။
အဲဒီက်မွ ကိုသိန္းလြင္လည္း သူ ့နဖူးသူရုိက္ၿပီး သာေကတမွ ေထာက္ၾကံ့ကို ေမာင္းပို ့ေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဂ်ပန္ကလည္း ၾကိဳးစားၿပီး ၿမန္မာစကားကို ေၿပာေပမယ့္ ေလယူေလသိမ္း လြဲေနတယ့္အတြက္ အဓိၶပါယ္ပါ လြဲသြားပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အၿခားဘာသာစကား ေၿပာဆိုလိုလွ်င္ အသံထြက္၊ ေလယူေလသိမ္း အရမ္းဂရုစိုက္သင့္ေၾကာင္း ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးက သက္ေသခံလွ်က္ရွိပါေတာ့တယ္။
7.16.2009
ကၽြန္ေတာ္နွင့္ အကၡရာမ်ား
"မင္းတို ့ အကုန္လံုး ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ၿဖစ္ၿပီး ၿမန္မာစာကို ခုခ်ိန္ထိ ေသခ်ာကို မမွတ္မိေသးတာ ဆရာ အံ့ၾသတယ္၊ အလယ္တန္းအဆင့္ကို ဘယ္လိုေရာက္လာသလဲ"
အထက္ပါ စကားစုတို ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလယ္တန္းစေရာက္ေသာေန ့တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အတန္းပိုင္္ ဆရာလည္းၿဖစ္၊ ၿမန္မာစာဆရာလည္းၿဖစ္ေသာ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္သန္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို ့အား ေၿပာဆိုေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ငါးတန္းစတက္ေသာေန ့တြင္ အတန္းပိုင္ဆရာက ၿမန္မာစာ ဆရာၿဖစ္ၿပီး ပထမဦးဆံုးေန ့တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္တန္းလံုးအား ၿမန္မာအကၡရာ ဗ်ည္း ၃၃လံုးအား တစ္တန္းလံုး စာအုပ္တြင္ ေရးခိုင္းၿပီး စားပြဲေပၚလာတင္ရန္ ၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး အလယ္တန္းအဆင့္ ေရာက္ၿပီၿဖစ္၍ သူငယ္တန္းတြင္ သင္ခဲ့ေသာစာကို ဆရာဘာေၾကာင့္ ေရးခိုင္းသလဲဟု အံ့ၾသေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွု အၿပည့္ၿဖင့္ စာအုပ္၏ ပထမဆံုး စာမ်က္နွာတြင္ ခ်ေရးၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့စားပြဲတြင္ စာအုပ္ထပ္ထားၾကသည္။ တစ္တန္းလံုးၿပီး၍ ဆရာစစ္ေသာအခါ အားလံုးမွန္သူ လက္ငါးေခ်ာင္းမၿပည့္၊ ကၽြန္ေတာ္လား မွားတဲ့ထဲမွာ ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
အမ်ားဆံုးမွားတာကေတာ့ တတလင္းခ်ိတ္၊ ထဝမ္းဘဲ နွင့္ တရင္ေကာက္ တို ့ၿဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ သံုးလံုးပဲ မွားတာခင္ဗ်။ အဲဒီမွာတင္ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး ဒီစာလံုး သံုးလံုးကို တစ္သက္မေမ့ေအာင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ပံုဆြဲၿပီး ပံုၿပင္ေလးနဲ ့ ရွင္းၿပတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ သေဘာက်လို ့ မဆံုး၊ တစ္သက္လံုးလည္း မေမ့ေတာ့ပါ ခင္ဗ်ာ။
ဘေလာ့ဖတ္သူအားလံုး သိၿပီးသားဆိုရင္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ ့အၾကံဳေလးကို ေဝမွ်ခ်င္လို ့ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါ။
ပံုၿပင္ကေတာ့ ဒီလိုပါ...........။
တစ္ခါက ညီအကို သံုးေယာက္ဟာ ခရီးထြက္လာရင္း ေတာလမ္းေလးတစ္ခု အၿဖတ္မွာ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ အကိုၾကီးက ေရွ ့က ဦးေဆာင္ၿပီးၿဖတ္တယ္။ အဲဒီလို ၿဖတ္လာရင္း အငယ္ဆံုးေကာင္က အလတ္ေကာင္ကို လွမ္းစပါေလေရာ။ အဲဒီပံုကေတာ့ ေအာက္ကပံုပါ
ဋ
သူပံုက ေရွ ့ကို ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ ့ ေၿခေထာက္နဲ ့ အလတ္ေကာင္ကို လွမ္းတို ့တဲ့ပံုပါပဲ။
ဒါကို အလတ္ေကာင္က အားက်မခံ ေရွ ့ကို ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ ့ ေနာက္က အငယ္ကို ေၿခေထာက္နဲ ့ၿပန္တို ့တယ္။ ပံုကိုၾကည့္ပါ.....။
ဌ
ဒါကို ေရွ ့ကသြားေနတဲ့ အကိုၾကီးက ၾကားေတာ့ မင္းတို ့ေတြ လမ္းေလွ်ာက္းရင္း ေဆာ့မေနနဲ ့ကြ လို ့ ေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး ေငါက္ပါေလေရာ။ ပံုက ေအာက္မွာပါ....
ဍ
စာဖတ္သူ မၿမင္ေသးရင္ ညီအကို သံုးေယာက္ပံုကို တန္းစီၿပီး ၾကည့္ရင္ ဒီလိုပံုပါ....
ဋ ဌ ဍ
ဆရာလည္း အဲသလို သင္ၿပီးေရာ တစ္တန္းလံုး ရယ္လို ့ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ မမွားေတာ့ဘူး။ တစ္သက္လံုးကို စြဲသြားပါေလေရာ။ စာဖတ္သူ အားလံုးလည္း အမွတ္တရ ရွိေစရန္၊ ဆရာကိုလည္း အေဝးတစ္ေနရာကေန ဂုဏ္ၿပဳရာေရာက္ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ဤပိုစ့္ေလး ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။
7.13.2009
အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေနထိုင္ေသာ ကမၻာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳးေလာက္ ဂါဝရတရားၿပည့္ဝေသာ လူမ်ိဳး ယေန ့တိုင္ ကၽြန္ေတာ္မေတြဘူးေသးပါ။ အသက္ တစ္ရက္၊ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္ ့ ၾကီးသူကိုပင္ ရုိေသေလးစားၾကသည္။ ခရီးသြားလာရာတြင္လည္း အသက္အရြယ္ၾကီးသူမ်ား၊ ကိုယ္ဝန္သည္မ်ားကို မည္သူမွ် အမိန္ ့တစ္စံုတစ္ရာ ထုတ္စရာမလိုဘဲ နားလည္မွူၿဖင့္ ညွာတာေဖးမၾကသည္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ စင္ကာပူကၽြန္ေပၚတြင္ကား ထိုသို ့မဟုတ္၊ အမိန္ ့အာဏာၿဖင့္ပင္ ထိုသူမ်ားအတြက္ ကား၊ ရထားမ်ားေပၚတြင္ ေနရာသတ္မွတ္ေနရသည္။ ဒီကိစၥကို စင္ကာပူတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ေရႊၿမန္မာမ်ား အားလံုးအသိပင္ၿဖစ္သည္။ အတၱၾကီးမားေသာ ဒီနိုင္ငံသားမ်ားတြင္ တစ္ဖက္သားအေပၚ အထူးသၿဖင့္ အားနည္းသူအေပၚ ညွာတာရေကာင္းမွန္း မသိ၊ သူတို ့သိသည္ကား ပိုက္ဆံေပးစီးရ၍ အခြင္ ့အေရးကို အၿပည့္အဝ ၿပန္လည္ ရရွိရန္ၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တခါတရံ ၾကံဳဖူးသည္မွာ ထိုသူမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ေနရာမွာပင္ အက်အနဝင္ထိုင္ၿပီး အိုမင္းမစြမ္းသူမ်ား (သို ့) ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား ရထားေပၚ၊ ကားေပၚတက္လာလ်ွင္ပင္ မသိက်ိဴးကၽြန္ၿပဳ၍ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿခင္၊ ဟန္းဖုန္းထုတ္၍ ဂိမ္းေဆာ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေနရာဖယ္မေပးသည္မ်ားကို ေန ့စဥ္နီးပါး ၿမင္ေတြ ့ေနရပါသည္။ ဘယ္သူမွလည္း ထိုသူမ်ားကိုေနရာဖယ္ဖို ့ မေၿပာၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝင္မေၿပာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ က်လိက်လိနဲ ့ အသည္းေတာ္ေတာ္ယားစရာ ေကာင္းပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အစိုးရလည္းသိပါသည္။ ရထားေပၚ ကားေပၚတြင္ ထိုင္စရာေနရာ သတ္မွတ္ေပးၿခင္း၊ နိုင္ငံေက်ာ္ သရုပ္ေဆာင္မ်ားနွင့္ ေၾကာ္ၿငာရုိက္ၿပီး စည္းရုံးၿခင္းမ်ားၿဖင့္ လူေတြကို သိမ္းသြင္းေနပါသည္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ ့အခ်က္ေတြ က်န္ရွိပါေသးသည္။ ေန ့စဥ္နံက္တိုင္း ရုံးတက္ခ်ိန္ ရထားက်ပ္၊ ကားက်ပ္ အခ်ိန္ေတြ ့ၿမင္ရသည္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ပါရေစ။
သတင္းစာ
တခ်ိဳ ့ေသာလူေတြ သည္ ရထားေပၚေရာက္လွ်င္ မတ္တပ္ရပ္စရာ ေနရာ ယူၿပီးလွ်င္ ပါလာေသာ သတင္းစာကိုထုတ္၍ သဲသဲမဲမဲ မလွုပ္မယွက္ ဖတ္ေတာ့သည္။ မိတ္ေဆြ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ လူတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္၍ သတင္းစာဖတ္ေသာ ေနရာတြင္ လူနွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းရပ္နိုင္သည္။ ဒီကလူေတြသည္ ရထားေပၚ ကားေပၚတြင္ နဲနဲမွ် အတြန္းအထိ မခံခ်င္၊ မခံနိုင္ပါ။ ဘယ္သူမွ တြန္းထိုး၍ အဲဒီေနရာကို မကပ္ၾကပါ၊ ထို ့ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္စာ နစ္နာပါသည္။
ေက်ာပိုးအိတ္
ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားသူတစ္ေယာက္ ရထားေပၚ ကားေပၚတက္လာလွ်င္ ၿဖစ္သင့္သည္မွာ မိမိလြယ္အိတ္ကို ခၽြတ္၍ ေရွ ့သို ့ထားကား သြားလိုရာသို ့ သြားရမည္။ တစ္ခ်ိဳ့က ထိုသို ့မဟုတ္ ေက်ာပိုးအိတ္ တကားကားနွင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ လူမ်ားကို ဒုကၡေပးေတာ့သည္။ ေရွ ့ပိုင္းက ၿပႆနာ မရွိ သူေရွာင္ကြင္းသြားနိုင္သည္။ ေနာက္ဖက္ပိုင္းသည္ ဟိုလူ ့တိုက္၊ ဒီလူ ့တိုက္နွင့္ သူကိုယ္တိုင္မသိရွာ။ စိတ္ဆိုးရန္လည္းအခက္၊ တမင္ၾကံရြယ္မွု မရွိ။
ၿမဴးဇစ္ (သို ့) ဂီတ
တစ္ခ်ိဳ ့ေသာလူမ်ားသည္ ရထားေပၚ ကားေပၚ ေရာက္လွ်င္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္၊ ပါလာေသာ ဟန္ဖုန္းၿဖင့္ ၾကိဳက္နွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းကို စပီကာဖြင့္ကာ နားေထာင္လွ်က္ ဇိမ္ယူတက္ၾကသည္။ နားၾကပ္တပ ္နားေထာင္၍လည္း ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ပါ။ ထိုသို ့ေသာလူမ်ားသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေတာ္ ဒုကၡေပးသည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေန ့စဥ္ ရုံးတက္ ရုံးဆင္းခ်ိန္ အထူးသၿဖင့္ လူက်ပ္ခ်ိန္တြင္ ေတြၿမင္ေနရေသာ အတၱၾကီးသူမ်ားေၾကာင့္ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေၿဖေဖ်ာက္ေစရန္ အလို ့ငွါ ဒီေနရာကေန ရင္ဖြင့္လိုက္ရပါတယ္။
ယခု ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ စင္ကာပူကၽြန္ေပၚတြင္ကား ထိုသို ့မဟုတ္၊ အမိန္ ့အာဏာၿဖင့္ပင္ ထိုသူမ်ားအတြက္ ကား၊ ရထားမ်ားေပၚတြင္ ေနရာသတ္မွတ္ေနရသည္။ ဒီကိစၥကို စင္ကာပူတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ေရႊၿမန္မာမ်ား အားလံုးအသိပင္ၿဖစ္သည္။ အတၱၾကီးမားေသာ ဒီနိုင္ငံသားမ်ားတြင္ တစ္ဖက္သားအေပၚ အထူးသၿဖင့္ အားနည္းသူအေပၚ ညွာတာရေကာင္းမွန္း မသိ၊ သူတို ့သိသည္ကား ပိုက္ဆံေပးစီးရ၍ အခြင္ ့အေရးကို အၿပည့္အဝ ၿပန္လည္ ရရွိရန္ၿဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ တခါတရံ ၾကံဳဖူးသည္မွာ ထိုသူမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ေနရာမွာပင္ အက်အနဝင္ထိုင္ၿပီး အိုမင္းမစြမ္းသူမ်ား (သို ့) ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား ရထားေပၚ၊ ကားေပၚတက္လာလ်ွင္ပင္ မသိက်ိဴးကၽြန္ၿပဳ၍ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿခင္၊ ဟန္းဖုန္းထုတ္၍ ဂိမ္းေဆာ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေနရာဖယ္မေပးသည္မ်ားကို ေန ့စဥ္နီးပါး ၿမင္ေတြ ့ေနရပါသည္။ ဘယ္သူမွလည္း ထိုသူမ်ားကိုေနရာဖယ္ဖို ့ မေၿပာၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝင္မေၿပာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ က်လိက်လိနဲ ့ အသည္းေတာ္ေတာ္ယားစရာ ေကာင္းပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အစိုးရလည္းသိပါသည္။ ရထားေပၚ ကားေပၚတြင္ ထိုင္စရာေနရာ သတ္မွတ္ေပးၿခင္း၊ နိုင္ငံေက်ာ္ သရုပ္ေဆာင္မ်ားနွင့္ ေၾကာ္ၿငာရုိက္ၿပီး စည္းရုံးၿခင္းမ်ားၿဖင့္ လူေတြကို သိမ္းသြင္းေနပါသည္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ ့အခ်က္ေတြ က်န္ရွိပါေသးသည္။ ေန ့စဥ္နံက္တိုင္း ရုံးတက္ခ်ိန္ ရထားက်ပ္၊ ကားက်ပ္ အခ်ိန္ေတြ ့ၿမင္ရသည္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ပါရေစ။
သတင္းစာ
တခ်ိဳ ့ေသာလူေတြ သည္ ရထားေပၚေရာက္လွ်င္ မတ္တပ္ရပ္စရာ ေနရာ ယူၿပီးလွ်င္ ပါလာေသာ သတင္းစာကိုထုတ္၍ သဲသဲမဲမဲ မလွုပ္မယွက္ ဖတ္ေတာ့သည္။ မိတ္ေဆြ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ လူတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္၍ သတင္းစာဖတ္ေသာ ေနရာတြင္ လူနွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းရပ္နိုင္သည္။ ဒီကလူေတြသည္ ရထားေပၚ ကားေပၚတြင္ နဲနဲမွ် အတြန္းအထိ မခံခ်င္၊ မခံနိုင္ပါ။ ဘယ္သူမွ တြန္းထိုး၍ အဲဒီေနရာကို မကပ္ၾကပါ၊ ထို ့ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္စာ နစ္နာပါသည္။
ေက်ာပိုးအိတ္
ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားသူတစ္ေယာက္ ရထားေပၚ ကားေပၚတက္လာလွ်င္ ၿဖစ္သင့္သည္မွာ မိမိလြယ္အိတ္ကို ခၽြတ္၍ ေရွ ့သို ့ထားကား သြားလိုရာသို ့ သြားရမည္။ တစ္ခ်ိဳ့က ထိုသို ့မဟုတ္ ေက်ာပိုးအိတ္ တကားကားနွင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ လူမ်ားကို ဒုကၡေပးေတာ့သည္။ ေရွ ့ပိုင္းက ၿပႆနာ မရွိ သူေရွာင္ကြင္းသြားနိုင္သည္။ ေနာက္ဖက္ပိုင္းသည္ ဟိုလူ ့တိုက္၊ ဒီလူ ့တိုက္နွင့္ သူကိုယ္တိုင္မသိရွာ။ စိတ္ဆိုးရန္လည္းအခက္၊ တမင္ၾကံရြယ္မွု မရွိ။
ၿမဴးဇစ္ (သို ့) ဂီတ
တစ္ခ်ိဳ ့ေသာလူမ်ားသည္ ရထားေပၚ ကားေပၚ ေရာက္လွ်င္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္၊ ပါလာေသာ ဟန္ဖုန္းၿဖင့္ ၾကိဳက္နွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းကို စပီကာဖြင့္ကာ နားေထာင္လွ်က္ ဇိမ္ယူတက္ၾကသည္။ နားၾကပ္တပ ္နားေထာင္၍လည္း ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ပါ။ ထိုသို ့ေသာလူမ်ားသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေတာ္ ဒုကၡေပးသည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေန ့စဥ္ ရုံးတက္ ရုံးဆင္းခ်ိန္ အထူးသၿဖင့္ လူက်ပ္ခ်ိန္တြင္ ေတြၿမင္ေနရေသာ အတၱၾကီးသူမ်ားေၾကာင့္ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေၿဖေဖ်ာက္ေစရန္ အလို ့ငွါ ဒီေနရာကေန ရင္ဖြင့္လိုက္ရပါတယ္။
7.08.2009
နိုးထလာေသာ အာရွနဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း (၃)
ဒီလိုနဲ ့ ညဘက္ အၿမန္လမ္းမေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားေလးဟာ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ ့ဆီကို ဦးတည္ေမာင္းေနပါတယ္။ ညဘက္ အၿမန္လမ္းမေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ့ရသေလာက္ ကုန္တင္ကားၾကီးေတြ တအားမ်ားတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ဟိုၾကားဝင္ ဒီၾကားဝင္နဲ ့ ည ၁၀နာရီခြဲ ေလာက္ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့ ့ေပၚကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေစ်းေပါတဲ့ မိုတယ္ေလးမွာပဲ တညတာ နားခိုိခဲ့ၾကရပါတယ္။
ေပါေခ်ာင္ေကာင္း မိုတယ္္ (တရုတ္ နာမည္ မဟုတ္ပါ)
ရုန္းထေနတဲ့ နဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း
မိုးေမ်ွာ္တိုက္ေတြဆိုတာ စလံုးမွာ လက္ခ်ိဳးေရလို ့ရတယ္။ ရွန္ဟိုင္းမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေဆာက္ေနဆဲ၊ ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြၾကီးပဲ။ ကုန္တိုက္ေတြဆိုလည္း ဧရိယာ အက်ယ္ၾကီးယူၿပီး ေဆာက္ထားတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကြ်န္းေလးေပၚက လူသားေတြအတြက္ ၾကည့္လို ့မဝၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
၇ ထပ္လံုးဆိုင္ေတြနဲ ့ၿပည့္ေနတဲ့ shopping mall
ေပါေခ်ာင္ေကာင္း မိုတယ္္ (တရုတ္ နာမည္ မဟုတ္ပါ)
ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီ မိုတယ္ခက အိပ္ထဲက စိုက္ရလို ့........း)
ေနာက္ေန ့မနက္ အိပ္ယာနိုးတာနဲ ့ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့ရဲ့ အထင္ကရၿဖစ္တဲ့ တုန္ဖန္းမင္းဇူ ကို အေရာက္သြားၾကပါတယ္။ တကၠစီ ငွါးသြားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းတခုက ဒရုိင္ဘာေတြ ေတာ္ေတာ္ လံုၿခံဳမွူ ရွိၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တကၠစီေတြ အလုခံရလည္း မသိဘူး။ ေအာက္ကပံုကို ရွုပါမိတ္ေဆြ။
မွန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲက ဒရုိင္ဘာ
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့လည္ေကာင္က တုန္ဖန္းမင္းဇူ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ကိူ ေရာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီေမွ်ာ္စင္က ရွန္ဟိုင္းတစ္ၿမိဳ့လံုး အေပၚစီးကေန ၾကည့္ၿမင္နိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့ဟာ တစ္ၿမိဳ့လံုး ၿမဴေတြဆိုင္းေနပါတယ္။ အရာရာဟာ မွူန္ဝါးၿပီး စြတ္ဆိုေနပါတယ္။ အဲဒိေမွ်ာ္စင္ေတာင္ တဝက္ပဲ ၿမင္ရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အေပၚ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။
အဲဒီေမွ်ာ္စင္က ရွန္ဟိုင္းတစ္ၿမိဳ့လံုး အေပၚစီးကေန ၾကည့္ၿမင္နိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့ဟာ တစ္ၿမိဳ့လံုး ၿမဴေတြဆိုင္းေနပါတယ္။ အရာရာဟာ မွူန္ဝါးၿပီး စြတ္ဆိုေနပါတယ္။ အဲဒိေမွ်ာ္စင္ေတာင္ တဝက္ပဲ ၿမင္ရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အေပၚ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။
ကင္မရာမဆန္ ့တဲ့ ေမ်ွာ္စင္
ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ ့ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာနဲ ့ တၿခားစီၿဖစ္တာကို အံ့ၾသစြာေတြ ့ခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ mega city ထဲမွာ ပါဝင္ၿပီး LAတို ့၊ Sanfrancisco တို ့နဲ ့ ယွဥ္ေဘာင္တန္းနိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ၂၀၀၀ ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း တဟုန္ထိုး တိုးတက္မွုေတြရဲ့ ၿပယုဂ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စလံုးကို တရုတ္ၿပည္က ၿမိဳ ့ၾကီးသားေတြ မလာတာေပါ့။
ရုန္းထေနတဲ့ နဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း
မိုးေမ်ွာ္တိုက္ေတြဆိုတာ စလံုးမွာ လက္ခ်ိဳးေရလို ့ရတယ္။ ရွန္ဟိုင္းမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေဆာက္ေနဆဲ၊ ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြၾကီးပဲ။ ကုန္တိုက္ေတြဆိုလည္း ဧရိယာ အက်ယ္ၾကီးယူၿပီး ေဆာက္ထားတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကြ်န္းေလးေပၚက လူသားေတြအတြက္ ၾကည့္လို ့မဝၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
၇ ထပ္လံုးဆိုင္ေတြနဲ ့ၿပည့္ေနတဲ့ shopping mall
ဒါေၾကာင့္ တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ဟာ ဘယ္စနစ္နဲ ့သြားသြား တိုင္းၿပည္အတြက္၊ ၿပည္သူအတြက္ ၿပန္ၾကည့္ရင္ တိုးတက္မွာ မလႊဲပါ။
ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလယာဥ္ခ်ိန္ နီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဟိုတယ္ၿပန္ check out လုပ္ၿပီး red-dotကၽြန္ေလးဆီသို ့ ၿပန္လာခဲ့ ရပါ ေတာ့တယ္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကမၻာ့ေၿမပံုေပၚက အနီစက္(စင္က်ားပူ)
နုိးထလာေသာ အာရွနဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း (၂)
ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အဖြဲ ့ ေဟာ္တယ္မွာ ပစၥည္းေတြခ်ၿပီး နန္းတုန္းၿမိဳ ့ရဲ့ ရွုခင္းေတြကို ေဟာ္တယ္ေပၚကေန ၾကည့္ရွုတဲ့အခါမွာ နန္တုန္းၿမိဳ ့ဟာ စက္ရုံအလုပ္ရုံ အေၿမာက္အမ်ား ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့အတြက္ တိုးတက္တယ္လို ့ ေခၚနိုင္ေပမယ့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ပိုင္းမွာ ယုတ္ေလ်ာ့လာတာ ေတြ ့ရပါတယ္။
ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ တစ္ၿမိဳ ့လံုးဟာ မိးခိုးေငြ ့ေတြနဲ ့ အံု ့မွူိင္းလို ့ေနပါေတာ့တယ္။
မီးခိုးေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ၿမိဳ ့နန္တုန္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ တည္းရတဲ့ အခန္းက ၁၃ ထပ္မွာ ရွိၿပီး တစ္ၿမိဳ ့လံုကို အေပၚစီးကေန ၿမင္ေနရပါတယ္။ တိုးတက္မွုနဲ ့အတူ ဆုတ္ယုတ္မွူက ဒြန္တြဲ ပါလာတက္ပါတယ္။
လႊမ္းေမာဖြယ္ရာ ၿမိဳ ့နန္တုန္း
ညေရာက္ေတာ့ ေဟာ္တယ္နဲ ့ နီးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာထြက္စားၾကပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီး အၿပန္လာ လမ္းမွာ ရယ္စရာအၿဖစ္အပ်က္တစ္ခု ၾကံဳခဲ့ပါေသးတယ္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကေန လူတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကို ဆြဲၿပီးလာေနတယ္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္းၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ သူက ေမ်ာက္ကို ဂၽႊမ္းထိုးခိုင္း၊ ကင္းၿမီးေကာက္ ေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္ နဲ ့အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာ့ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ ပိုက္ဆံေတာင္းပါေလေရာ။ တရုတ္ေတြ ပိုက္ဆံရွာခ်က္ကေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကို ရွာတက္တာ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အလုပ္ကို တက္သုတ္ရုိက္လုပ္ ေတာ့တာပဲ။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ရွန္ဟိုင္းမွာ လည္ခ်င္လို ့ေပါ့။ ဒီလိုနဲ ့ ၅ ရက္ ၄ ည ေနၿပီး ေသာၾကာေန ့ညေနဘက္ အလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ပစၥည္းေတြသိမ္း၊ ေဟာ္တယ္မွာ check out လုပ္ၿပီးတာနဲ ့ ရွန္ဟိုင္း ကို ညတြင္းခ်င္း ခ်ီတက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္................။
ဆက္ပါဦးမည္..............။
ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ တစ္ၿမိဳ ့လံုးဟာ မိးခိုးေငြ ့ေတြနဲ ့ အံု ့မွူိင္းလို ့ေနပါေတာ့တယ္။
မီးခိုးေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ၿမိဳ ့နန္တုန္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ တည္းရတဲ့ အခန္းက ၁၃ ထပ္မွာ ရွိၿပီး တစ္ၿမိဳ ့လံုကို အေပၚစီးကေန ၿမင္ေနရပါတယ္။ တိုးတက္မွုနဲ ့အတူ ဆုတ္ယုတ္မွူက ဒြန္တြဲ ပါလာတက္ပါတယ္။
လႊမ္းေမာဖြယ္ရာ ၿမိဳ ့နန္တုန္း
ညေရာက္ေတာ့ ေဟာ္တယ္နဲ ့ နီးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာထြက္စားၾကပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီး အၿပန္လာ လမ္းမွာ ရယ္စရာအၿဖစ္အပ်က္တစ္ခု ၾကံဳခဲ့ပါေသးတယ္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကေန လူတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကို ဆြဲၿပီးလာေနတယ္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္းၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ သူက ေမ်ာက္ကို ဂၽႊမ္းထိုးခိုင္း၊ ကင္းၿမီးေကာက္ ေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္ နဲ ့အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာ့ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ ပိုက္ဆံေတာင္းပါေလေရာ။ တရုတ္ေတြ ပိုက္ဆံရွာခ်က္ကေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကို ရွာတက္တာ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အလုပ္ကို တက္သုတ္ရုိက္လုပ္ ေတာ့တာပဲ။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ရွန္ဟိုင္းမွာ လည္ခ်င္လို ့ေပါ့။ ဒီလိုနဲ ့ ၅ ရက္ ၄ ည ေနၿပီး ေသာၾကာေန ့ညေနဘက္ အလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ပစၥည္းေတြသိမ္း၊ ေဟာ္တယ္မွာ check out လုပ္ၿပီးတာနဲ ့ ရွန္ဟိုင္း ကို ညတြင္းခ်င္း ခ်ီတက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္................။
ဆက္ပါဦးမည္..............။
7.07.2009
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ တစ္ခ်ိန္က (၂)
ၿမန္မာေငြ ၁၈၀ က်ပ္ => စင္ကာပူ ၁ ေဒၚလာ
ၾကက္ဥ တစ္ကဒ္ => စင္ကာပူ ၈၀ ဆင့္
တီး ၊ ေကာ္ဖီ => စင္ကာပူ ၄၀ ဆင့္
ထမင္းတစ္ပြဲ => စင္ကာပူ ၂ ေဒၚလာ
ဘတ္စ္ကား(ရုိးရုိး) => စင္ကာပူ ၄၀ ဆင့္ (အနီီးဆံုး ခရီး)
(အဲဒီခလုပ္ကို ေရႊခလုပ္ဟု ေခၚပါသည္)
ဘတ္စ္ကား(အဲကြန္း) => စင္ကာပူ ၆၀ ဆင့္
တကၠစီ ခ => စင္ကာပူ ၁ ေဒၚလာ ၂၀ ဆင့္ (မီတာ စမွတ္ေစ်း)
စီးကရက္(၂၀ လိပ္ဗူး) => ၄ ေဒၚလာ ၅၀ ဆင့္
စီးကရက္(၁၀ လိပ္ဗူး) => ၂ ေဒၚလာ ၇၀ ဆင့္
(၂၀၀၀ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း မရွိေတာ့ပါ)
စီးကရက္ (၆ လိပ္ဗူး) => ၁ ေဒၚလာ ၇၅ ဆင့္
(၂၀၀၀ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း မရွိေတာ့ပါ)
ပံုၿပင္လို ့ေတာ့ မထင္မွတ္ပါနဲ ့။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀နွစ္ေက်ာ္ အတိအက် ဆိုရလွ်င္ ၁၉၉၈ ဝန္းက်င္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ စင္က်ားပူ ရဲ့ ကုန္ေစ်းနွုန္း ပါ။ ပထမပိုစ့္မွာ အတိက္ကို ၿပန္တမ္းတရင္းနဲ ့ အခုပိုစ့္မွာ လြမ္းေမာစရာ အေနနဲ ့ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါတယ္။
ၿခြင္းခ်က္ ။ ။ ေစ်းနွုန္းတက္လိုလ်ွင္ ၿပည္သူေတြကို ေၾကာ္ၿငာပါသည္။
ၾကက္ဥ တစ္ကဒ္ => စင္ကာပူ ၈၀ ဆင့္
တီး ၊ ေကာ္ဖီ => စင္ကာပူ ၄၀ ဆင့္
ထမင္းတစ္ပြဲ => စင္ကာပူ ၂ ေဒၚလာ
ဘတ္စ္ကား(ရုိးရုိး) => စင္ကာပူ ၄၀ ဆင့္ (အနီီးဆံုး ခရီး)
(အဲဒီခလုပ္ကို ေရႊခလုပ္ဟု ေခၚပါသည္)
ဘတ္စ္ကား(အဲကြန္း) => စင္ကာပူ ၆၀ ဆင့္
တကၠစီ ခ => စင္ကာပူ ၁ ေဒၚလာ ၂၀ ဆင့္ (မီတာ စမွတ္ေစ်း)
စီးကရက္(၂၀ လိပ္ဗူး) => ၄ ေဒၚလာ ၅၀ ဆင့္
စီးကရက္(၁၀ လိပ္ဗူး) => ၂ ေဒၚလာ ၇၀ ဆင့္
(၂၀၀၀ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း မရွိေတာ့ပါ)
စီးကရက္ (၆ လိပ္ဗူး) => ၁ ေဒၚလာ ၇၅ ဆင့္
(၂၀၀၀ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း မရွိေတာ့ပါ)
ပံုၿပင္လို ့ေတာ့ မထင္မွတ္ပါနဲ ့။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀နွစ္ေက်ာ္ အတိအက် ဆိုရလွ်င္ ၁၉၉၈ ဝန္းက်င္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ စင္က်ားပူ ရဲ့ ကုန္ေစ်းနွုန္း ပါ။ ပထမပိုစ့္မွာ အတိက္ကို ၿပန္တမ္းတရင္းနဲ ့ အခုပိုစ့္မွာ လြမ္းေမာစရာ အေနနဲ ့ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါတယ္။
ၿခြင္းခ်က္ ။ ။ ေစ်းနွုန္းတက္လိုလ်ွင္ ၿပည္သူေတြကို ေၾကာ္ၿငာပါသည္။
7.05.2009
ေအာက္ေမ့ဖြယ္ တစ္ခ်ိန္က
ဒီေန ့မနက္ အလုပ္ ပိတ္တာနဲ ့၈နာရီခြဲမွ အိပ္ယာက နိုးလာတယ္။ ဒါနဲ ့ နိုးနိုးခ်င္း မ်က္နွာမသစ္ေသးဘဲ ဧည့္ခန္းမွာရွိတဲ့ သတင္းစာ အေဟာင္းေတြက္ု ဟိုလွန္ဒီလွန္ ေလွ်ာက္ဖတ္တာ သတင္းတစ္ခု သြားေတြ ့တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ စင္ကာပူက အိမ္ရွင္အၿဖစ္ ၾကီးမွူးက်င္းပတဲ့ အာရွလူငယ္ အိုလံပစ္ ပြဲအေၾကာင္း ၿဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ ပါဝင္တဲ့ ၿမန္မာလူငယ္ေဘာလံုးအသင္းရဲ့ အုပ္စုပြဲ အေၿဖၿဖစ္ပါတယ္။
လူငယ္အိုလံပစ္ ၿဖစ္တာနဲ ့အညီ အသက္ ၁၄နွစ္ေအာက္ ၿဖစ္ၿပီး အလြန္ဆံုးရွိလွ အလယ္တန္းအဆင့္ ကေလးေတြ ၿဖစ္ပါတယ္။ ၿမန္မာလူငယ္အသင္းရဲ့ အုပ္စုပြဲစဥ္ အကုန္လံုးကို တီးမားဆက္ ပိုလီေက်ာင္းကြင္းမွာ က်င္းပတာပါ။ ပြဲအေၿဖကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့ အတိုင္း ပထမဦိးဆံုး ၿမန္မာနဲ ့တရုတ္(၃း၇)၊ ၿမန္မာနဲ ့ ကိုရီးယား (၁း၅) ရွုံးတာပါ။ ေနာက္ဆံုးပြဲ ပါကစၥတန္ နဲ ့ (၁း၁) သေရက်ပါတယ္။ ပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရပါဘူး။
အဲဒီပြဲအေၿဖေတြၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ၁၉၉၀ ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲကို အမွတ္ရေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းအေၾကာင္း အရင္ ရွင္းၿပဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းက အ.ထ.က(၃) တာေမြ ၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ ့ေဘးမွာ က်ိဳကၠဆံကြင္းၾကီး ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၈တန္းနွစ္မွာ ဒီေဘာလံုးပြဲ ၿဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ တစ္ပတ္ တစ္ရက္ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ သံုးခ်ိန္ကို အားကစားအခ်ိန္ အၿဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ ပီတီဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၈တန္းေတြကို ေဘာလံုးကန္ဖို ့ လိုက္ေၿပာပါေလေရာ။ မိန္းကေလးေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ေအရုိးဗစ္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရမွာ ၿဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အခန္းေတြ ၿပႆနာမရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းက ၿပႆနာရွိပါေလေရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္း ရဲ့စနစ္ကို အနည္းငယ္ ရွင္းၿပပါရေစ။ နွစ္တိုင္း အတန္းတင္စာေမးပြဲရဲ့ အမွတ္ေပါင္းကိုၾကည့္ၿပီး အတန္းခြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အခန္းက ၈ တန္း ေအ ပါ (ၾကံဳတုန္းၾကႊားတာပါ...........P)။ ဆိုေတာ့သိတဲ့အတိုင္း ေယာက္်ားေလး အားလံုးေပါင္းမွ ၁၂ေယာက္ပဲ ရွိၿပီး တစ္ေယာက္က ေစာေစာစီးစီးကို ၿငင္းထားတာပါ၊ ဘယ္လိုမွ ကန္လို ့မရတဲ့ အေၿခအေန၊ ေရာဂါသည္။ က်န္တဲ့ ၂၈ေယာက္က မိန္းကေလးေတြၿဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့အသင္းကို လံုးဝကို မေမ်ွာ္လင့္တာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီေယာက္်ားေလး ၁၂ေယာက္ထဲက ၃ပံု ၂ပံုက စာဂ်ပိုးေတြၾကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လား.....ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့ အုပ္စုေတြခြဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ အခန္းရယ္၊ အီး အခန္းရယ္၊ အိုင္ အခန္းရယ္ တစ္အုပ္စုထဲ က်ပါေလေရာ။ အိုင္ အခန္းဆိုတာ ေနာက္ဆံုးခန္းၿဖစ္ၿပီး နွစ္က်ေတြခ်ည္းပဲ စုထားတဲ့ အခန္းေပါ့။ လူေကာင္ခ်င္း ဘယ္လိုမွ ယွဥ္လို ့ မရတဲ့ အေနအထား...။
ဒီီလိုနဲ ့ ကန္မယ့္ေန ့ေရာက္လာေတာ့ ပထမဆံုးေန ့မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ နဲ ့ အိုင္ စကန္ရမယ့္ေန ့။ တစ္ေက်ာင္းလံုးလည္း စိတ္ဝင္စားစြာနဲ ့ ပြဲအေၿဖကို နားစြင့္ေနၾကတယ္။ က်န္တဲ့အခန္းေတြက စာဆက္သင္ေနတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ အားကစားခန္းမထဲမွာ ပီတီ ဆရာမနဲ ့ က်န္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ကြင္းထဲမွာ စကန္ေတာ့ ပထမပိုင္း ၁၀ မိနစ္မွာ ၃ဂိုး အသြင္းခံထားရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ဆက္ေဆာ့တာ ပြဲၿပီးကာနီးေတာ့ အိုင္ ခန္းက သူတို ့အခ်င္းခ်င္းေနာက္ၿပီး သူတို ့ဂိုး သူတို ့ၿပန္သြင္းတာ ၂ ဂိုး....။ ပြဲၿပီးေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလံုး အံ့ၾသ ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ ခန္းက အိုင ္ခန္း နဲ ့ကန္တာ ၃ ဂိုး ၂ ဂိုး ဆိုၿပီး တေက်ာင္းလံုး ၿပန္ ့သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ရွက္ရွက္နဲ ့ ဘာမွမေၿပာဘဲ ဒီအတိုင္းထားလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္တစ္ပြဲ အီီး အခန္း နဲ ့ ကန္ ရ တဲ့အခါ အီး ခန္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ရွိန္ၿပီး ေသခ်ာကို ကန္ေတာ့ ပါေရာ။ ပြဲၿပီးေတာ့ အေၿဖက ၁၃ ဂိုး ဂိုးမရွိ။ ဂိုးသမားေၿပာင္းေၿပာင္းၿပီး ေစာင့္တာ ရွိသမွ် ၁၁ ေယာက္ ကုန္သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အခန္းလည္း နာမည္ကို ေတာ္ေတာ္ ၾကီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းက မိန္းကေလးေတြဆို ပြစိပြစိကို ၿဖစ္ကုန္ေရာ။ကၽြန္ေတာ္ ဘဝမွာလည္း ဒီေဘာလံုးပြဲေလးဟာ တစ္သက္ မေမ့နိုင္ၿဖစ္ေရာ။
အခု ဒီအိုလံပစ္ လူငယ္ ေဘာလံုးပြဲလည္း တရုတ္နဲ ့ ပထမပြဲ မွာ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ ၿဖစ္လို ့ ဂိုးၿပန္သြင္းနိုင္ၿပီး ဒုတိယ ကိုရီးယား နဲ ့ပြဲက အၿပတ္အသတ္ကို ရွုံးေတာ့တာပါပဲလို ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ၿပီး တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ၿပန္ေယာင္ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
ဒီလို ငယ္ဘဝဆိုတာလည္း ၿပန္ယူလို ့မွ မရေတာ့တာ၊ အဲဒီအတြက္ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေအာက္ေမ့သတိရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာဂ္ေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံ့ုးကို သတိရလ်က္...........................
လူငယ္အိုလံပစ္ ၿဖစ္တာနဲ ့အညီ အသက္ ၁၄နွစ္ေအာက္ ၿဖစ္ၿပီး အလြန္ဆံုးရွိလွ အလယ္တန္းအဆင့္ ကေလးေတြ ၿဖစ္ပါတယ္။ ၿမန္မာလူငယ္အသင္းရဲ့ အုပ္စုပြဲစဥ္ အကုန္လံုးကို တီးမားဆက္ ပိုလီေက်ာင္းကြင္းမွာ က်င္းပတာပါ။ ပြဲအေၿဖကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့ အတိုင္း ပထမဦိးဆံုး ၿမန္မာနဲ ့တရုတ္(၃း၇)၊ ၿမန္မာနဲ ့ ကိုရီးယား (၁း၅) ရွုံးတာပါ။ ေနာက္ဆံုးပြဲ ပါကစၥတန္ နဲ ့ (၁း၁) သေရက်ပါတယ္။ ပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရပါဘူး။
အဲဒီပြဲအေၿဖေတြၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ၁၉၉၀ ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲကို အမွတ္ရေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းအေၾကာင္း အရင္ ရွင္းၿပဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းက အ.ထ.က(၃) တာေမြ ၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ ့ေဘးမွာ က်ိဳကၠဆံကြင္းၾကီး ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၈တန္းနွစ္မွာ ဒီေဘာလံုးပြဲ ၿဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ တစ္ပတ္ တစ္ရက္ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ သံုးခ်ိန္ကို အားကစားအခ်ိန္ အၿဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ ပီတီဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၈တန္းေတြကို ေဘာလံုးကန္ဖို ့ လိုက္ေၿပာပါေလေရာ။ မိန္းကေလးေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ေအရုိးဗစ္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရမွာ ၿဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အခန္းေတြ ၿပႆနာမရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းက ၿပႆနာရွိပါေလေရာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္း ရဲ့စနစ္ကို အနည္းငယ္ ရွင္းၿပပါရေစ။ နွစ္တိုင္း အတန္းတင္စာေမးပြဲရဲ့ အမွတ္ေပါင္းကိုၾကည့္ၿပီး အတန္းခြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အခန္းက ၈ တန္း ေအ ပါ (ၾကံဳတုန္းၾကႊားတာပါ...........P)။ ဆိုေတာ့သိတဲ့အတိုင္း ေယာက္်ားေလး အားလံုးေပါင္းမွ ၁၂ေယာက္ပဲ ရွိၿပီး တစ္ေယာက္က ေစာေစာစီးစီးကို ၿငင္းထားတာပါ၊ ဘယ္လိုမွ ကန္လို ့မရတဲ့ အေၿခအေန၊ ေရာဂါသည္။ က်န္တဲ့ ၂၈ေယာက္က မိန္းကေလးေတြၿဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့အသင္းကို လံုးဝကို မေမ်ွာ္လင့္တာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီေယာက္်ားေလး ၁၂ေယာက္ထဲက ၃ပံု ၂ပံုက စာဂ်ပိုးေတြၾကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လား.....ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ ့ အုပ္စုေတြခြဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ အခန္းရယ္၊ အီး အခန္းရယ္၊ အိုင္ အခန္းရယ္ တစ္အုပ္စုထဲ က်ပါေလေရာ။ အိုင္ အခန္းဆိုတာ ေနာက္ဆံုးခန္းၿဖစ္ၿပီး နွစ္က်ေတြခ်ည္းပဲ စုထားတဲ့ အခန္းေပါ့။ လူေကာင္ခ်င္း ဘယ္လိုမွ ယွဥ္လို ့ မရတဲ့ အေနအထား...။
ဒီီလိုနဲ ့ ကန္မယ့္ေန ့ေရာက္လာေတာ့ ပထမဆံုးေန ့မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ နဲ ့ အိုင္ စကန္ရမယ့္ေန ့။ တစ္ေက်ာင္းလံုးလည္း စိတ္ဝင္စားစြာနဲ ့ ပြဲအေၿဖကို နားစြင့္ေနၾကတယ္။ က်န္တဲ့အခန္းေတြက စာဆက္သင္ေနတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ အားကစားခန္းမထဲမွာ ပီတီ ဆရာမနဲ ့ က်န္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ကြင္းထဲမွာ စကန္ေတာ့ ပထမပိုင္း ၁၀ မိနစ္မွာ ၃ဂိုး အသြင္းခံထားရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ဆက္ေဆာ့တာ ပြဲၿပီးကာနီးေတာ့ အိုင္ ခန္းက သူတို ့အခ်င္းခ်င္းေနာက္ၿပီး သူတို ့ဂိုး သူတို ့ၿပန္သြင္းတာ ၂ ဂိုး....။ ပြဲၿပီးေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလံုး အံ့ၾသ ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ ခန္းက အိုင ္ခန္း နဲ ့ကန္တာ ၃ ဂိုး ၂ ဂိုး ဆိုၿပီး တေက်ာင္းလံုး ၿပန္ ့သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ရွက္ရွက္နဲ ့ ဘာမွမေၿပာဘဲ ဒီအတိုင္းထားလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္တစ္ပြဲ အီီး အခန္း နဲ ့ ကန္ ရ တဲ့အခါ အီး ခန္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ရွိန္ၿပီး ေသခ်ာကို ကန္ေတာ့ ပါေရာ။ ပြဲၿပီးေတာ့ အေၿဖက ၁၃ ဂိုး ဂိုးမရွိ။ ဂိုးသမားေၿပာင္းေၿပာင္းၿပီး ေစာင့္တာ ရွိသမွ် ၁၁ ေယာက္ ကုန္သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အခန္းလည္း နာမည္ကို ေတာ္ေတာ္ ၾကီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းက မိန္းကေလးေတြဆို ပြစိပြစိကို ၿဖစ္ကုန္ေရာ။ကၽြန္ေတာ္ ဘဝမွာလည္း ဒီေဘာလံုးပြဲေလးဟာ တစ္သက္ မေမ့နိုင္ၿဖစ္ေရာ။
အခု ဒီအိုလံပစ္ လူငယ္ ေဘာလံုးပြဲလည္း တရုတ္နဲ ့ ပထမပြဲ မွာ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ ၿဖစ္လို ့ ဂိုးၿပန္သြင္းနိုင္ၿပီး ဒုတိယ ကိုရီးယား နဲ ့ပြဲက အၿပတ္အသတ္ကို ရွုံးေတာ့တာပါပဲလို ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ၿပီး တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ၿပန္ေယာင္ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
ဒီလို ငယ္ဘဝဆိုတာလည္း ၿပန္ယူလို ့မွ မရေတာ့တာ၊ အဲဒီအတြက္ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေအာက္ေမ့သတိရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာဂ္ေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။
ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံ့ုးကို သတိရလ်က္...........................
7.04.2009
နိုးထလာေသာ အာရွနဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း (၁)
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နွစ္ခန္ ့ ဇြန္လတုန္းက အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ ့ တရုတ္နိုင္ငံ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ ့ကို သြားဘို ့အေၾကာင္းေပၚလာတယ္။ သြားရမယ့္ကိစၥကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကေရာင္းထားတဲ့ ပစၥည္းကို စမ္းသပ္ဘို ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကိုရီးယား အင္ဂ်င္နီယာ ၅ေယာက္ရယ္ သြားရမွာၿဖစ္ၿပီး ကိုရီးယား အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ ့ ရွန္ဟိုင္းေလဆိပ္မွာ ဆံုၾကရမွာပါ။
ၿပီးေတာ့ ရွန္ဟိိုင္းကမွ ၂နာရီ ၄၅မိနစ္ ၾကာ ကားေမာင္းရမဲ့ နန္တုန္း(Nang Tong) ဆိုတဲ့ၿမိဳ ့ကို အတူတူ သြားၾကရမွာပါ။ ခရီးစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရွုပ္ေထြးစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ဒီအင္ဂ်င္နီယာေတြကို တခါမွလည္းမေတြ ့ဖူးဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ စင္ကာပူဖလိုက္နဲ ့ ညတစ္နာရီမွာ စင္ကာပူကေန ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
စင္ကာပူကေန ရွန္ဟိုင္းထိ ၅နာရီခြဲ ေလယာဥ္စီးခဲ့ ရတယ္။ ရွန္ဟိုင္းကို နံက္ ၆နာရီခြဲ မွာ ေရာက္သြားတယ္။
စင္ကာပူနဲ ့ တရုတ္နဲ ့က စံေတာ္ခ်ိန္ အတူတူပဲ။ ဒါနဲ ့ ေလဆိပ္က အင္မီဂေရးရွင္း ၿဖတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို ့ ေရႊၿမန္မာေတြ ထံုးစံအတိုင္း နဲနဲ ကသိကေအာက္ ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ မေဗဒါကို ေမးၾကည့္ပါ..........သူပိုသိတယ္............D)
ဒါနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယား ဖလိုက္ကို ေစာင့္ရဦးမွာမို ့ အခ်ိန္ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ၁၁နာရီခြဲမွ ေရာက္မွာၿဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၅နာရီ လံုးလံုး ေလဆိပ္ထဲ ေနရမယ့္ပံု၊ ဘယ္မွလည္းမသြားရဲဘူး။ ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္မွ တရုတ္လို မေၿပာတက္တာ။ ေလဆိပ္ထဲမွာေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေၿပာလို ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ ေလဆိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုေလ်ွာက္ ဒီေလ်ွာက္နဲ ့ ၁၁နာရီခြဲထိ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။
ရွန္ဟိုင္းေလဆိပ္ရဲ့ ထူးၿခားခ်က္က တစ္ခုခုေၾကာ္ၿငာရင္ အဂ္လိပ္၊ တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား ဘာသာ၄မ်ိဳးနဲ ့ ေၾကာ္ၿငာတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ၁၁နာရီခြဲေတာ့ ကိုရီးယားေလယာဥ္ ဆိုက္ေရာ၊ ဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာရြက္လြတ္ မွာ သူတို နာမည္ေရးၿပီး ထြက္ေေပါက္ကေန ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့စုမိၾကၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တရုတ္တာဝန္ခံ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ အီးလို နဲနဲ ရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ နန္တုန္း ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရွန္ဟိုင္းကေန နန္တုန္းကို ကားစီးရတာ၂နာရီ ၄၅မိနစ္ ၾကာၿပီး လမ္းမွာ ၿမိဳ ့ေတြအမ်ားၾကီး ၿဖတ္သြားရတယ္။
တစ္ခုသတိထားမိတာက သူတို ့ရဲ့ အေဝးေၿပးလမ္းေတြ အကုန္လံုးက စလံုးက အေဝးေၿပးလမ္းေတြပံုစံအတိုင္း ေဆာက္လုပ္ထားတာပါ။ လမ္းဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလည္းဆိုရင္ ကားဟာတစ္ခ်ိန္လံုး ကီလိုမီတာ ၁၁၀ အထက္ ကေနေမာင္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘုရားတယူရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ တိုးရ္ဂိတ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ တိုးရ္ဂိတ္အေက်ာ္ လမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဟာလည္း လူတိုင္းလမ္းေဘးမွာ ဆီးသြားၾကၿပီး ေသးေစာ္ဖုန္းလႊမ္းေနပါေတာ့တယ္။
လမ္းကၿမိဳ ့ေတြ ၿဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း ၿမိဳ ့တြင္းလမ္းကသြားစရာမလိုဘဲ ၿမိဳ ့ေပၚကၿဖတ္ေဖာက္တားတဲ့ မိုးပ်ံလမ္းေတြကေန ၿဖတ္သန္းသြားရတာလည္း ထူးၿခားမွူတစ္ခုပါပဲ။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ညေန ၆နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ နန္တုန္းၿမိဳ ့ေလးထဲကို ဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
နန္တုန္းၿမိဳ ့လည္တစ္ေနရာ
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့တည္းရမယ့္ ေဟာ္တယ္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္.................။
ၿပီးေတာ့ ရွန္ဟိိုင္းကမွ ၂နာရီ ၄၅မိနစ္ ၾကာ ကားေမာင္းရမဲ့ နန္တုန္း(Nang Tong) ဆိုတဲ့ၿမိဳ ့ကို အတူတူ သြားၾကရမွာပါ။ ခရီးစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရွုပ္ေထြးစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ဒီအင္ဂ်င္နီယာေတြကို တခါမွလည္းမေတြ ့ဖူးဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ စင္ကာပူဖလိုက္နဲ ့ ညတစ္နာရီမွာ စင္ကာပူကေန ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
စင္ကာပူကေန ရွန္ဟိုင္းထိ ၅နာရီခြဲ ေလယာဥ္စီးခဲ့ ရတယ္။ ရွန္ဟိုင္းကို နံက္ ၆နာရီခြဲ မွာ ေရာက္သြားတယ္။
စင္ကာပူနဲ ့ တရုတ္နဲ ့က စံေတာ္ခ်ိန္ အတူတူပဲ။ ဒါနဲ ့ ေလဆိပ္က အင္မီဂေရးရွင္း ၿဖတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို ့ ေရႊၿမန္မာေတြ ထံုးစံအတိုင္း နဲနဲ ကသိကေအာက္ ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ မေဗဒါကို ေမးၾကည့္ပါ..........သူပိုသိတယ္............D)
ဒါနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယား ဖလိုက္ကို ေစာင့္ရဦးမွာမို ့ အခ်ိန္ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ၁၁နာရီခြဲမွ ေရာက္မွာၿဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၅နာရီ လံုးလံုး ေလဆိပ္ထဲ ေနရမယ့္ပံု၊ ဘယ္မွလည္းမသြားရဲဘူး။ ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္မွ တရုတ္လို မေၿပာတက္တာ။ ေလဆိပ္ထဲမွာေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေၿပာလို ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ ေလဆိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုေလ်ွာက္ ဒီေလ်ွာက္နဲ ့ ၁၁နာရီခြဲထိ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။
ရွန္ဟိုင္းေလဆိပ္ရဲ့ ထူးၿခားခ်က္က တစ္ခုခုေၾကာ္ၿငာရင္ အဂ္လိပ္၊ တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား ဘာသာ၄မ်ိဳးနဲ ့ ေၾကာ္ၿငာတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ၁၁နာရီခြဲေတာ့ ကိုရီးယားေလယာဥ္ ဆိုက္ေရာ၊ ဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာရြက္လြတ္ မွာ သူတို နာမည္ေရးၿပီး ထြက္ေေပါက္ကေန ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့စုမိၾကၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တရုတ္တာဝန္ခံ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ အီးလို နဲနဲ ရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ နန္တုန္း ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရွန္ဟိုင္းကေန နန္တုန္းကို ကားစီးရတာ၂နာရီ ၄၅မိနစ္ ၾကာၿပီး လမ္းမွာ ၿမိဳ ့ေတြအမ်ားၾကီး ၿဖတ္သြားရတယ္။
တစ္ခုသတိထားမိတာက သူတို ့ရဲ့ အေဝးေၿပးလမ္းေတြ အကုန္လံုးက စလံုးက အေဝးေၿပးလမ္းေတြပံုစံအတိုင္း ေဆာက္လုပ္ထားတာပါ။ လမ္းဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလည္းဆိုရင္ ကားဟာတစ္ခ်ိန္လံုး ကီလိုမီတာ ၁၁၀ အထက္ ကေနေမာင္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘုရားတယူရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ တိုးရ္ဂိတ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ တိုးရ္ဂိတ္အေက်ာ္ လမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဟာလည္း လူတိုင္းလမ္းေဘးမွာ ဆီးသြားၾကၿပီး ေသးေစာ္ဖုန္းလႊမ္းေနပါေတာ့တယ္။
လမ္းကၿမိဳ ့ေတြ ၿဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း ၿမိဳ ့တြင္းလမ္းကသြားစရာမလိုဘဲ ၿမိဳ ့ေပၚကၿဖတ္ေဖာက္တားတဲ့ မိုးပ်ံလမ္းေတြကေန ၿဖတ္သန္းသြားရတာလည္း ထူးၿခားမွူတစ္ခုပါပဲ။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ညေန ၆နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ နန္တုန္းၿမိဳ ့ေလးထဲကို ဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
နန္တုန္းၿမိဳ ့ရဲ့ ညေနခင္းအလွ
နန္တုန္းၿမိဳ ့ဟာဆိုရင္ စင္ကာပူေလာက္ ရွိၿပီး အံ့မခန္း တိုးတက္ေနတာကို ေတြ ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ ေအးေအးေဆးေဆး နယ္ၿမိဳ ့မဟုတ္ဘဲ ေခတ္မွီတိုးတက္လာတဲ့ ၿမိဳ ့ၿပတစ္ခုၿဖစ္ေနပါတယ္။ စက္မွုဇံုၿမိဳ ့ၿဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္စက္ရုံ အေၿမာက္အမ်ား လာေရာက္ဖြင့္လွစ္ထားပါတယ္။
နန္တုန္းၿမိဳ ့လည္တစ္ေနရာဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့တည္းရမယ့္ ေဟာ္တယ္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္.................။
ဆက္ပါဦးမည္..............။
7.03.2009
သတိ (ေနာက္ဆက္တြဲ)
မေန ့ကတင္တယ့္ spy cam ball pen အေၾကာင္းပိုစ့္ မွာ အဲဒီ spy cam ေဘာလ္ပင္ အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားစြာၿဖင့္ေမးလာတယ့္အတြက္ စလံုးမွာ ရွိၾကတယ့္ ေရႊညီအမေတြ သိသင့္တယ္ ထင္လို ့ ေအာက္မွာ
လင္ခ့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရႊကိုကိုတို ့လည္း စိတ္ဝင္စားရင္ ေလ့လာလို ့ရပါတယ္။
ကိုဘိြဳင္း ေက်နပ္မယ္လို ့ထင္ပါတယ္............D)
http://shop.ebay.com.sg/?_from=R40&_trksid=p4634.m38.l1311&_nkw=spy+pen&_sacat=See-All-Categories
လင္ခ့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရႊကိုကိုတို ့လည္း စိတ္ဝင္စားရင္ ေလ့လာလို ့ရပါတယ္။
ကိုဘိြဳင္း ေက်နပ္မယ္လို ့ထင္ပါတယ္............D)
http://shop.ebay.com.sg/?_from=R40&_trksid=p4634.m38.l1311&_nkw=spy+pen&_sacat=See-All-Categories
7.02.2009
သတိ
ဒီေန ့ စင္ကာပူထုတ္ တူေဒးသတင္းစာမွာ ပါတယ့္ အမွုတစ္ခုကေတာ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ သတိထားရမယ့္ ၿပႆနာတစ္ခု ၿဖစ္ပါတယ္၊ mini skirt ဝတ္တဲ့ မမတို ့ဂရုစိုက္ပါ။ အမွုအက်ဥ္းခ်ံဳးကေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူ ့ရုံးသြားဖို ့ အငွါးကားငွါးစီးတာ အဲဒီကားဒရုိင္ဘာက spy cam နဲ ့ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္တာ ၿဖစ္ပါတယ္။
နည္းပညာ တိုးတက္ေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ spy cam ဆိုတာလည္း ေတာ္ရုံလူ သတိမထားမိနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ spy cam ကလည္း ရုိးရုိးေလးပါပဲ၊ ေဘာလ္ပင္ ေလးပါပဲ။
ကားသမားက အဲဒီေဘာလ္ပင္ကို သူ ့ရဲ့ ဘယ္ဘက္ၿခမ္း ေရွ့ထိုင္ခံု နွစ္ခံုၾကားမွာ ေထာင္ထားတယ္၊ ကားေပၚစတက္ေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္းနဲ ့ ေဘာလ္ပင္ကို လွည့္ၿပီး target ကို ခ်ိန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားမွားသြားတဲ့ အခ်က္က ဒီမိန္းကေလးက ဒီေဘာလ္ပင္ အေၾကာင္းကို သိေနတယ္၊ ဒီေဘာလ္ပင္ကို လည္း စလံုးက e-bay မွာ ေၾကာၿငာထားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ ့ရဲ့ ဟန္းဖုန္းထုတ္ၿပီး ဓါတ္ပံုရုိက္၊ ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းမွာ အမွုဖြင့္လိုက္တယ္။ သူမအေနနဲ ့ အံ့ၾသတာကလည္း ကားသမားဟာ သူ ့အေဖအရြယ္ ၿဖစ္ေနၿပီး ဒီလို မလုပ္သင့္ဘူးလို ့ သူၿမင္တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စလံုးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေရႊၿမန္မာ ညီမေတြလည္း သိပ္မတို ၾကပါနဲ ့လို ့ သတိေပးၿခင္တယ္။
တိုမယ္ဆိုလည္း သတိမလြတ္ၾကပါနဲ ့.......
နည္းပညာ တိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ ဘာကိုမွ ယံုလို ့ မရပါဘူး။ ဒီသတင္းကို ေရႊညီအမေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း လက္တို ့လိုက္ပါလို ့ေၿပာၾကားရင္း....................။
(ဒီဇိုင္းနာ မမတို့ေရ ၿဖစ္နိုင္ရင္ ၿမန္မာ့ရုိးရာထမီကို ေခတ္ေပၚဒီဇိုင္းထြင္ၿပီး penisula မွာတင္ေရာင္းၾကပါလို ့)
နည္းပညာ တိုးတက္ေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ spy cam ဆိုတာလည္း ေတာ္ရုံလူ သတိမထားမိနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ spy cam ကလည္း ရုိးရုိးေလးပါပဲ၊ ေဘာလ္ပင္ ေလးပါပဲ။
ကားသမားက အဲဒီေဘာလ္ပင္ကို သူ ့ရဲ့ ဘယ္ဘက္ၿခမ္း ေရွ့ထိုင္ခံု နွစ္ခံုၾကားမွာ ေထာင္ထားတယ္၊ ကားေပၚစတက္ေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္းနဲ ့ ေဘာလ္ပင္ကို လွည့္ၿပီး target ကို ခ်ိန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားမွားသြားတဲ့ အခ်က္က ဒီမိန္းကေလးက ဒီေဘာလ္ပင္ အေၾကာင္းကို သိေနတယ္၊ ဒီေဘာလ္ပင္ကို လည္း စလံုးက e-bay မွာ ေၾကာၿငာထားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ ့ရဲ့ ဟန္းဖုန္းထုတ္ၿပီး ဓါတ္ပံုရုိက္၊ ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းမွာ အမွုဖြင့္လိုက္တယ္။ သူမအေနနဲ ့ အံ့ၾသတာကလည္း ကားသမားဟာ သူ ့အေဖအရြယ္ ၿဖစ္ေနၿပီး ဒီလို မလုပ္သင့္ဘူးလို ့ သူၿမင္တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စလံုးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေရႊၿမန္မာ ညီမေတြလည္း သိပ္မတို ၾကပါနဲ ့လို ့ သတိေပးၿခင္တယ္။
တိုမယ္ဆိုလည္း သတိမလြတ္ၾကပါနဲ ့.......
နည္းပညာ တိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ ဘာကိုမွ ယံုလို ့ မရပါဘူး။ ဒီသတင္းကို ေရႊညီအမေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း လက္တို ့လိုက္ပါလို ့ေၿပာၾကားရင္း....................။
(ဒီဇိုင္းနာ မမတို့ေရ ၿဖစ္နိုင္ရင္ ၿမန္မာ့ရုိးရာထမီကို ေခတ္ေပၚဒီဇိုင္းထြင္ၿပီး penisula မွာတင္ေရာင္းၾကပါလို ့)
7.01.2009
ဂ်င္ဆင္းၾကက္စြပ္ၿပဳတ္
မေန ့က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းၿဖစ္တယ္ ၾကားေတာ့ ဒီေန ့ရုံးကအၿပန္ သူေနတဲ့ေနရာကို သြားၿပီး လူနာသတင္း သြာေမးတယ္။ သူၿဖစ္တာကလည္း အခု လတ္တေလာ စလံုးမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ နွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးပါ၊ သိပ္ အၾကီးအက်ယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု စလံုးမွာ အဲ့ဒီဟာ မၿဖစ္ရင္ ေခတ္မမွီေတာ့ သလို ၿဖစ္ေနတယ္။
ဒါနဲ ့ဘဲ သူအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ေဆးခန္းအတူသြား ၿပီးတာ့ ညေနစာကို အဲ့ဒီနားက Tiongbaru Plaza အေပၚမွာဖြင့္ထားတဲ့ Koppitian မွာ ညေနစာ အတူတူ စားၾကတယ္၊ အဲဒီက ကိုရီးယား ဆိုင္မွာ ရရွိတဲ့ ဂ်င္ဆင္းၾကက္စြပ္ၿပဳတ္ရည္ ကို ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမမ်ားအတြက္ လမ္းညႊန္လိုက္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယားမွာ တခါစားခဲ့ရတယ္။
လူမမာမ်ားအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အစားအစာလို ့ ကၽြန္ေတာ္ၿမင္တယ္။ ကိုရီးယားလို ဘယ္လိုေခၚလဲ ကၽြန္္ေတာ္မသိပါ၊ မေဗဒါ သိမွာပါ ................D။ သူခ်က္ထားတဲ့ပံုက ၈လ နဲ ့ ၆လ (တခုခု)ၾကက္ကို ဂ်င္ဆင္းနဲ ့ေရာၿပီး စြပ္ၿပဳတ္ လုပ္ထားတာပါ၊ ၾကက္ဗိုက္ထဲမွာ ထမင္းထည့္ထားတာပါ။
ဒါနဲ ့ဘဲ သူအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ေဆးခန္းအတူသြား ၿပီးတာ့ ညေနစာကို အဲ့ဒီနားက Tiongbaru Plaza အေပၚမွာဖြင့္ထားတဲ့ Koppitian မွာ ညေနစာ အတူတူ စားၾကတယ္၊ အဲဒီက ကိုရီးယား ဆိုင္မွာ ရရွိတဲ့ ဂ်င္ဆင္းၾကက္စြပ္ၿပဳတ္ရည္ ကို ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမမ်ားအတြက္ လမ္းညႊန္လိုက္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယားမွာ တခါစားခဲ့ရတယ္။
လူမမာမ်ားအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အစားအစာလို ့ ကၽြန္ေတာ္ၿမင္တယ္။ ကိုရီးယားလို ဘယ္လိုေခၚလဲ ကၽြန္္ေတာ္မသိပါ၊ မေဗဒါ သိမွာပါ ................D။ သူခ်က္ထားတဲ့ပံုက ၈လ နဲ ့ ၆လ (တခုခု)ၾကက္ကို ဂ်င္ဆင္းနဲ ့ေရာၿပီး စြပ္ၿပဳတ္ လုပ္ထားတာပါ၊ ၾကက္ဗိုက္ထဲမွာ ထမင္းထည့္ထားတာပါ။
ေအာက္ကပံုကေတာ့ ကိုရီးယား မွာ စားခဲ့တုန္းက ရုိက္ခဲ့တာပါ၊
စားခ်င္စဖြယ္စြပ္ၿပဳတ္ပံု
စားမဲ့ဝါးမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့
ကိုရီးယားမွာ စားတုန္းကေတာ့ ဂ်င္ဆင္း အရည္တစ္ခြက္ပါတိုက္တယ္၊ စလံုးမွာေတာ့ မပါဘူး။ စလံုးမွာေတာ့ ေစ်းနွုန္း ၂မ်ိဳးနဲ ့ ေရာင္းၿပီး ၾကက္တစ္ၿခမ္းကို ၆ ေဒၚလာ၊ တစ္ေကာင္လံုးကို ၁၁ေဒၚလာ ၿဖစ္ပါတယ္။ အရမ္းကို အဟာရၿဖစ္တဲ့ အစားအစာၿဖစ္လို ့ ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမေတြ အတြက္ ေၾကာ္ၿငာခ တစ္ၿပားမွ မရဘဲ ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။
ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမမ်ား က်န္းမာ ဝၿဖိဳး အလွတိုးၾကပါေစ...............P။
6.30.2009
Flu & Me
အခု စလံုးမွာ ဝက္တုပ္ေကြးၿဖစ္တဲ့ ဦးေရ တၿဖည္းၿဖည္းမ်ားလာေတာ့ လူတိုင္း က်န္းမာေရးကို အထူဂရုၿပဳလာ ေတြ ့လာရတယ္။ တကိုယ္ေရသန္ ့ရွင္းမွုလည္း ပိုလုပ္လာၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အတက္နိုင္ဆံုးေတာ့ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ေနတာဘဲ။ ၿဖစ္လာမွေတာ့ ဘာတက္နိုင္မွာလည္း........ဟုတ္ဘူးလား။
ဒါနဲ ့ စကားမစပ္ ကိုရီးယားက ၿပန္လာကာစက ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွိန္းတိန္း ဖိန္းတိန္း ၿဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္မခ်တာနဲ ့ ရုံးမသြားေသးဘဲ ေဆးခန္းသြားၿပရေတာ့တယ္။ မန္ေနဂ်ာ ကိုလည္း မက္ေဆခ့်္ ပို ့ၿပီး ေနာက္က်မယ့္ အေၾကာင္း ေၿပာထားရတယ္၊ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ပထမစာေရးမေတြက သာမာန္ ေနမေကာင္းတဲ့ လူနာပံုစံပဲ ဆက္ဆံတာ၊ ဘာ mask မွ အကာအကြယ္ ယူမထားၾကဘူး။ (၆လပိုင္း ပထမ ပတ္ေလာက္ေပါ့) အဲဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုအပ္တဲ့အတိုင္း စာရင္းသြင္း၊ ဆရာဝန္ ေစာင့္ နဲ ့ ေနာက္ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္နဲ ့ ေတြ ့ရေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာ ၿပႆနာက စေတာ့တာပဲ...၊ ဆရာဝန္က လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆးမွုေတြလုပ္တယ္၊ အဖ်ားတိုင္း၊ ဟိုေမးဒီေမး အနည္းငယ္ေမးၿပီးေတာ့ travelling history ကို ေမးပါေလေရာ.......
ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွန္အတိုင္း ေၿဖလိုက္ေရာ ဆရာဝန္ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ့ကို တရားခံတေယာက္ ေတြ ့လိုက္ရ သလို ၿဖစ္သြားၿပီး ေသခ်ာကို စစ္ေဆးေမးၿမန္းမွုေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဘယ္မွမသြားခိုင္းဘဲ နဲ ့ ေဆးခန္းထဲမွာ ခဏေစာင့္ခိုင္းထားတယ္။
အၿပင္ထြက္ၿပီးေတာ့လည္း သူ ့စာေရးမေတြနဲ ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာေတြကို mask ေတြ အကုန္တပ္ခိုင္းထားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဘယ္မွ မသြားခိုင္းဘူး၊ လူေတြကလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ နဲ ့..........။
ေနာက္မွသိရတာ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္ခရီးစဥ္နဲ ့ MOH က်န္းမာေရးဝန္ၾကီးဌာန ကို လွမ္းစံုစမ္းေနတာ။ ဟိုက အေၾကာင္းမၿပန္ေသးေတာ့ ေစာင့္ခိုင္းထားတာ ။ ၂၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ MOH က ဖုန္းဝင္လာေရာ၊ အဲဒီက် မွ ကၽြန္ေတာ္လည္းပဲ အသက္ရွုေခ်ာင္ေတာ့တယ္။
ဒါနဲ ့ဆရာဝန္က ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ားကို မွာၿပီး ေဆးခြင့္ ၂ရက္ ေပးလိုက္တာနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုံးကို ၿပန္မသြားေတာ့ဘဲ အိမ္မွာဘဲ အနားယူၿပီးေတာ့ ေနၿပန္ေကာင္းတဲ့အထိ ဇိမ္က်ေနေတာ့ တယ္။
အခုေတာ့ ေနၿပန္ေကာင္းၿပီး ပံုမွန္အတိုင္း ၿပန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ စလံုးမွာ သတိထားစရာ တစ္ခ်က္က ေနရာတိုင္းဟာ အလံုပိတ္ ၿဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ကူးဆက္ေရာဂါ လြယ္လြယ္နဲ ့ ၿပန္ ့နွံနိုင္ပါတယ္၊ သတိထားရမွာပါ၊
ဘေလာဂ္ဂါ ညီအကို ေမာင္နွမ အားလံုး ဒီေရာဂါဆိုးၾကီးမွ ကင္းေဝးၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းလွ်က္........
ဒါနဲ ့ စကားမစပ္ ကိုရီးယားက ၿပန္လာကာစက ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွိန္းတိန္း ဖိန္းတိန္း ၿဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္မခ်တာနဲ ့ ရုံးမသြားေသးဘဲ ေဆးခန္းသြားၿပရေတာ့တယ္။ မန္ေနဂ်ာ ကိုလည္း မက္ေဆခ့်္ ပို ့ၿပီး ေနာက္က်မယ့္ အေၾကာင္း ေၿပာထားရတယ္၊ ေဆးခန္းေရာက္ေတာ့ ပထမစာေရးမေတြက သာမာန္ ေနမေကာင္းတဲ့ လူနာပံုစံပဲ ဆက္ဆံတာ၊ ဘာ mask မွ အကာအကြယ္ ယူမထားၾကဘူး။ (၆လပိုင္း ပထမ ပတ္ေလာက္ေပါ့) အဲဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုအပ္တဲ့အတိုင္း စာရင္းသြင္း၊ ဆရာဝန္ ေစာင့္ နဲ ့ ေနာက္ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ ဆရာဝန္နဲ ့ ေတြ ့ရေတာ့တာပဲ။
အဲဒီမွာ ၿပႆနာက စေတာ့တာပဲ...၊ ဆရာဝန္က လိုအပ္တဲ့ စစ္ေဆးမွုေတြလုပ္တယ္၊ အဖ်ားတိုင္း၊ ဟိုေမးဒီေမး အနည္းငယ္ေမးၿပီးေတာ့ travelling history ကို ေမးပါေလေရာ.......
ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွန္အတိုင္း ေၿဖလိုက္ေရာ ဆရာဝန္ခမ်ာ ကၽြန္ေတာ့ကို တရားခံတေယာက္ ေတြ ့လိုက္ရ သလို ၿဖစ္သြားၿပီး ေသခ်ာကို စစ္ေဆးေမးၿမန္းမွုေတြ လုပ္ေတာ့တာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဘယ္မွမသြားခိုင္းဘဲ နဲ ့ ေဆးခန္းထဲမွာ ခဏေစာင့္ခိုင္းထားတယ္။
အၿပင္ထြက္ၿပီးေတာ့လည္း သူ ့စာေရးမေတြနဲ ့ ေစာင့္ေနတဲ့ လူနာေတြကို mask ေတြ အကုန္တပ္ခိုင္းထားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဘယ္မွ မသြားခိုင္းဘူး၊ လူေတြကလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ နဲ ့..........။
ေနာက္မွသိရတာ ကၽြန္ေတာ့္ေလယာဥ္ခရီးစဥ္နဲ ့ MOH က်န္းမာေရးဝန္ၾကီးဌာန ကို လွမ္းစံုစမ္းေနတာ။ ဟိုက အေၾကာင္းမၿပန္ေသးေတာ့ ေစာင့္ခိုင္းထားတာ ။ ၂၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ MOH က ဖုန္းဝင္လာေရာ၊ အဲဒီက် မွ ကၽြန္ေတာ္လည္းပဲ အသက္ရွုေခ်ာင္ေတာ့တယ္။
ဒါနဲ ့ဆရာဝန္က ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ားကို မွာၿပီး ေဆးခြင့္ ၂ရက္ ေပးလိုက္တာနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရုံးကို ၿပန္မသြားေတာ့ဘဲ အိမ္မွာဘဲ အနားယူၿပီးေတာ့ ေနၿပန္ေကာင္းတဲ့အထိ ဇိမ္က်ေနေတာ့ တယ္။
အခုေတာ့ ေနၿပန္ေကာင္းၿပီး ပံုမွန္အတိုင္း ၿပန္ၿဖစ္ေနပါၿပီ။ စလံုးမွာ သတိထားစရာ တစ္ခ်က္က ေနရာတိုင္းဟာ အလံုပိတ္ ၿဖစ္ေနၿပီးေတာ့ ကူးဆက္ေရာဂါ လြယ္လြယ္နဲ ့ ၿပန္ ့နွံနိုင္ပါတယ္၊ သတိထားရမွာပါ၊
ဘေလာဂ္ဂါ ညီအကို ေမာင္နွမ အားလံုး ဒီေရာဂါဆိုးၾကီးမွ ကင္းေဝးၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းလွ်က္........
6.29.2009
ခ်မ္ေဂ်ာင္ဂန္း (သို ့) ကိုရီးယား တို ့ရဲ့နန္းေတာ္ (၂)
ဒီလိုနဲ ့ နန္းေတာ္အတြင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွၿပီး တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ကိုရီးယားလူမ်ိဳးတို ့ရဲ့ ေရွးေဟာင္းနာရီကို ေတြ ့ခဲ့ရပါတယ္။ ေနေရာင္က အရိပ္ကို အေၿခခံၿပီး တြက္ခ်က္ ထားတဲ့ ေရွးလူမ်ိဳးတို ့ရဲ့ တီထြင္ၾကံဆမွုကေတာ့ အံ့မခမ္းပါဘဲ..........
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုရီးယား စံေတာ္ခ်ိန္ ၁၀နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနၿပီ၊ (ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၾကိဳးစားၿပီး တြက္ၾကလည္း အေၿဖမရခဲ့ဘူး......P)
ဒီလိုနဲ ့ဘဲ ၁၂နာရီထိုးခါနီးက် နန္းေတာ္ရဲ့ အၿပင္ ၿပန္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေဟာ္တယ္ မွာ checkout လုပ္ရမယ္။ အၿပင္လည္းေရာက္ေရာ ထပ္ၿပီးထူဆန္းတဲ့ တစ္ခု ေတြ ့ရေသးတယ္။ အဲဒါ ဘာလည္းဆိုေတာ့ စာကေလးေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္ေနတယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ ကင္မရာထုတ္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ရပါတယ္။
ပိုစ့္လည္းအေတာ္ရွည္သြားၿပီ၊ ဆိုလ္းၿမိဳ့အေၾကာင္းကို ေနာက္မွ ပိုစ့္ သပ္သပ္ထပ္ေရးမယ္။
ပံုမွာ ပါတဲ့အတိုင္း အရိပ္ရဲ့ အစြန္းက ဇယားကြက္ေပၚက်ေနၿပီး အဲဒီအကြက္ေတြအတိုင္း တြက္ခ်က္ပံုရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုရီးယား စံေတာ္ခ်ိန္ ၁၀နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနၿပီ၊ (ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၾကိဳးစားၿပီး တြက္ၾကလည္း အေၿဖမရခဲ့ဘူး......P)ဒီလိုနဲ ့ဘဲ ၁၂နာရီထိုးခါနီးက် နန္းေတာ္ရဲ့ အၿပင္ ၿပန္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေဟာ္တယ္ မွာ checkout လုပ္ရမယ္။ အၿပင္လည္းေရာက္ေရာ ထပ္ၿပီးထူဆန္းတဲ့ တစ္ခု ေတြ ့ရေသးတယ္။ အဲဒါ ဘာလည္းဆိုေတာ့ စာကေလးေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြၿဖစ္ေနတယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို ထူးဆန္းစြာ ေတြ ့ခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ ကင္မရာထုတ္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ရပါတယ္။
ပိုစ့္လည္းအေတာ္ရွည္သြားၿပီ၊ ဆိုလ္းၿမိဳ့အေၾကာင္းကို ေနာက္မွ ပိုစ့္ သပ္သပ္ထပ္ေရးမယ္။ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမမ်ား အားလံုးကို ေလးစားလၽွက္...........
6.28.2009
ခ်မ္ေဂ်ာင္ဂန္း (သို ့) ကိုရီးယား တို ့ရဲ့နန္းေတာ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္က ကိုရီးယားနိုင္ငံ ဆိုလ္းၿမိဳ့ကို အလုပ္နွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၂ညအိပ္ ၃ရက္ခရီး ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး ၂ရက္ကေတာ့ အလုပ္ေတြရွုပ္ယွက္ခတ္ၿပီး ညဦးပိုင္းပဲ ဆိုလ္းၿမိဳ့ထဲပဲ လွည့္လည္ ၾကည့္ရွုခဲ့ရပါတယ္။(အဲဒီ အေၾကာင္း ေနာက္ပိုင္း ပိုစ့္ အၿဖစ္ တင္ပါဦးမည္)
အဲဒီေနရာနဲ ့ ကၽႊန္ေတာ္တို ့တည္းတဲ့ေဟာ္တယ္္ နဲ ့က နီးနီီးေလးပါ၊ ဒါနဲ ့ ကၽႊန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ နန္းေတာ္ဝန္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွုခဲ့ၾကပါတယ္။ မ်က္ကန္းမ်ိဳးခ်စ္ အၿမင္ရွိတယ္ပဲေၿပာေၿပာ ကၽႊန္ေတာ္တို ့ နိုင္ငံရဲ့ မန္းေလး နန္းတာ္ကို မမွီပါဘူး..........
ဒါေပမယ့္ သူတို ့ရဲ့ ယဥ္ေက်းမွုကေတာ့ နိုင္ငံၿခားသားတစ္ေယာက္အေနနဲ ့ေတာ့ အေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္နွစ္သက္ဖို ့အရမ္းေကာင္းတယ္။
ဒီလိုနဲ ့ နန္းေတာ္အတြင္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွုေတာ့ တေနရာအေရာက္မွာ...........။
ဆက္ပါဦးမည္........
ေနာက္ဆံုးေန ့ေရာက္ေတာ့ ဖလိုက္ကို ညေနပိုင္း စီစဥ္ခဲ့တဲ့အတြက္ တမနက္ခင္းလံုးဟာ ကၽႊန္ေတာ္အတြက္ ၿဖစ္လို ့ ေနပါတယ္။ ေၿပာဖို ့ေမ့ေနတဲ့ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္တို ့ တည္းတဲ့ေနရာက ဆိုလ္းၿမိဳ ့ၿဖစ္ၿပီး နိုင္ငံတကာေလဆိပ္ ရွိတဲ့ၿမိဳ ့က INCHEON ၿမိဳ ့ၿဖစ္ပါတယ္။ ကားစီးသြားလွ်င္ ၁နာရီေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။
ဒါန ့ဲ ၿပန္မဲ့ ေန ့ မနက္ သူတို ့ရဲ့ ေရွးေဟာင္းနန္းေတာ္ Changgyeonggung (ခ်မ္ေဂ်ာင္ဂန္း) ကို လိုက္ပို ့ေပးပါတယ္။
အဲဒီေနရာနဲ ့ ကၽႊန္ေတာ္တို ့တည္းတဲ့ေဟာ္တယ္္ နဲ ့က နီးနီီးေလးပါ၊ ဒါနဲ ့ ကၽႊန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ နန္းေတာ္ဝန္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွုခဲ့ၾကပါတယ္။ မ်က္ကန္းမ်ိဳးခ်စ္ အၿမင္ရွိတယ္ပဲေၿပာေၿပာ ကၽႊန္ေတာ္တို ့ နိုင္ငံရဲ့ မန္းေလး နန္းတာ္ကို မမွီပါဘူး.......... ဒါေပမယ့္ သူတို ့ရဲ့ ယဥ္ေက်းမွုကေတာ့ နိုင္ငံၿခားသားတစ္ေယာက္အေနနဲ ့ေတာ့ အေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္နွစ္သက္ဖို ့အရမ္းေကာင္းတယ္။ဒီလိုနဲ ့ နန္းေတာ္အတြင္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရွုေတာ့ တေနရာအေရာက္မွာ...........။
ဆက္ပါဦးမည္........
6.27.2009
ရြက္လႊင့္ၿခင္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေတြတံုးက အရမ္းကို ခေရဇီ ၿဖစ္ခဲ့တယ့္ အဆိုေတာ္ ေဇာ္ဝင္းထြ႗္ ရဲ့ ရြက္လႊင့္ၿခင္း ဆိုတဲ့ ဒီသီခ်င္းဟာ အခု ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘဝေတြနဲ ့ တစ္ထပ္ထဲ နီးပါး ၿဖစ္ေနပါတယ္။ အထူးသၿဖင့္ နုိင္ငံၿခားမွာ ေရာက္ေနတယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာေတြ အဖို ့ပိုၿပီး ထပ္တူက် ေန တာ ေတြ ့ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တို ့ဟာ မၿမင္ရတဲ့ အနာဂတ္ နွင့္အတူ ဒီေလာကၾကီး ထဲ ရြက္လႊင့္ေနရတာပါ။ တခါတရံမွာ ကံေကာင္းေနတက္ၿပီးေတာ့ တခါတရံ ဆံုးရွုံးၿခင္း မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္ရတက္တယ္။ ကံေကာင္းတဲ့အခါ မွာ
ေပ်ာ္ရႊင္သလို ကံဆိုးတဲ့ အခါ ခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္ ၿကိုးစားနိုင္ရပါမွ ဒီပင္လယ္ၾကီးထဲ ရြက္လႊင့္နိုင္မွာပါ။
ထို ့အတူ ရြက္လႊင့္ရာလမ္းတေလွ်ာက္ ဦးတည္ရာတူသူၿခင္း စုဖြဲ ့ၿပီးေတာ့ ရြက္လႊင့္ေနၾကမွာပါ။
တခါတရံ တူညီတဲ့ အစုအဖြဲ ့ ကေနတစ္ခ်ိဳ ့ေတြ ခြဲထြက္သြားၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ ့ေတြ လာေရာက္ေပါင္းစည္းၾကတယ္
ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ အားလံုးဟာ ရြက္လႊင့္ေနရဆဲပါ ဘဲ.....................။
ဖြင့္ပြဲ
အားလံုးမဂ္လာပါခင္ဗ်ာ
ဒီဘေလာဂ္ေလးကို ဖန္တီးရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အေတြ ့အၾကဳံ ေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြတို့ရဲ့အေတြ ့အၾကံဳ ေတြကို ဖလွယ္ရန္အတြက္ ၿဖစ္ပါတယ္။
အခုမွစရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သည္းခံခြင့္လြတ္၍ ဖတ္ရွုၾကပါရန္ အနုးအညႊတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ လိုအပ္သည္မ်ားကိုလည္း အၾကံၿပဳၾကပါဦး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တနွစ္က စ၍ ဘေလာဂ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ရွုေလ့လာရင္း နွင့္ ဘေလာဂ္ေရးၿခင္စိတ္ကို ထိန္းလို ့ မရတဲ့အတြက္ ဒီဘေလာဂ္ေလးကို ဖန္တီးခဲ့ရပါတယ္။ နည္ပညာပိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲ နည္းနည္းရွိပါတယ္၊ ကူညီၾကပါ ခင္ဗ်ာ။
ဘေလာဂ္ဂါည ီအကိုေမာင္နွစ္မ အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္.........။
ဒီဘေလာဂ္ေလးကို ဖန္တီးရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အေတြ ့အၾကဳံ ေတြနဲ ့ မိတ္ေဆြတို့ရဲ့အေတြ ့အၾကံဳ ေတြကို ဖလွယ္ရန္အတြက္ ၿဖစ္ပါတယ္။
အခုမွစရတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ သည္းခံခြင့္လြတ္၍ ဖတ္ရွုၾကပါရန္ အနုးအညႊတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ လိုအပ္သည္မ်ားကိုလည္း အၾကံၿပဳၾကပါဦး။ လြန္ခဲ့တဲ့ တနွစ္က စ၍ ဘေလာဂ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖတ္ရွုေလ့လာရင္း နွင့္ ဘေလာဂ္ေရးၿခင္စိတ္ကို ထိန္းလို ့ မရတဲ့အတြက္ ဒီဘေလာဂ္ေလးကို ဖန္တီးခဲ့ရပါတယ္။ နည္ပညာပိုင္းမွာေတာ့ အခက္အခဲ နည္းနည္းရွိပါတယ္၊ ကူညီၾကပါ ခင္ဗ်ာ။
ဘေလာဂ္ဂါည ီအကိုေမာင္နွစ္မ အားလံုးကို ေလးစားလွ်က္.........။
Subscribe to:
Posts (Atom)