တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာ (၃)

ဒီလိုနဲ ့ မီးပံုပြဲအတြက္ ၿပင္ဆင္ဖို ့ ရြာထဲက ထမင္းဆိုင္ကပဲ လူတစ္ေယာက္ စီစဥ္ေပးတယ္၊ အလကားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ရာေပးရတယ္။ တစ္ရာက မီးပံုဖိုးနဲ ့ ေနာက္တစ္ရာက ငါးကင္ဖိုး၊ ငါးကိုလည္း ေသခ်ာလုပ္ေပးထားၿပီး အဆင္သင့္ ကင္ယံုပဲ။ ညေနေမွာင္လည္းလာေရာ မီးပံုပြဲ လုပ္ေပးမယ့္လူ သူ ့ပစၥည္းေတြနဲ ့ အတူ ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မီးပံုပြဲ လုပ္မယ့္ ေနရာၿပၿပီး တာနဲ ့ မီးပံုပြဲနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္ေနရာခ်ေတာ့တယ္။ ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ ဂစ္တာတို ့ အေဆာင္က ခ်ေပးထားတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တို ့ ေနာက္ေတာ့ ပုလင္းေတြလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဘက္ခန္းက ဗကတို ့ မိသားစုလည္း မနက္ၿပန္မွာဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္းထိ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ အတူတူေပါ့၊ ညနက္လာေတာ့ သူတို ့လည္း မိသားစုလိုက္ အခန္းၿပန္သြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေသာက္လိုက္၊ ငါးကင္စားလိုက္ ဂစ္တာတီးလိုက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္ကို ညနက္လာတယ္။ ေပ်ာ္ဖို ့ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ဘာအေနွာင္အဖြဲ ့မွ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ၿမဴးေနၾကတယ္။ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့ ည၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ကမ္းေၿခမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ သီခ်င္းေတြဆိုတာလည္း တစ္ခ်ိဳ ့သီခ်င္းဆို ၃ ေခါက္ ေလးေခါက္ ထပ္ကုန္ၿပီ။ မီးပံုက မီးေတာက္လည္း တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေသးလာတယ္။

ဒါကို တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို ့ထိုင္ေနတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေရာ။ ေနာက္မီးေတာက္က တၿဖည္းၿဖည္းၾကီးလာေရာ၊ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းလာေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ထည့္ဖို ့ လုပ္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အဲဒီ အခ်ိန္က်မွ သတိဝင္လာၿပီး မနည္းတားယူရတယ္။ အားလံုးလည္း မူးေနၾကတာကိုး။

ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္က တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေႏွာင္းလာေတာ့ အိပ္ဖို ့ အကုန္လံုးကို လိုက္ေၿပာရေတာ့တယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မအိပ္ခ်င္ၾကဘဲနဲ ့ မနက္ၿဖန္ ၿပန္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ ့ ဝမ္းနည္းသလို ေဆြးသလို ခံစားေနရတယ္။


ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္္လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ မနက္စာစား၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ဘက္ခန္းက မိသားစုကိုေစာင့္ ၿပီးတာနဲ ့ ကားႏွစ္စီးဟာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ကို ဦးတည္းလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမိသားစုကို ေစာင့္ရတာလည္း ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ကားဆီထည့္ဖို ့အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲမွာ ဘယ္မွာဆီဆိုင္ရွိလည္း သိမွမသိတာ။


ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲလည္းေရာက္ေရာ ပုသိမ္ေစ်းၾကီးနားက လမ္းထဲမွာ ဆီဝယ္လို ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုေခၚတာ ခ်က္ဆီလားမသိဘူး။ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးတို ့မိသားစုကို ႏွုတ္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲ သၾကၤန္လည္းဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပုသိမ္သၾကၤန္ စည္တဲ့ေနရာဆိုလို ့ ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ပဲရွိတာ ရန္ကုန္က အတိုင္း မ႑ပ္ေတြ ထိုးတာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမစ္ကို ေက်ာခိုင္းထားၿပီး ၿမစ္ဘက္တစ္ၿခမ္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ မ႑ပ္ထိုးထားတယ္။


သူ ့ေဒသနဲ ့သူေတာ့ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရပက္ခံတဲ့ လူေတြက အုပ္စုလိုက္ အုပ္စုလိုက္ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မ႑ပ္ေပၚက ေရပိုက္ေတြနဲ ့ ေအာက္ကလူေတြကို ေရပက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားလည္း အဲဒီထဲလည္း ေရာက္သြားေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ထြက္လို ့မရေတာ့ဘူး၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ မ႑ပ္တစ္ခုကို ဝင္မိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ကားကို ေပးမထြက္တာ။ စိတ္ၾကိဳက္ကို ပက္တာ။ ရန္ကုန္က မ႑ပ္ေတြလို အတင္းေမာင္းမထုတ္ဘူး ...း)


ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မ႑ပ္တစ္ခု ႏွစ္ခု ေက်ာ္လာေရာ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း လန္ ့လာတယ္။ လူေတြလည္း ၾကြက္စုတ္လို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ဒီၾကာထဲ ေရကလည္း ၿမစ္ေရေတြဆိုေတာ့ နဲနဲငန္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ထြက္လို ့မရေတာ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မ႑ပ္ေတြဆံုးတဲ့ထိ တၿဖည္းၿဖည္း လွိမ့္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။ အဲဒီ ပုသိမ္ သၾကၤန္ရဲ့ အက်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားရဲ့ ဟြန္းက ပုသိမ္ၿမိဳ ့ၿပင္လည္းေရာက္ေရာ အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။


ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာၿပင္ဖို ့ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ရန္ကုန္ကို ညေန အမွီ ၿပန္ေရာက္မွ ေနာက္ေန ့ သၾကၤန္အတက္ေန ့ကို ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာ္ရမွာ။ ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး ကားေက်ာ္တက္ခ်င္ၿပီဆို တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ဝီစီထြက္မွုတ္ေပးရတယ္။ ပံုစံကေတာ့ ရန္ကုန္က စပယ္ယာေတြ ပံုံစံေပါ့။ အဲဒီပံုစံအတိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိ ၿပန္လာခဲ့ရတယ္။ အၿပန္လမ္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကေတာ့ ဘယ္ဇတ္ဆိပ္မွာမွ မေစာင့္ရတာပါ။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အဲဒီအခ်ိန္ မၿပန္ၾကလို ့ပဲ။


အဲလိုနဲ ့ပဲရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါစို ့။ ေခ်ာင္းသာဇတ္လမ္းက ဒီေလာက္ပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲေလးကို အမွတ္တရ အေနနဲ ့ တဆက္တည္း ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္။


ဒီလိုနဲ ့ ရန္ကုန္ထဲ ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ ့ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး အိမ္မၿပန္ၾကဘူး။ တကယ္လို ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ေနာက္ေန ့ ၿပန္ထြက္လို ့ မရမွာရယ္ အထူးသၿဖင့္ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုမွ ၿပန္လို ့မရလို ့။ သူ ့ကားေနာက္ဖံုးဆိုရင္ ေဆးတစက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို တန္းေမာင္းၿပီး အဲဒီမွာ နားၾကတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ တစ္ေယာက္က အၾကံၿပဳတယ္။ မနက္ၿဖန္ လည္ဖို ့အတြက္ အခုည အဲဒီ ပတ္ပေလကား အမိုး ၿဖဳတ္ဖို ့ပဲ။


ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပီးပါေကာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုဟာ တစ္ေယာက္ အဆိုၿပဳရင္ က်န္တဲ့လူက ေထာက္ခံၿပီးသားဆိုတာ။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ တက္ညီလက္ညီ ညတြင္းခ်င္း ပတ္ပေလကာအမိုးကို ၿဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန ့ၾက သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန ့ ထံုးစံအတိုင္း ထူးမၿခားနားစြာနဲ ့ပဲ သၾကၤန္ကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။


ထူးၿခားတာကေတာ့ အတက္ေန ့ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ပတ္ပေလကာ ကားအမိုးကို ဘယ္လိုမွ ၿပန္မတပ္တက္ ေတာ့တာပဲ။ လူေတြလည္း အၾကံအိုက္ကုန္ၿပီ။ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းဆို မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အားလံုး သေဘာတူညီခ်က္နဲ ့ ကားဝပ္ေရွာ့ကို ပို ့လိုက္ေတာ့တယ္။ အမိုးၿပန္တပ္ဖို ့ရယ္ ေနာက္ဖံုးကို ေဆးၿပန္မွုတ္ဖို ့ရယ္။ အားလံုးမ်ွခံေပါ့။


အက်ိဳးအၿမတ္ကေတာ့ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းလည္း ဝပ္ေရွာ့က ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ေပၚကို ၿပန္တက္ရဲေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အိမ္ေတြကေန ပိုက္ဆံထပ္ေတာင္းရလို ့ မိဘေတြရဲ ့ ၿငိဳၿငင္ၿခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ငယ္ဘဝ အမွတ္ရစရာေလးေတြပါပဲ။ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလို အေပ်ာ္မ်ိဳးကို ေငြနဲ ့ဝယ္လို ့လည္း မရပါဘူး။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာလည္း တကြဲတၿပားနဲ ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လို ၿပန္ဆံုၾကမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေၿပာႏိုင္ပါဘူး။


သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးဟာ ရည္မွန္းထားတဲ ့ ပန္းတိုင္ေတြစီသို ့ ရြက္လႊင့္လွ်က္ေပါ့..................။