ေမာင္

အားလံုး ၾကိဳက္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္

ဆုေပးပြဲ

အားလံုးပဲ မဂၤလာပါခင္ဗ်ာ...............

ၿပီးခဲ့တဲ့ပိုစ့္မွာ အားက်ိဳးမာန္တက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာေၿဖၾကတာ ေတြ ့ရၿပီး အကုန္လံုးနီးပါးလည္း အေၿဖမွန္ေနတာ ေတြ ့ရေတာ့ ဆုေပးဖို ့ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းကိုက္သြားတယ္...း)၊ အားလံုးနီးပါလည္း အေၿဖ မွန္ေနၾကတယ္။

အေၿဖမွန္ကေတာ့ အသက္ကိုးဆယ္ေက်ာ္ အဖိုးၾကီးပါဆိုမွ ဘယ္လိုလုပ္ သြားရွိမွာလည္း၊ ဟုတ္ဘူးလား....း))

ဒါနဲ ့ပဲ အေၿဖမွန္တဲ့သူ အားလံုးလည္း ဆုရရွိေအာင္ လာၿပီး မွားမွားမွန္မွန္ ကြန္မန္ ့ေပးတဲ့လူေတြလည္း ဆုရသြားေအာင္ အထူးအစီအစဥ္ကို ေၿပာင္းလိုက္ရပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ကြန္မန္ ့ထဲက အစဥ္လိုက္ အတိုင္း ကိုယုယက ဦးေဆာင္ၿပီး တစ္ေယာက္တစ္ႏိုင္ပဲ သယ္သြားၾကပါ၊ အပိုလူ ေခၚမလာပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ.... အထူးေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ The Queen တို ့လို မိခင္ေတြလည္း ခေလး ေခၚလာလို ့မရပါခင္ဗ်ာ း)

အထူးသၿဖင့္ အမ်ိဳးသမီး ဘေလာ့ဂါေတြလည္း အပိုေခၚမလာပါနဲ ့ ႏိုင္သေလာက္ပဲ သယ္သြားပါလို ့ ေတာင္းပန္ပါရေစ။

ဆုေငြကေတာ့ ေအာက္မွာပါ

တန္း

စီ

ၾက

ပါ၊

ၾကား

မ

ၿဖတ္

ပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ။

ကဲ နိုင္သေလာက္သာ သယ္သြားပါေတာ့ဗ်ာ း))

ပံုကို ေဖာ္ဝတ္ေမလ္းမွ ရပါတယ္

ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမ အားလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေၿမ့ၾကပါေစ

း)

စဥ္းစားၾကစို ့

တခါတုန္းက ေတာၿမိဳ ့ေလးတစ္ၿမိဳ ့မွာ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ ၿမိဳ ့ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ ့ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရထားဘူတာရံုေလး ရွိၿပီး အစုန္ အဆန္ ရထားေတြ ေန ့စဥ္ ၿဖတ္သြားတဲ့ အတြက္ သူဟာနဲ ့သူေတာ့ စည္ကားလွပါတယ္။ ၿမိဳ ့ငယ္ေလးရဲ့ ထံုစံအတိုင္း ဘူတာရုံေလးကို ဗဟိုၿပဳၿပီး ကုန္စည္ စီးဆင္းေနတာေပါ့။


ဘူတာရုံေဘးဘက္မွာေတာ့ ရထားလမ္းနဲ ့အၿပိဳင္ ေစ်းတန္းေလးက မနက္တိုင္း အေရာင္းအဝယ္ ၿဖစ္လို ့ေနတယ္။ တစ္ၿမိဳ ့လံုးမွာလည္း အဲဒီေစ်းေလးတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ဘူတာရုံ တစ္ဘက္ၿခမ္းမွာေနတဲ့ လူေတြကလည္း မနက္တိုင္း ရထားသံလမ္းကို ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကိုလာတာဟာ အဲဒီၿမိဳ ့ကလူေတြအဖို ့ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။


အဲဒီ ေစ်းတန္းေလးရဲ့ ၿမင္ကြင္းဟာ ေန ့စဥ္ေန ့တိုင္း သမရိုးက် ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ့္ အဖိုးအို တစ္ဦးဟာ တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္နဲ ့ ရထားလမ္းကို ၿဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေစ်းကို လာေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစုန္အဆန္ရထားႏွစ္စင္းဟာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားနဲ ့ ဥၾသဆြဲၿပီး လာေနပါတယ္။


လူငယ္လူရြယ္ေတြကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ ရထားလမ္းကို ၿဖတ္ကူးေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ ကေလးအေမေတြနဲ ့ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ ့က ရထားႏွစ္စီး ၿဖတ္ေမာင္းသြားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ထိ ေစာင့္ၿပီးမွ သံလမ္းကို ၿဖတ္ဖို ့ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဖိုးအိုက တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္နဲ ့ ရထားသံလမ္းကို ၿဖတ္ကူးဖို ့ ၾကိဳးစားေနတယ္။ ဒီၿမင္ကြင္းကို ေတြ ့ေတာ့ စိုးရိမ္တဲ့ လူေတြက ဝိုင္းေအာ္ၾကတာေပါ့။


"အဘ... ရထား လာေနတယ္ ခဏေစာင့္လိုက္ဦး.."


တစ္ခ်ိဳ ့ၾကေတာ့လည္း


"အာ....ဒီလူၾကီး ေသခ်င္လို ့လား မသိဘူး"


အဲလိုနဲ ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကတာေပါ့။ အဖိုးၾကီးကေတာ့ မၾကားတာလား၊ သိရဲ့သားနဲ ့ ၿဖတ္ကူးတာလား ဘယ္သူမွ မသိဘူးေပါ့။ လူေတြကလည္း အထိတ္တလန္ ့နဲ ့ေပါ့။ ရထားႏွစ္စင္းကလည္း အရွိန္ၿပင္းစြာနဲ ့ ၿဖတ္သြားပါေလေရာ။ လူေတြၿမင္လိုက္တာ အဖိုးၾကီးဟာ ရထားႏွစ္စင္းၾကားထဲမွာ ရိပ္ခနဲ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။


ရထားႏွစ္စင္းလည္း ၿဖတ္ေမာင္းၿပီးသြားေရာ လူေတြအကုန္လံုး အဖိုးၾကီး သြား ၾကည့္တာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့


WHY?
ဘေလာ့ဖတ္သူအားလံုး ဒီပိတ္ရက္မွာ စဥ္းစားၿပီး ေၿဖႏိုင္မယ္လို ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အေၿဖေတြကို ကြန္မန္ ့မွာ ေရးေပးသြားပါခင္ဗ်ာ။
အေၿဖမွန္တဲ့လူကို ဆုေငြ ခ်ီးၿမွင့္မွာပါ။ အေၿဖမွန္ကို ေနာက္ပိုစ့္မွာ တင္ေပးပါမယ္။

း))

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာ (၃)

ဒီလိုနဲ ့ မီးပံုပြဲအတြက္ ၿပင္ဆင္ဖို ့ ရြာထဲက ထမင္းဆိုင္ကပဲ လူတစ္ေယာက္ စီစဥ္ေပးတယ္၊ အလကားေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ပိုက္ဆံ ႏွစ္ရာေပးရတယ္။ တစ္ရာက မီးပံုဖိုးနဲ ့ ေနာက္တစ္ရာက ငါးကင္ဖိုး၊ ငါးကိုလည္း ေသခ်ာလုပ္ေပးထားၿပီး အဆင္သင့္ ကင္ယံုပဲ။ ညေနေမွာင္လည္းလာေရာ မီးပံုပြဲ လုပ္ေပးမယ့္လူ သူ ့ပစၥည္းေတြနဲ ့ အတူ ေရာက္လာေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မီးပံုပြဲ လုပ္မယ့္ ေနရာၿပၿပီး တာနဲ ့ မီးပံုပြဲနဲ ့ပတ္သက္တဲ့ ပစၥည္းေတြ အကုန္ေနရာခ်ေတာ့တယ္။ ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ ဂစ္တာတို ့ အေဆာင္က ခ်ေပးထားတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တို ့ ေနာက္ေတာ့ ပုလင္းေတြလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ဘက္ခန္းက ဗကတို ့ မိသားစုလည္း မနက္ၿပန္မွာဆိုေတာ့ ညဦးပိုင္းထိ ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ အတူတူေပါ့၊ ညနက္လာေတာ့ သူတို ့လည္း မိသားစုလိုက္ အခန္းၿပန္သြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေသာက္လိုက္၊ ငါးကင္စားလိုက္ ဂစ္တာတီးလိုက္နဲ ့ ေတာ္ေတာ္ကို ညနက္လာတယ္။ ေပ်ာ္ဖို ့ကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ဘာအေနွာင္အဖြဲ ့မွ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ၿမဴးေနၾကတယ္။ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့ ည၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ကမ္းေၿခမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ့ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မအိပ္ခ်င္ေသးဘူး။ သီခ်င္းေတြဆိုတာလည္း တစ္ခ်ိဳ ့သီခ်င္းဆို ၃ ေခါက္ ေလးေခါက္ ထပ္ကုန္ၿပီ။ မီးပံုက မီးေတာက္လည္း တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေသးလာတယ္။

ဒါကို တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္မသိဘူး ကၽြန္ေတာ္တို ့ထိုင္ေနတဲ့ ၾကိမ္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္ေရာ။ ေနာက္မီးေတာက္က တၿဖည္းၿဖည္းၾကီးလာေရာ၊ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းလာေရာ။ အဲဒီမွာ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေနာက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကို မီးပံုထဲ ထည့္ဖို ့ လုပ္ပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အဲဒီ အခ်ိန္က်မွ သတိဝင္လာၿပီး မနည္းတားယူရတယ္။ အားလံုးလည္း မူးေနၾကတာကိုး။

ေနာက္ေတာ့ အခ်ိန္က တစ္ၿဖည္းၿဖည္း ေႏွာင္းလာေတာ့ အိပ္ဖို ့ အကုန္လံုးကို လိုက္ေၿပာရေတာ့တယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ မအိပ္ခ်င္ၾကဘဲနဲ ့ မနက္ၿဖန္ ၿပန္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ ့ ဝမ္းနည္းသလို ေဆြးသလို ခံစားေနရတယ္။


ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္္လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ မနက္စာစား၊ ၿပီးေတာ့ တစ္ဘက္ခန္းက မိသားစုကိုေစာင့္ ၿပီးတာနဲ ့ ကားႏွစ္စီးဟာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ကို ဦးတည္းလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမိသားစုကို ေစာင့္ရတာလည္း ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ကားဆီထည့္ဖို ့အတြက္ၿဖစ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲမွာ ဘယ္မွာဆီဆိုင္ရွိလည္း သိမွမသိတာ။


ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲလည္းေရာက္ေရာ ပုသိမ္ေစ်းၾကီးနားက လမ္းထဲမွာ ဆီဝယ္လို ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကိုေခၚတာ ခ်က္ဆီလားမသိဘူး။ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ၾကီးတို ့မိသားစုကို ႏွုတ္ဆက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲ သၾကၤန္လည္းဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ပုသိမ္သၾကၤန္ စည္တဲ့ေနရာဆိုလို ့ ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ပဲရွိတာ ရန္ကုန္က အတိုင္း မ႑ပ္ေတြ ထိုးတာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿမစ္ကို ေက်ာခိုင္းထားၿပီး ၿမစ္ဘက္တစ္ၿခမ္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ မ႑ပ္ထိုးထားတယ္။


သူ ့ေဒသနဲ ့သူေတာ့ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္၊ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရပက္ခံတဲ့ လူေတြက အုပ္စုလိုက္ အုပ္စုလိုက္ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ မ႑ပ္ေပၚက ေရပိုက္ေတြနဲ ့ ေအာက္ကလူေတြကို ေရပက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားလည္း အဲဒီထဲလည္း ေရာက္သြားေရာ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ထြက္လို ့မရေတာ့ဘူး၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ မ႑ပ္တစ္ခုကို ဝင္မိရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ကားကို ေပးမထြက္တာ။ စိတ္ၾကိဳက္ကို ပက္တာ။ ရန္ကုန္က မ႑ပ္ေတြလို အတင္းေမာင္းမထုတ္ဘူး ...း)


ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း မ႑ပ္တစ္ခု ႏွစ္ခု ေက်ာ္လာေရာ တစ္ၿဖည္းၿဖည္း လန္ ့လာတယ္။ လူေတြလည္း ၾကြက္စုတ္လို ၿဖစ္ေနၿပီ။ ဒီၾကာထဲ ေရကလည္း ၿမစ္ေရေတြဆိုေတာ့ နဲနဲငန္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ထြက္လို ့မရေတာ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး မ႑ပ္ေတြဆံုးတဲ့ထိ တၿဖည္းၿဖည္း လွိမ့္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။ အဲဒီ ပုသိမ္ သၾကၤန္ရဲ့ အက်ိဳးဆက္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားရဲ့ ဟြန္းက ပုသိမ္ၿမိဳ ့ၿပင္လည္းေရာက္ေရာ အသံမထြက္ေတာ့ဘူး။


ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာၿပင္ဖို ့ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့ဘူး၊ ရန္ကုန္ကို ညေန အမွီ ၿပန္ေရာက္မွ ေနာက္ေန ့ သၾကၤန္အတက္ေန ့ကို ရန္ကုန္မွာ ေပ်ာ္ရမွာ။ ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး ကားေက်ာ္တက္ခ်င္ၿပီဆို တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ ဝီစီထြက္မွုတ္ေပးရတယ္။ ပံုစံကေတာ့ ရန္ကုန္က စပယ္ယာေတြ ပံုံစံေပါ့။ အဲဒီပံုစံအတိုင္း ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့အထိ ၿပန္လာခဲ့ရတယ္။ အၿပန္လမ္းမွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာကေတာ့ ဘယ္ဇတ္ဆိပ္မွာမွ မေစာင့္ရတာပါ။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ အဲဒီအခ်ိန္ မၿပန္ၾကလို ့ပဲ။


အဲလိုနဲ ့ပဲရန္ကုန္ၿပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုပါစို ့။ ေခ်ာင္းသာဇတ္လမ္းက ဒီေလာက္ပါပဲ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲေလးကို အမွတ္တရ အေနနဲ ့ တဆက္တည္း ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္။


ဒီလိုနဲ ့ ရန္ကုန္ထဲ ေရာက္တယ္ဆိုတာနဲ ့ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး အိမ္မၿပန္ၾကဘူး။ တကယ္လို ့ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ေနာက္ေန ့ ၿပန္ထြက္လို ့ မရမွာရယ္ အထူးသၿဖင့္ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက ဘယ္လိုမွ ၿပန္လို ့မရလို ့။ သူ ့ကားေနာက္ဖံုးဆိုရင္ ေဆးတစက္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ေယာက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို တန္းေမာင္းၿပီး အဲဒီမွာ နားၾကတယ္။ အဲဒီညမွာပဲ တစ္ေယာက္က အၾကံၿပဳတယ္။ မနက္ၿဖန္ လည္ဖို ့အတြက္ အခုည အဲဒီ ပတ္ပေလကား အမိုး ၿဖဳတ္ဖို ့ပဲ။


ကၽြန္ေတာ္ ေၿပာၿပီးပါေကာလား။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုဟာ တစ္ေယာက္ အဆိုၿပဳရင္ က်န္တဲ့လူက ေထာက္ခံၿပီးသားဆိုတာ။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ တက္ညီလက္ညီ ညတြင္းခ်င္း ပတ္ပေလကာအမိုးကို ၿဖဳတ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန ့ၾက သၾကၤန္ေနာက္ဆံုးေန ့ ထံုးစံအတိုင္း ထူးမၿခားနားစြာနဲ ့ပဲ သၾကၤန္ကို ႏွုတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။


ထူးၿခားတာကေတာ့ အတက္ေန ့ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ပတ္ပေလကာ ကားအမိုးကို ဘယ္လိုမွ ၿပန္မတပ္တက္ ေတာ့တာပဲ။ လူေတြလည္း အၾကံအိုက္ကုန္ၿပီ။ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းဆို မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး အားလံုး သေဘာတူညီခ်က္နဲ ့ ကားဝပ္ေရွာ့ကို ပို ့လိုက္ေတာ့တယ္။ အမိုးၿပန္တပ္ဖို ့ရယ္ ေနာက္ဖံုးကို ေဆးၿပန္မွုတ္ဖို ့ရယ္။ အားလံုးမ်ွခံေပါ့။


အက်ိဳးအၿမတ္ကေတာ့ ကားပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းလည္း ဝပ္ေရွာ့က ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ေပၚကို ၿပန္တက္ရဲေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အိမ္ေတြကေန ပိုက္ဆံထပ္ေတာင္းရလို ့ မိဘေတြရဲ ့ ၿငိဳၿငင္ၿခင္းကို ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ငယ္ဘဝ အမွတ္ရစရာေလးေတြပါပဲ။ အခုလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလို အေပ်ာ္မ်ိဳးကို ေငြနဲ ့ဝယ္လို ့လည္း မရပါဘူး။ အားလံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာလည္း တကြဲတၿပားနဲ ့ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္လို ၿပန္ဆံုၾကမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေၿပာႏိုင္ပါဘူး။


သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးဟာ ရည္မွန္းထားတဲ ့ ပန္းတိုင္ေတြစီသို ့ ရြက္လႊင့္လွ်က္ေပါ့..................။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာ (၂)

ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ဟာ ဇတ္မမွီေတာ့တဲ့ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ညစ္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ ့ ညအိပ္ဖို ့အတြက္ စီစဥ္ၾကရတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြပဲဆိုေတာ့ ဘာမွ ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူး၊ ကားေပၚမွာပဲ အိပ္ၾကမယ္ေပါ့။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့အုပ္စု ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဇာတ္ဆိပ္နားက ထမင္းဆိုင္ေတြထဲ ဆိုင္တစ္ဆိုင္က အသက္ ၃၀ေလာက္ ရွိတဲ့လူတစ္ေယာက္ လာေခၚပါတယ္။ သူတို ့ဆိုင္မွာလာအိပ္ဖို ့နဲ ့ အိပ္တဲ့အတြက္ ပိုက္ဆံမယူဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း လာေၿပာပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဆိုင္ေရွ ့မွာ ကားထိုးၿပီး ညေနစာကို အဲဒီဆိုင္မွာပဲ အားေပးလိုက္ၾကတယ္။

ညေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေခ်ာင္းသာမွာ ကဲဖို ့ရည္ရြယ္ၿပီးဝယ္လာတဲ့ ေဂ်ာ္နီဝါကားပုလင္းကို ဆိုင္မွာပဲ ဖြင့္လိုက္ၾကတယ္။ ဆိုင္ရွင္အကိုၾကီးကိုလည္း ဖိတ္ေခၚလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အဲဒီအကိုၾကီးနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ ညီအကိုလို ၿဖစ္သြားၾကတယ္။ (ေဂ်ာ္နီလမ္းေလွ်ာက္ရဲ့ စြမ္းအားေပါ့) ၿပီးေတာ့ သူ ့ဆိုင္မွာ ဒီညအဖို ့ စိတ္ၾကိဳက္ေနႏိုင္ေၾကာင္း သေဘာေတြ ေကာင္းၿပန္ေရာ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အဲဒီညကို အခ်ိန္ကုန္ၿမန္ေအာင္ အပ်င္းေၿပ ဖဲရုိက္ၾကမယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အေပ်ာ္ေၾကး ကစားၾကတာေပါ့၊ ဆိုင္ရွင္ကလည္း ကစားခြင့္ၿပဳတယ္ ဘာၿပႆနာမွ မရွိဘူးတဲ့။ ဒါနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကစားေနတုန္း အဲဒီေဒသက လူတစ္ေယာက္ကလည္း ေဘးမွာလာထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္သူက ၾကာထိုးပါရေစဆိုၿပီးေၿပာလာေရာ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း သူ ့ကို မေဆာ့ဖို ့ေၿပာရတာေပါ့၊ အခုဟာ အခ်င္းခ်င္း အေပ်ာ္ကစားေနတာၿဖစ္ေၾကာင္း ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဟာဧည့္သည္ေတြၿဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းၿပရတယ္။ ဒါလည္း သူကလက္မခံပဲ ေဆာ့ဖို ့သာ တြင္တြင္ေၿပာေနေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ရွင္ဟာ ဘာမေၿပာ ညာမေၿပာနဲ ့ အျဒီလူကို ပိတ္ထိုးေတာ့တာပဲ၊ ေနာက္ ဆိုင္ထဲက ဓါးရွည္ၾကီးထုတ္ၿပီး လိုက္ေတာ့တာ ေၿပးပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ သူကို လိုက္ဆြဲရတာနဲ ့ အေပ်ာ္ေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္မွသိရတာ အဲဒီဆိုင္ရွင္က အဲဒီ ဇတ္ဆိပ္က မိုက္ကယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ ့ အိပ္သြားၾကၿပီး ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီမိုက္ကယ္ ေကာင္းမွုနဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားဟာ ပထမဦးဆံုး ဇတ္ေပၚတက္ခြင့္ရပါတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ဇတ္နဲ ့ကူးၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ေခ်ာင္းသာကို ဦးတည္းၿပီး ေမာင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကေတာ့ ရခိုင္ရိုးမေၾကာင့္လား ပင္လယ္နဲ ့ နီးလို ့လား မသိဘူး စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ ့ သာသာယာယာ ရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားေလးဟာ ေခ်ာင္းသာနဲ ့နီးလာတာနဲ ့အမွ် ပင္လယ္ရဲ့ အေငြ ့အသက္ေတြကို စတင္ရွူရွုိက္လာရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုး ၿမင္ဘူးၿပီး အၾကိဳက္ဆံုး ရွူခင္းကေတာ့ ေခ်ာင္းသာနားနီးလာေတာ့ ၿဖတ္ခဲ့ရတဲ့ တံတားတစ္စင္းေပၚက ရွူခင္းပါပဲ။ တံတားရဲ့ နာမည္က ဥတို တံတားပါ။ လွတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွတာ၊ တံတားေအာက္က ေရေတြက အၿပာေရာင္ ရယ္ ကမ္းစပ္က အပင္ေတြက တစ္ဝက္ေလာက္က ေရထဲမွာ။ အဲဒါကို ေခၚတာ ဒီေရေတာ ဆိုလားပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေသခ်ာမသိပါ။ လူကို ဆြံ ့အသြားေစတဲ့ ၿမင္ကြင္းပါပဲ။

အဲဒီတုန္းက စစ္တပ္တစ္တပ္က တံတားလံုၿခံဳေရး ယူထားၿပီး ကားရပ္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ ဓါတ္ပံု မရိုက္ခ့ဲ ့ရပါဘူး။ ထမင္းစားခ်ိန္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္းသာကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာမွာ ဟိုတယ္ခရီးကဖြင့္တဲ့ ေခ်ာင္းသာဟိုတယ္ တစ္ခုပဲ ရွိပါေသးတယ္။ က်န္တဲ့ ဟိုတယ္ေတြက ေဆာက္ေနတုန္း တန္းလန္းေပါ့။ ဒါနဲ ့ပဲ ဟိုတယ္စံုစမ္းေတာ့ ဘြတ္ကင္ေတြ ၿပည့္ေနပါတယ္။ ဒါနဲ ့ ရြာထဲမွာ တည္းလို ့ရတယ္လို ့ ေၿပာလာပါေရာ။ ဒါနဲ ့ ရြာထဲကို သြားၾကည့္ေတာ့ အိမ္ေတြက တည္းခိုုခန္း လုပ္ထားတာ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း စိတ္ပ်က္ၿပီး ထမင္းအရင္စားမယ္ဆိုၿပီး ရြာထဲကဆိုင္မွာ ဗိုက္ၿဖည့္ၾကေရာ။ အစားအေသာက္ေတြကေတာ့ ေစ်းေတာ္ေတာ္ၾကီးတာေတြ ့ရတယ္။ ပင္လယ္စာအစံု ခ်က္ထားတာေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ ့စားၿပီးေတာ့ တည္းဖို ့ စံုစမ္းရေရာ။ ရြာထဲလည္း မတည္းခ်င္ဘူး၊ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ရြာနဲ ့ ကမ္းေၿခက ေတာ္ေတာ္ကို ေဝးတာ။ ထမင္းဆိုင္ရွင္ ဆက္သြယ္ေပးမွုေၾကာင့္ ေခ်ာင္းသာဟိုတယ္နဲ ့ မလွမ္းမကမ္း အခု Golden Triangle ဟိုတယ္ ေနရာမွာ ႏွစ္ခန္းတြဲ အေဆာင္တစ္ေဆာင္ရေရာ။ Golden Triangle ဟိုတယ္က ဆိုင္းဘုတ္ တပ္ထားၿပီး ေၿမေနရာ ယူထားတာ၊ မေဆာက္ရေသးဘူး။

အေဆာင္ကို ေတာ့ တစ္ခန္းဖြင့္ေပးတယ္၊ တစ္ခန္းက လူေတြက မနက္ၿဖန္ေရာက္မယ္ဆိုလို ့ ပိတ္ထားတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အထုပ္ေတြ အေဆာင္ထဲ ေရြ ့ ၿပီးတာနဲ ့ အကုန္လံုး ေရထဲဆင္းၿပီး ေသာင္းက်န္းၾကပါေလေရာ။ အခ်ိန္က ေန ့လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္ ကမ္းေၿခမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္ဖြဲ ့ပဲ ရွိတယ္။ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခဟာ ေတာ္ေတာ္ကို လွတာ၊ အက်ယ္ၾကီးနဲ ့ သဲေတြက အစ ၿဖဳေဖြးေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေဆာင္နဲ ့ မ်က္ေစာင္းထိုးေလာက္္္ကမ္းေၿခမွာ ေစတီတစ္ဆူရွိတယ္။ နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။

ေန ့လည္ကေန ညေန ေစာင္းထိ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္အုပ္လံုး ကမ္းေၿခမွာ ေသာင္းက်န္းေနၾကတာ ဦးၾသဘာၾကီး ေခၚမွပဲ ထမင္းစားဖို ့ သတိရၾကတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ရြာထဲသြား မနက္ကစားခဲ့တဲ့ဆိုင္မွာပဲ ညေနစာ စားၾကတယ္။ ၿပီးတာနဲ ့ ရြာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ ဟိုသြားဒီသြား၊ ေနာက္ တည္းတဲ့အေဆာင္ကို ၿပန္လာေတာ့တယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ကမ္းစပ္သြား ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုနဲ ့ တစ္ည ကုန္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ ့ ကမ္းစပ္းဆင္းၿပီး အုပ္လိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာင္းက်န္းၾကပါတယ္၊ သၾကၤန္တြင္းလည္း သၾကၤန္တြင္းကိုး။ ေနာက္ေတာ့ ရြာထဲသြား ထမင္းစားၾကပါတယ္။ မြန္းလြဲပိုင္းေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ၿပန္နားၾကတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ တစ္ဖက္ခန္းက မိသားစုတစ္စု စူပါရွုဖ္ ကားေလးၿဖင့္ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္ သူတို ့ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ ့ေပါ့။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ထင္ထားတာ ရြယ္တူေကာင္မေလးေတြ ပါမယ္ ထင္တာ၊ အဲဒီၾကရင္ ဘယ္လို ေၾကာင္ၾကမယ္ေပါ့ စိတ္ကူးနဲ ့ အုပ္စုလိုက္ တိုင္ပင္ထားၾကတာ။

ဒီလိုနဲ ့ပဲ ညေနၾက ေရကူး ရြာထဲသြား ထမင္းစား၊ ညဘက္ ဂစ္တာတီးနဲ ့ ေနာက္တစ္ည ကုန္သြားၿပန္ေရာ။ ေနာက္တစ္ေန ့ မနက္ေရာက္ေတာ့ တစ္ဖက္ခန္းက ေယာက်ၤားၿဖစ္သူ အကိုၾကီးက လာမိတ္ဆက္ေရာ၊ သူက ပုသိမ္တပ္မွ ဗိုလ္ၾကီးၿဖစ္ေၾကာင္း အခု ခြင့္ခဏရ၍ မိသားစု လာလည္တာၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေန ့လည္စာ စားၿပီးရင္ ဖိုးကုလားကၽြန္းကို သြားမွာၿဖစ္ေၾကာင္း လိုက္လိုက ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့လိုက္ခဲ့ေစခ်င္းေၾကာင္း ေၿပာပါတယ္။ တကယ္တမ္း သူတို ့မိသားစုၾကီးပဲဆိုေတာ့ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေနလို ့ ေခၚၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ မလိုက္ပဲ က်န္တဲ့ ငါးေယာက္က လိုက္သြားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ မလိုက္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေရမကူးတက္လို ့ း)။ (စက္ေလွနဲ ့သြားရမွာကို) တကယ္ေတာ့ ဖိုးကုလား ကၽြန္းဆိုတာ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကေန စက္ေလွစီးရင္ ၄၅ မိနစ္ေလာက္စီးရတယ္၊ ပိုၿပီးေတာ့ လွတယ္၊ ပင္လယ္ထဲ ပို ေရာက္တယ္လို ့ ၿပန္လာတဲ့သူေတြ ေၿပာမွ သိရပါတယ္။

ေၿပာဖို ့ေမ့ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အေဆာင္ေရွ့ အပင္ခြၾကားမွာ လင့္စင္ထိုးထားတယ္။ သိပ္ေတာ့ မၿမင့္ဘူး။ ေန့ခင္းဖက္ဆို ေလတၿဖဴးၿဖဴးနဲ ့ အိပ္လို ့ တအားေကာင္းတာ။ အဲဒီမွာႏွပ္ခ်င္တာလည္းပါတယ္။ ညေနလည္းေရာက္ေရာ ဖိုးကုလားကၽြန္းသြားတဲ့ အုပ္စု ၿပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေနာက္ ညၾကရင္ လုပ္မယ့္ မီးပံုပြဲအတြက္လည္း စီစဥ္ရေသးတယ္။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္း ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္သၾကၤန္ကို လြမ္းၿပီး အတက္ေန ့တစ္ရက္ကို ရန္ကုန္မွာ ကဲခ်င္လို ့ အစီအစဥ္ေၿပာင္းလိုက္တာ။ ၿပန္ရမယ္လည္းဆိုေတာ့ ေခ်ာင္းသာကမ္းေၿခကို လြမ္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ၿဖစ္ေနပါေရာ။

(ဆက္ပါဦးမည္)

တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေခ်ာင္းသာ

တစ္ခါတစ္ခါ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ၿပန္စဥ္းစားမိရင္ အရမ္းကို ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းသြားေစတယ္၊ အထူးသၿဖင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့ ၿပန္ဆံုတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘဝကို ၿပန္ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။
မေန ့က ရြာက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ ့ ဖုန္းေၿပာၿဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကေလးအေဖ ရာထူးေတြ ရကုန္ၿပီဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အခုထိ Lonely [ ၾကံဳတုန္း ေၾကာ္ၿငာဝင္တာပါ....း)]

ဒါနဲ ့ပဲ သူနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဖုန္းေၿပာလိုက္ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေခါင္းထဲ တန္းစီၿပီး ဝင္လာေရာ၊ ဆယ္တန္းေၿဖၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္ စုၿပီး ေခ်ာင္းသာသြားတာကို ၿပန္ၿပီးသတိရမိတယ္။

၁၉၉၃ ေလာက္ကေပါ့ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး ေၿဖၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အားလံုးဟာ လယ္ယာၿပန္စား ေရး ၿဖစ္ကုန္ေရာ၊ တကၠသိုလ္တက္ဖို ့ဆိုတာ ေစာင့္ဦးဟ့ဲ ႏွစ္ႏွစ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ တစ္ေယာက္ေသာသူက အၾကံၿပဳလာတယ္၊ သၾကၤန္ေရာက္ရင္ တစ္ေနရာရာ ခရီးထြက္ဖို ့ အေၾကာင္း အဆိုၿပဳလာတယ္။

ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးစံုညီ ဆံုးၿဖတ္လိုက္တာ ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေၿခကိုေရြးလိုက္ၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းခုႏွစ္ေယာက္ကလည္း ညီသလားမေမးနဲ ့၊ တစ္ေယာက္ အဆိုၿပဳရင္ က်န္ေၿခာက္ေယာက္ ေထာက္ခံၿပီးသား ကန္ ့ကြက္မဲမရွိ။ ေခ်ာင္းသာလို ့ အဆိုၿပဳရတာလည္း ဒီကမ္းေၿခကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ဘဘၾကီးေတြက စၿပီး ၿမန္မာ့အသံမွာ ၿပေနတာ ေတာ္ေတာ္ကို သာသာယာယာ ရွိေနလို ့လည္းပါတယ္။ (ဘတ္ လမ္းခရီး အေၾကာင္းေတာ့ မၿပပါ)

ဒါနဲ ့ပဲ အားလံုးစုၿပီး တိုင္ပင္ၾကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူအိမ္ကေန ပတ္ပေလကာတစ္စီးရယ္၊ ကားေမာင္းဖို ့ ဦးၾသဘာဆိုတဲ့ လူပ်ဳိ္ၾကီးတစ္ေယာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ သၾကၤန္မက်ခင္ ႏွစ္ရက္အလို စထြက္ဖို ့ စီစဥ္လိုက္တယ္။ ခရီးစဥ္အတြက္ လိုအပ္တာေတြ စီစဥ္ၿပီး ခရီးထြက္မယ့္ေန ့ကို ေစာင့္ရတာ စိတ္ကူးနဲ ့တင္ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို ့ ေကာင္းေနတယ္။

ဒီလိုနဲ ့သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေန ့ေရာက္ေရာ မနက္ကိုးနာရီ ေလာက္စုရပ္ကေန စထြက္လာခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆံုး လွုိင္သာယာဇတ္ဆိပ္ကို ၁၀နာရီေလာက္ ေရာက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဘဝမွာ အုပ္ထိန္းသူမပါပဲ ရန္ကုန္ၿပင္ပကို ခရီးထြက္တာ ဒါပထမဦးဆံုးအၾကိမ္ေပါ့။ ဇတ္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေစာင့္ရေရာ၊ အဲဒီအခ်ိန္က လိွုင္သာယာတံတားလည္း မထိုးရေသးဘူး။

၁၀နာရီခြဲေလာက္ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ လွိုင္သာယာဘက္ကို ဇတ္နဲ ့ကူးပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ပထမဦးဆံုး ဇတ္စီးဖူးၿခင္းပါ။ မိနစ္၂၀ေလာက္ၾကာေတာ့ လွိုင္သာယာဘက္ၿခမ္းကို ေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ရန္ကုန္ ေညာင္တုန္း လမ္းေပၚကေန ေညာင္တုန္း ဘက္ကို ဦးတည္ၿပီး ေမာင္းေတာ့တာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ ့ မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီခြဲ ေလာက္ ေညာင္တုန္း စေကာ့ဇတ္ဆိပ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ ေပးကမ္းၿခင္းသည္ ေအာင္ၿမင္ရာ၏ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္မွန္ကန္ေၾကာင္းကို လက္ေတြ ့ သိခဲ့ရတယ္။ ဇတ္ကူးမယ့္ ကားေတြ တန္းစီထားတာ မ်က္စိတစ္ဆံုး ကိုယ္ေတြကလည္း ႏိုင္ငံၾကီးသားပီသစြာ က်ဴတန္းၾကီးထဲ ဝင္စီေရာ၊ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မေရြ ့တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေနာက္က ကားေတြက ဇတ္ေပၚေရာက္ ကိုယ္ကားက ဒီေနရာကဒီေနရာပဲ။ ကိုယ္ေတြကလည္း ခ်ာတိတ္ေတြဆိုေတာ့ ဒါမ်ိဳး နားမလည္၊ ညေန ၃ နာရီေလာက္က်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အလွည့္ ေရာက္လာတယ္။

ဒါေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္တို ့ သြားၿပီး ပူညံပူညံ လုပ္လြန္းလို ့နဲ ့တူတယ္၊ သူတို ့ကေတာ့ ထင္မွာပဲ ဒီခ်ာတိတ္ေတြ အရိပ္သံုးပါး နားမလည္ဘူးလို ့...း) ။ မလုပ္လို ့လည္း မရဘူးေလ၊ ပုသိမ္ေရာက္ရင္ ေနာက္ဇတ္တစ္ခု ကူးဖို ့ က်န္ေသးတယ္။ အဲဒီဇတ္က ညေန ၆ နာရီဆို ပိတ္ၿပီတဲ့။ ဒါနဲ ့ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ စေကာ့ ဘက္ၿခမ္းေရာက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားေလးဟာ စေကာ့ ပုသိမ္ လမ္းေပၚမွာ ဟိုက္စပိနဲ ့ပုသိမ္ကို အမွီေရာက္ဖို ့ ေမာင္းရေတာ့တယ္။ အဲဒီလမ္းဟာ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ဘုရားေဟာသလို ေၿပာရရင္ ေက်ာက္ခဲ စားသြားရင္ အစာေၾကမယ့္လမ္း ခင္ဗ်။ လမ္းလို ့သာေၿပာတာ ေက်ာက္ခဲေတြပဲ ခင္းထားၿပီး ကတၱရာကို မရွိတယ့္လမ္း၊

ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားဟာ ပတ္ပေလကာ ၿဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာက္ခန္းကို ခဲစေတြ လာစင္တယ္၊ ဒါနဲ ့ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးရွၿပီး ေနာက္တံခါးကို လွန္ခ်ထာလိုက္ေတာ့ ခဲစင္နဲနဲ သက္သာသြာပါေတာ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပုသိမ္ေရာက္လို ့ၿပန္ၾကည့္လိုက္တယ့္ အခါမွာေတာ့ ပတ္ပေလကာေနာက္ဖံုးမွာ ေဆးေရာင္လံုးဝ မရွိေတာ့ပါဘူး။ (ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ သူငယ္ခ်င္းလည္း အိမ္ကေန ၃ရက္ေလာက္ ဆင္းလိုက္ရတယ္)

ညေန ၅ နာရီ ၄၅ ေလာက္မွာ ပုသိမ္ၿမိဳ့ထဲကို ေရာက္ေတာ့တယ္၊ ဒါနဲ ့ပဲ တစ္ဘက္ကမ္း ကူးဖို ့ ဇတ္ဆိပ္ လိုက္ရွာၾကတာ ပုသိမ္ၿမိဳ ့ထဲမွာတင္ လည္ေနေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ လမ္းသူရဲဆန္တယ့္ အၿပဳအမွုေတြ ေၾကာင့္လားမသိဘူး လမ္းညႊန္တဲ့ လူက ပို ့မယ့္ပို ့ ကူတို ့ကို မပို ့ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ ့ ညေန ၆နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွ ဇတ္ဆိပ္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္က် သြားၿပီေပါ့။

ဇတ္ကိုေတာ့ ေရလည္မွာ ၿမင္သာၿမင္ေနရတယ္။ ကမ္းကေန တေရြ ့ေရြ ့ခြါေနလွ်က္ေပါ့......၊

(ဆက္ပါဦးမည္)

ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ နံရုိး

ကိုယ္ ဒီကၽြန္း ပိစိေလးေပၚေရာက္ေနတာ ဘာလိုလိုနဲ ့ ဆယ္စုႏွစ္ တစ္ခုေတာင္ ၿပည့္ခဲ့ၿပီေလ......

ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အတိတ္ေတြ ကို ၿပန္ၾကည့္ရရင္ အဆိုးအေကာင္း၊ အခ်စ္ အမုန္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္း ဝမ္းနည္းၿခင္း၊ ေအာင္ၿမင္ၿခင္း ရွုံးႏွိမ့္ၿခင္း တို ့ဟာ ဒြန္တြဲေနၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ ေလာကဓံေတြလား......

ဒီခရီးရွည္ၾကီးထဲမွာ ၿဖတ္သန္းေနရင္းနဲ ့ ကိုယ့္ရဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ေမွ်ာ္လင္းစြာနဲ ့ပဲ ရွာေဖြမိၿပန္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရဲ့ နံရုိးမဟုတ္တဲ့အတြက္ ေခတၱခဏသာ ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီးေတာ့ နိ႒ိတံ ခဲ့ရေပါ့......။

ဒီလိုနဲ ့ပဲ တစ္ရက္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ သူမကို သိကၽြမ္းခဲ့ရတယ္။ သူမပံုစံကေတာ့ သာမာန္ထက္ ပိုၿပီး ဘာမွ ထူးၿခားမွုမရွိဘူး။ သူလိုကိုယ္လိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရင္းႏွီးမွုရဲ့ ေနာက္ပိုင္း သူမနဲ ့ စကားေၿပာၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ရွားရွားပါးပါး ကိုယ့္္ရဲ့ နံရုိးပဲ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။

သူမရဲ့ ဘဝအေပၚမွာထားတဲ့ ခံယူခ်က္ႏွင့္ ၾကိဳးစားမွု၊ လူေတြရဲ့ အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထား စတဲ့ အရာအားလံုးဟာ ကိုယ့္ကို အံ့အားသင့္ေစတယ္။ သူမဟာ ကိုယ့္ထက္ သံုးႏွစ္ငယ္ေပမယ့္ ကိုယ္ၿဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘဝထဲကေန ကိုယ္သတိမထားခဲ့မိတာ၊ လွစ္လွ်ဴ ရွုခဲ့တာေတြကို ေထာက္ၿပ ႏိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုယ္ရဲ့ အခါလြန္ ေနာင္တေတြနဲ ့ အတူ ကိုယ့္ရဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ၿပန္တည့္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ ့ ၁၄ ရက္ ၁၁ လပိုင္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ သူမဆီက ကိုယ့္ရဲ့ ပရုိပိုစ့္ကို လက္ခံေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့ေန ့ဟာ ကိုယ္ဟာ အနာဂတ္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို ့ အားသစ္ေတြ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ အားအင္ေတြနဲ ့အတူ အခုအခ်ိန္ထိ သူမဟာ ကိုယ့္အနားကေန မၿငီးမၿငဴ လက္တြဲလာခဲ့တာ၊ ထိန္းေက်ာင္းလာခဲ့တာေတြဟာ အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္။

"ကဗ်ာဆန္ဆန္ သူရုပ္က မလွပေပမယ့္.....
အိုဇာတာေကာင္းဖို ့အတြက္ ေရြးလိုက္ပါ့မယ္....."

ဒီသီခ်င္း စာသားေလးအတိုင္း ခံစားခ်က္နဲ ့ အတူ ဘဝကို ဆက္ေလွ်ာက္လာရာမွာ လာမယ့္ ႏိုဝင္ဘာဆိုရင္ ခ်စ္ခရီးဟာ ႏွစ္ႏွစ္ ၿပည့္ေတာမယ့္။ ဒီ၂ႏွစ္အတြင္းလည္း သူမဟာ ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ငဲ့ညွာခဲ့တယ္၊ အႏြံတာခံခဲ့ရတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိန္းကေလးေရ....... မင္းကို ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္ကြယ္...........။

*
မမဝါေရ.........
မမဝါ တဂ္ထားတာ ဒီပိုစ့္နဲ ့ပဲ ေက်နပ္မယ္လို ့ ေမ်ွာ္လင့္ပါတယ္။