ၾကံဳရဆံုရ ေပါက္ကရ

ကၽြန္ေတာ္တို ့ စင္ကာပူဆိုေသာ ဒီကၽြန္းေပၚကို ေရာက္ကာစက ၿမန္မာလူဦးေရ အခုေလာက္ မမ်ားေသး။ ထို ့ အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ရခဲ့သလို ဆိုးက်ိဳးေတြလည္းရခဲ့ပါတယ္။

ေကာင္းက်ိဳးေတြက ဘာေတြလည္းဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက respect ေပးၾကသည္။ မႏွိမ္ရဲေပ။ ဘာမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တာကေတာ့ အရင္ကအရွိန္ႏွင့္ ဆက္လိွမ့္ေနၿခင္းသာ ၿဖစ္မည္။ အရင္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ နိုင္ငံကို ဒီေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ အားက်ခဲ့ၾကရသည္။

ဒါေၾကာင့္လည္း little india ဘက္က လမ္းနာမည္ေတြကို ၿမန္မာၿပည္မွ ၿမိဳ ့နာမည္ေတြ ေပးခဲ့သည္။ ယခုအခါမွာ ၿမန္မာၿပည္မွာေတာ့ ဒီၿမိဳ ့နာမည္ေတြကို အဂၤလိပ္လို ဒီကပံုစံအတိုင္း မေပါင္းေတာ့ပါ။ တစ္ခ်ိန္က အဂၤလိပ္ေတြ ေခၚရလြယ္ေအာင္ စာလံုးေပါင္းခဲ့ၿခင္းလည္းၿဖစ္နိုင္သည္။ ဥပမာ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ေမာ္လမင္း၊ ပုသိမ္ကို ပဇင္း၊ ရန္ကုန္ကေတာ့ ရန္ဂြမ္း ေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ၿမန္မာအခ်င္းခ်င္း စည္းလံုးၾကသည္။ ရထားေပၚ ကားေပၚ ေတြ ့လွ်င္ ၿပံဳးၿပ ႏွုက္ဆက္ၾကၿပီး မိတ္ဖြဲ ့ၿပီးလွ်င္ မိတ္ေဆြ ၿဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။ လူဦးေရ နည္းတာလည္း ၿဖစ္ႏိုင္သည္။

ဆိုးကဳ်ိုးေတြကေတာ့ အရာရာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထိုးေဖာက္ရသည္။ ေရွေဆာင္လမ္းၿပ မယ့္သူ မရွိ။ အနည္းဆံုး အေနနဲ ့ ၿမန္မာအစားအစာ စားခ်င္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္စားမွ ရသည္။ အခုလို စားေသာက္ဆိုင္ေတြ မရွိေသး။ ပင္နီဆူလား တစ္ခုလံုး သံုးဆိုင္လား ေလးဆိုင္လား မမွတ္မိေတာ့၊ ဒါပဲရွိသည္။ အဆိုးဆံုးက ဒီက ရုိးရာေန ့ေတြလည္း ေသခ်ာမသိၾက၊ ဘာအတြက္ လုပ္ၾကတာဆိုတာလည္း ေကာင္းေကာင္း နားမလည္။
အဲဒီထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္အသိ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ၿဖစ္ပံုကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။

တစ္ညမွာေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ NTUC က ေစ်းဝယ္ၿပီး ၿပန္အလာ သူတို ့အိမ္နားက ကြင္းၿပင္ထဲမွာ တရုတ္ ေအာ္ပရာတစ္ခု ၿပေနတယ္။ သူတို ့လည္း အရင္ကမၿမင္ဘူးတာနဲ ့ ခဏ ရပ္ၾကည့္ေနတယ္။ စင္ေရွ့မွာေတာ့ ထိုင္ခံုေတြ ခ်ထားတယ္၊ ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့သူ မရွိဘူး။ ေအာ္ပရာကလည္း အေၿပာ အငို ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ေကာင္းတာ။

ဒါနဲ ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား အခ်ိန္ေစာေသးတာနဲ ့ထိုင္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ေရွ့ဆံုးတန္း အလယ္ေကာင္ကေန ေအးေအးလူလူကို ထိုင္ၾကည့္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဇာတ္စင္ေပၚကလူေတြကလည္း ကသာကေနတာ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို အံ့ၾသတဲ့ဟန္နဲ ့ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္း ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ ့။ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္က လံုးလံုးကို သတိမထားမိဘူး။

ဒီလိုနဲ ့ပဲ မိနစ္ ၂၀ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ တရုတ္အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္က မေနႏိုင္ဘူးနဲ ့တူပါတယ္၊ သူတို ့ကို လာေမးေရာ။ မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲေပါ့၊ သူတို ့ကလည္း ၿပဇာတ္ ၾကည့္ေနတာလို ့ ေၿဖေလေရာ။ အဲဒီမွာ အဖိုးၾကီးက ဒါဟာ သူတို ့ တရုတ္ရုိးရာအရ တေ စၦသူရဲေတြကို ေဖ်ာ္ေၿဖေနတာၿဖစ္ေၾကာင္း လူေတြအတြက္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေၿပာပါေတာ့တယ္။

ဒီမွာတင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ သုက္ေၿခတင္ အိမ္ကိုေၿပးတာ တန္းေနေတာ့တာပါပဲ။ အဲလို အၿဖစ္အပ်က္ေတြလည္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက တကယ္ၿဖစ္ခဲ့တာပါပဲ...း))

ေက်းဇူးတင္ပါသည္

ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူအားလံုးကို မဂၤလာပါလို ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏွုတ္ခြန္း ဆက္လိုက္ပါရေစ..........။


ဒီေန ့ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ေလးကို စတင္ေမြးဖြားလာတာ တစ္လတင္းတင္းၿပည့္တဲ့ေန ့ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ ေလာကထဲ စတင္ဝင္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို ့ တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ေၿမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး အဆင့္နဲ ့ စတင္ရတာပါ။ လာေရာက္ ဖတ္ရွုသူ၊ ကြန္မန္ ့ေပးသူ လားလံုးကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္း ဤေနရာမွ ေၿပာၾကားပါရေစ။


လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ ၂၀၀၇ ေလာက္ကစတင္၍ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဖတ္ရွုခဲ့ပါတယ္။ ကြန္မန္ ့ေတာ့ ေပးခဲပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ေနရင္းနဲ ့ကြန္မန္ ့ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အစအဆံုး ေရးခ်ခ်င္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီကစ၍ ဘေလာ့ဂ္ေရာဂါ စြဲကပ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ ဘေလာ့ဂ္ကို စတင္ၿဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

ဘေလာ့ဂ္စလို ့ ႏွစ္ရက္ေၿမာက္ေန ့ထိ စီေဘာက္စ္က ေဟာင္းေလာင္း၊ ကြန္မန္ ့တစ္ခုမွ မလာလို ့ စိတ္က ပ်က္ခ်င္ခ်င္ ၿဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စီေဘာက္စ္မွာ ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္ ့လာေပးသူကေတာ့ ယူနီကုတ္နဲ ့ အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့ ကိုဇက္တီ ၿဖစ္ပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး ကြန္မန္ ့ၿဖစ္လို ့လားေတာ့မသိဘူး ထီေပါက္တဲ့ နီပါးေပ်ာ္သြားတာ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ထီလည္းမေပါက္ဘူးပါဘူး။

သံုးရက္ေၿမာက္ေန ့မွာေတာ့ ပထမဦးဆံုးပိုစ့္မွာ ပထမဦးဆံုးကြန္မန္ ့လာေပးသူကေတာ့ The Queen ပဲၿဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို အားရွိလာၿပီး စိတ္ပ်က္ၿခင္းအလ်ဥ္း မရွိေတာ့ပဲ ေရးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ေနာက္ပိုစ့္ေတြမွာေတာ့ နာမည္ၾကီးဘေလာ့ဂါေတြၿဖစ္တဲ့ မkomတို ့၊ ကို boyz တို ့၊ ကိုလူေထြးတို ့ အပါအဝင္ အၿခားအၿခားေသာ ဘေလာ့ဂါေတြ ( ကၽြန္ေတာ္ ေရးလွ်င္ ၿပီးမွာမဟုက္ေတာ့ပါ..းP) လာေရာက္ အားေပးတဲ့အတြက္ (အထူးသၿဖင့္ လက္တြဲ ေခၚလို ့) ဆက္လက္ေရးၿဖစ္ေတာ့တာပါ။

ေနာက္တစ္ခ်က္ ေတာင္းပန္စရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ My Blog List ထဲမွာပါတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ကၽြန္ေတာ္ လင့္ခ္ခြင့္မေတာင္းဘဲနဲ ့ ယူ လင့္ခ္ မိသြားတယ္၊ ပထမ နားလည္တာက ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမို ့ ကၽြန္ေတာ္ထည့္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္မွသိတာက ယဥ္ေက်းမွုအေနနဲ ့ ခြင့္ပန္ရမယ္ဆိုတာရွိတဲ့အတြက္ ဒီေနရာကေန ေတာင္းပန္လိုက္ပါရေစ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ ့ ေက်းဇူးတင္ရမွာကေတာ့ ပထမဦးဆံုး မမ္ဘာၿဖစ္သူ ကိုသားၾကီး ပါပဲ။ သူကေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘယ္ပိုစ့္တင္တင္ ကြန္မန္ ့က အရင္ေရာက္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ေက်းဇူးပါပဲ ကိုသားၾကီးေရ...း)
အခုလို ကၽြန္ေတာ္ကို လက္တြဲေခၚသူအားလံုးကို အထူးေက်းဇူး တင္ပါတယ္၊ ထူးထူးၿခားၿခားၿဖစ္ေအာင္ ပထမဆံုးေတြရဲ့ နာမည္ေတြပဲ ထည့္လိုက္မိတဲ့အတြက္ နာမည္က်န္ခဲ့သူအားလံုးကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါရေစ။

စာလာဖတ္သူ အားလံုးမွ စ၍ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားလာသူ အဆံုး အထူးေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္လို ့ ဒီတစ္လၿပည့္ ပိုစ့္ေလးမွ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

က်ား / မ

သီတာ

သူမ ကိုးတန္းႏွစ္တြင္ သူမအေဖ ေလၿဖတ္သြားသည္။ သူမတို ့မိသားစုတြင္ သီတာက အၾကီးဆံုး၊ ေအာက္တြင္ ေမာင္ငယ္ႏွစ္ေယာက္။


အေမကေတာ့ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ကို တစ္သက္လံုးထိန္းသိမ္းလာတဲ့သူ၊ ေယာက္်ားလုပ္သူ ရုံစာေရးလစာနဲ ့ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာ ေနလာၿပီး အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာလုပ္လို ့ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိ။ ဒါေၾကာင့္ သီတာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္ရဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ၿဖည့္တင္းေပးရသည္။

ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ပထမ သၾကားလံုးစက္ရုံမွာ အလုပ္ရသည္၊ ေနာက္ အထည္ခ်ဳပ္ စက္ရုံ ဒီလိုနဲ ့ ငါးႏွစ္ခန္ ့ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ဘဲ တိုးတက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏွုန္းနဲ ့ အတူ သူမတို ့ မိသားစု ဘယ္လိုမွ မရပ္တည္ႏိုင္ခဲ့၊ အဲဒီအခ်ိန္ ရပ္ကြက္ထဲမွ အန္တီဝင္းက မေလးရွားမွ ၿပန္ေရာက္ေတာ့ သူမ မေလးရွားသြားဖို ့ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး အန္တီဝင္းႏွင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။

အန္တီဝင္း၏ အေၿပာေကာင္းမွု၊ မိဘႏွစ္ပါး၏ အန္တီဝင္းအေပၚ ယံုၾကည္မွုတို ့ၿဖင့္ သူမ အန္တီဝင္းတို ့ႏွင့္ မေလးရွားသို ့ ေအာက္လမ္းၿဖင့္ လိုက္လာခဲ့သည္။ သူမအေဖ ဝန္ထမ္း ဘဝၿဖင့္ ရွာေဖြထားေသာ အိမ္ကေလး၏ ဂရန္မွာ သူမ၏ လမ္းစာရိတ္အၿဖစ္ၿဖင့္ ေၿပာင္းလဲသြားသည္။

စစခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္း ဆိုသည့္အတိုင္း ေကာ့ေသာင္းတြင္ လမ္းေၾကာင္းမရွင္းဟုဆိုကာ ၄၅ ရက္ ေသာင္တင္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းခရီးတြင္ အန္တီဝင္းလည္း ပါတဲ့အတြက္ သူမ စိတ္မပူမိ၊ အန္တီဝင္းသြားလိုက္ လာလိုက္ လုပ္ေနသည္မွာ ေလးငါး ေခါက္ပင္ရွိသည္။ စိတ္ပူသည္ကား သူမအိမ္၏


တရပ္္ရိပ္တက္လာေသာ အတိုးႏွုန္းမ်ားေၾကာင့္ စဥ္းစားတိုင္း မြန္းက်ပ္လာသည္။ အရာရာအားလံုး သူမေပၚ တည္မွီေနသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxx

ေအာင္မိုး (ခ) မိုးၾကီး

သူ မေလးရွားကို ေအာက္လမ္းက ေရာက္လာတာ ခုႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ ရွိၿပီ။ အစတြင္ ေတာ္ေတာ္ကို ရုန္းကန္ရသည္။ ၿမန္မာၿပည္တြင္ က်ပ္တည္းစြာ ေနခဲ့ရၿပီး သူမိသားစု အထူးသၿဖင့္ သူကေလးႏွစ္ေယာက္ အနာဂတ္ အတြက္ မိသားစုကို စြန္ ့ခြာၿပီး နိုင္ငံၿခားသို ့ သူထြက္လာရသည္။ ေရာက္ကာစ အခက္အခဲ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ခါးဆီးခံရင္းနဲ ့ မိသားစုအနာဂတ္အတြက္ ၿဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။

ပိုက္ဆံကုန္မည့္အလုပ္ ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ဘဲနွင့္ ၿခိဳးၿခံက်စ္လစ္စြာ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ တၿဖည္းၿဖည္း စုေဆာင္းမိ၍ လမ္းစရိတ္ ေက်သည္၊ ေနာက္ ၿမန္မာၿပည္တြင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလးနွင့္ သူ မိသားစု တင့္ေတာင္းတင့္တည္ ၿဖစ္လာခဲ့သည္။ တၿဖည္းၿဖည္း ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေသာအခါ တကၠစီေလးတစ္စီးဝယ္ၿပီး ခိုင္းစားနိုင္ေလသည္။

သူအေၾကာင္းသိသူအားလံုး ပီတိၿဖစ္မိသည္။ နိုင္ငံၿခားတြင္ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ရင္း တိုးတက္လာေသာ သူဘဝကို အားက်ၾကသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလေလာက္ကစ၍ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ ေၿပာင္းလုပ္သည္။ အလုပ္ကေတာ့ သူတို့အေခၚ စေတာလ္၊ ညေနပိုင္း စားေသာက္ဆိုင္းေရွ ့တြင္ လက္တြန္းလွည္းေလးၿဖင့္ အသားကင္ ေရာင္းခ်ေသာ အလုပ္။

ဒီလုပ္ငန္းက ေတာ္ေတာ္ အလုပ္ၿဖစ္လာသည္။ အစတြင္ တစ္ဦးတည္း တစ္နိုင္လုပ္သည္။ သူ၏ ေစတနာထားမွု၊ ဆက္ဆံေရးေၿပၿပစ္မွုေၾကာင့္ ေဖာက္သည္မ်ားလာသည္။ လူပိုတစ္ေယာက္ ေခၚခိုင္းရန္လည္း ပိုက္ဆံေပးရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ပင္ပန္းခံကာ လုပ္သည္။

xxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxx

အန္တီဝင္း



အသက္ ၄၅ ဝန္က်င္ခန္ ့ရွိသည္။ မေလး၊ ထိုင္း ႏွင့္ ၿမန္မာၿပည္နယ္စပ္ကို စုန္ဆန္ခ်ည္ သြားလာေနၿပီး လူပြဲစားလုပ္ေနသူ။ သူမ်ားပြဲစားေတြလို ကလိန္မက်၊ မွန္မွန္ကန္ကန္နွင့္ သူလည္းစား၊ တစ္ဖက္သားလည္း အဆင္ေၿပလွ်င္ ပီတိၿဖစ္ေနတက္သူ.........။

ဒီတစ္ေခါက္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွာ သိပ္အဆင္မေၿပ၊ ေကာ့ေသာင္းတြင္ တစ္လခြဲခန္ ့ ၾကာသြားသည္။ ေခၚလာေသာ လူကိုးေယာက္၏ စားစရိတ္ ေတာ္ေတာ္ေထာင္းသြားသည္။ ဒီေရာက္ေတာ့လည္း အလုပ္ကရွား၊ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ရွာမရ။

ဒါေပမယ့္ သူဂရုမစိုက္၊ ဂရုစိုက္ရမွာက တစ္ရပ္ကြက္တည္းေန သီတာဆိုေသာ ေကာင္မေလး၊ မိဘေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးသည့္အၿပင္ အာမခံနွင့္ ေခၚလာေသာေၾကာင့္ တာဝန္ပိုၾကီးသည္။ ေကာင္မေလး မိသားစု အက်ပ္အတည္းကို သိ၍လည္း ဒီေကာင္မေလးကို အလုပ္အၿမန္ ရေစခ်င္သည္။

ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာ သီတာေၿပာလာေသာ စကားေၾကာင့္ အန္တီဝင္း ေခါင္းကိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုမွ တားမရမွန္းလည္း သိသည္။ သူမကိုယ္၌က အလုပ္မရွာေပးႏိုင္။ သူမ မိုးၾကီးႏွွင့္ လက္တပ္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္းၿဖစ္သည္။ မိုးၾကီး၏ ဆိုင္တြင္ သူမ ကူလုပ္ေပးရမည္ ၿဖစ္ၿပီး အတူေနရန္ၿဖစ္သည္။ ထိုအတြက္ မိုးၾကီးမွ တစ္လလွ်င္ သံုးသိန္း အိမ္ကိုပို ့ေပးမည္ဟု ဆိုသည္။

ဒီလိုနဲ ့ပဲ သီတာတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားထုပ္ကို ပိုက္ကာ မိုးၾကီးေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို ့ လိုက္သြားေတာ့ေလသည္။ အန္တီဝင္းတစ္ေယာက္မွာေတာ့ ၿမန္မာၿပည္ၿပန္လွ်င္ သီတာမိဘေတြႏွင့္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမလဲလို ့သာ ေတြးက်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

(အထက္ပါအၿဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မေလးရွားသို ့ အလည္သြားခိုက္ ေကအယ္လ္၊ ပူခၽြန္းေဒသတြင္ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီး နာမည္မ်ားကို လႊဲေၿပာင္းေရးဖြဲ ့ ထားေသာ ဇာတ္လမ္းေလးၿဖစ္ပါသည္။)

ထိုအၿဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေရွးလူၾကီးမ်ားေၿပာေလ့ရွိေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ၿပန္ေၿပာင္းေအာက္ေမ့မိပါသည္။



"ပိုက္ဆံံမရွိတဲ့ ဒဏ္ကို မိန္းမေတြ မခံႏိုင္ဘူး
ပိုက္ဆံရွိတဲ့ဒဏ္ကို ေယာက္်ားေတြ မခံႏိုင္ဘူး"

Classy mall 2 Market

(ပံုကို ဒီကယူသည္)

မေန ့က သတင္းစာမွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဒီသတင္းေလးေၾကာင့္ ဝမ္းသာ ဂုဏ္ယူရသလို ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းသင့္ေၾကာင္း အၾကံၿပဳပါရေစ။

သတင္း အက်ဥ္းကေတာ့ စင္ကာပူမွာရွိတဲ့ ပင္နီစူလာ ပလာဇာကို ၿမန္မာစီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ေတြ တၿဖည္းၿဖည္း သိမ္းယူလာတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ Little Myanmar ဟု ေခၚဆိုရၿပီး လိုကယ္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ တစ္ၿခားကို ေၿပာင္းေၿပးေနရတဲ့ အေၾကာင္းၿဖစ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ေၿပာင္းရသလဲဆိုေတာ့ ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြဖက္က demand မ်ားလာတဲ့အတြက္ အခန္းငွါးခေတြ ၿမင့္တက္လာၿပီး လိုကယ္လုပ္ငန္းရွင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္မငွါးနိုင္ေတာ့ၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

လိုကယ္လုပ္ငန္းရွင္ေတြပဲ နစ္နာသလားဆိုေတာ့ ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္းပဲ နစ္နာမွုေတြ ရွိပါတယ္။ ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြ လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ တစ္ပံုစံထဲ ၿဖစ္ေနၿပီးေတာ့ သူတို ့ရဲ့ ေဖာက္သည္ေတြဟာ ၿမန္မာေတြပဲ ၿဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေရးၿပတာပါ။ အၿပည့္အစုံကို ဒီမွာ ဖတ္ပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အၾကံၿပဳလိုတာက ၿမန္မာလုပ္ငန္းရွင္ေတြ အေနနဲ ့ ထိုးေဖာက္ၿပီးေတာ့ ဒီကလိုကယ္ ေဖာက္သည္ရေအာင္လည္း ၾကံဆၾကပါ။ ဥပမာ အစားအေသာက္၊ ရုိးရာအဝတ္အထည္ ဒါေတြကို ပံုစံသစ္နဲ ့ ေရာင္းခ်ေစခ်င္တယ္။

အစားအေသာက္ဆိုလည္း ဒီမွာ လိုကယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စားသံုးတဲ့ ပံုစံအတိုင္း ခ်က္ေစခ်င္တယ္။ ဥပမာ ဆီေလွ်ာ့မယ္၊ အခ်ိဳမွုန္ ့ မသံုးဘူး။ ရုိးရာလည္း မပ်က္ေပါ့။ ထိုင္းတို ့ အင္ဒိုနီးရွားတို ့ ဗီယက္နမ္တို ့ အစားအစာေတြေတာင္ ဒီကလူေတြ တကူးတက သြားစားေနၾကတာပဲ၊ ၿမန္မာ့ အစားအစာလည္း ဘာလို ့ မရ ရမွာလည္း။

အဝတ္အထည္ဆိုလည္း ၿမန္မာ့ရုိးရာ ဝတ္စံုေတြကို ဒီဇိုင္းဆန္းဆန္းေလးေတြနဲ ့ ေခတ္နဲ ့အညီ ခ်ဳပ္ၿပီးေရာင္းရင္ ရတာပါပဲ။ ဥပမာ စလံုးမွာ ေနတဲ့လူေတြ သိမွာပါ။ မေလး လူမ်ိဳးေတြ သူတို ့ရဲ့ ပြဲလမ္းသဘင္ဆိုလွ်င္ သူတို ့ရဲ့ရိုးရာဝတ္စံုေတြ ဝတ္ဆင္ၿပီး သြာလာၾကတာ ေတြ ့ရမွာပါ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုပဲ ေခတ္မွီေအာင္ ဝတ္ဝတ္ အဲဒီေန ့ေတြေရာက္ရင္ ဝတ္ဆင္ထားတာ ေတြ ့ရမွာပါ။

အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ ဥာဏ္မွီသလာက္ စဥ္းစားၾကည့္တာပါ၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ နည္းေတြလည္း ရွိဦးမွာပါ။

ၿဖစ္နိုင္ရင္ ပင္နီစူလားတစ္ခုလံုး ၿမန္မာဆိုင္ေတြ ၿဖစ္ေစခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္ ဆႏၵပါ.........။

အားလံုးအတြက္

၁၉ ဇူလိုင္ မေမ့ႏုိင္


အာဇာနည္ေန ့ ဒို ့မေမ့

City Child

ကမၻာေပၚတြင္ ဘာသာစကားေပါင္း ေၿမာက္မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ဆက္သြယ္ရန္အတြက္ အဂၤလိပ္စာကို ဘံုအၿဖစ္ ထားရွိထားသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး တိုင္းတပါးတြင္ အဆင္ေၿပစြာ ေၿပာဆိုနိုင္ရန္အတြက္ အဂၤလိပ္စကားကို ေၿပာဆိုၾကရသည္။

ထိုသို ့ေၿပာဆိုရာတြင္ ေလယူေလသိမ္း၊ အသံထြက္၊ အၿဖတ္အေတာက္ တို ့ကို အထူးဂရုစိုက္သင့္ေပသည္။ ထို သံုးခ်က္ေၾကာင့္ အဓၶိပါယ္ေတြ ေၿပာင္းသြားသလို၊ လံုးလံုးကို ဘာေၿပာၿခင္မွန္းမသိ ၿဖစ္သြားနိုင္သည္။ ထိုအတူ အၿခား မည္သည့္ဘာသာစကားမဆို ေၿပာဆိုလိုလွ်င္လည္း ထိုသံုးခ်က္ကို ဂရုစိုက္၍ ေၿပာဆိုသင့္ေပသည္။ လံုလံုးမတူလွ်င္ေတာင္ အနီးစပ္ဆံုးေတာ့ ၾကိဳးစားသင့္ေပသည္။

အဲဒီ ေလယူေလသိမ္း၊ အသံထြက္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ၿဖစ္ခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့က ေက်ာင္းသားဘဝ၊ သူက ကၽြန္ေတာ္တို ့ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္ ့ၾကီးတယ္။

သူနာမည္က ကိုသိန္းလြင္.....

အလုပ္အကိုင္ကေတာ့ တကၠစီကားေမာင္းတယ္။ တကၠစီကားေမာင္းတယ္ဆိုလို ့ သူကို အထင္မေသးလိုက္နဲ ့ဦး။ စာေပးစာယူတက္ရင္းနဲ ့ ကားေမာင္းစားတာ။ ကားကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ့လည္ ဘားလမ္းမွာ ဂိတ္ထိုးတယ္။

တစ္ရက္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ မိသားစုတစ္စု ကားလာငွါးပါေလေရာ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ သူတို ့ရဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့။ ဂိတ္က ကားသမားအမ်ားစုက သိတဲ့အတိုင္း အဂၤလိပ္စာ အေၿခခံကနည္းေတာ့ သူကို သြားခိုင္းပါေလေရာ။ ဒါနဲ ့ပဲ သူသြားမယ္ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္လို ေမးလိုက္ပါတယ္....

"ဝွယ္း ...ယူ..ဝန္ ့(တ္)တူဂိုး.....ဆာ...?"


"စီး..သီး...ခ်ိဳင္း....."


"ပလိစ္..ေဆး........အဂိမ္း......."


"ယက္စ္...စီး...သီး...ခ်ိဳငး္....."


"အိုေက..အိုေက....ကမ္းအင္"

ဆိုၿပီးေတာ့ ကားေပၚတင္ပါေလေရာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီဂ်ပန္ေတြ အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ လို ့ ေတြးေနမိတယ္။ ကားေမာင္းရင္းနဲ ့ သူေတြးေနတာက သူတို ့သြားခ်င္တဲ့ေနရာက စီးသီး(city) ဆိုတာ ၿမိဳ့၊ ခ်ိဳင္း(child) ဆိုတာ ကေလး။ ကေလးေတြရဲ့ ၿမိဳ့ေတာ္ ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ့မွာ ေလာက္ေလာက္လားလား ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ကေလးကစားကြင္းဆိုလို ့ သာေကတ ရွုခင္းသာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။
(အဲဒီအခ်ိန္ တရိစာၦန္ရုံမွ ကေလးကစားကြင္း မေပၚေသးပါ)

အဲဒီမွာ ရုိလာကိုစတာ၊ ရဟတ္ ႏွင့္ အၿခားႏုိင္ငံတကာ အဆင့္မွီ ကစားစရာ အစံုရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီမိသားစုမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပါလာတဲ့အတြက္ ရွုခင္းသာ သြားမွာပဲဆိုၿပီး သူ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါနဲ ့ပဲ ရွုခင္းသာ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အဲဒီမွာတင္ ၿပႆနာ တက္ေရာ၊ ဂ်ပန္မိသားစု သြားခ်င္တာ ဒီေနရာမဟုတ္။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ အေၿခအတင္ ေၿပာေနရင္းနဲ ့မွ ကိုေရႊဂ်ပန္က သူ ့ကို ၾကိဳးစားၿပီးရွင္းၿပရွာပါတယ္။ သူတို ့လာရတဲ့အေၾကာင္းက ဒုတိယကမာၻစစ္တုန္းက သူ ့အဖိုးက ၿမန္မာၿပည္တြင္ တိုက္ပြဲက်ေၾကာင္း၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို ့ရုိးရာအရ လာေရာက္ကန္ေတာ့ရၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူတို ့ စစ္သခၤ်ဳိင္းကို သြားလိုေၾကာင္း ရွင္းၿပပါတယ္။
အဲဒီက်မွ ကိုသိန္းလြင္လည္း သူ ့နဖူးသူရုိက္ၿပီး သာေကတမွ ေထာက္ၾကံ့ကို ေမာင္းပို ့ေပးလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဂ်ပန္ကလည္း ၾကိဳးစားၿပီး ၿမန္မာစကားကို ေၿပာေပမယ့္ ေလယူေလသိမ္း လြဲေနတယ့္အတြက္ အဓိၶပါယ္ပါ လြဲသြားပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ အၿခားဘာသာစကား ေၿပာဆိုလိုလွ်င္ အသံထြက္၊ ေလယူေလသိမ္း အရမ္းဂရုစိုက္သင့္ေၾကာင္း ဒီအၿဖစ္အပ်က္ေလးက သက္ေသခံလွ်က္ရွိပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္နွင့္ အကၡရာမ်ား

"မင္းတို ့ အကုန္လံုး ၿမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ၿဖစ္ၿပီး ၿမန္မာစာကို ခုခ်ိန္ထိ ေသခ်ာကို မမွတ္မိေသးတာ ဆရာ အံ့ၾသတယ္၊ အလယ္တန္းအဆင့္ကို ဘယ္လိုေရာက္လာသလဲ"

အထက္ပါ စကားစုတို ့မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလယ္တန္းစေရာက္ေသာေန ့တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အတန္းပိုင္္ ဆရာလည္းၿဖစ္၊ ၿမန္မာစာဆရာလည္းၿဖစ္ေသာ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္သန္းမွ ကၽြန္ေတာ္တို ့အား ေၿပာဆိုေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ငါးတန္းစတက္ေသာေန ့တြင္ အတန္းပိုင္ဆရာက ၿမန္မာစာ ဆရာၿဖစ္ၿပီး ပထမဦးဆံုးေန ့တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တစ္တန္းလံုးအား ၿမန္မာအကၡရာ ဗ်ည္း ၃၃လံုးအား တစ္တန္းလံုး စာအုပ္တြင္ ေရးခိုင္းၿပီး စားပြဲေပၚလာတင္ရန္ ၿဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး အလယ္တန္းအဆင့္ ေရာက္ၿပီၿဖစ္၍ သူငယ္တန္းတြင္ သင္ခဲ့ေသာစာကို ဆရာဘာေၾကာင့္ ေရးခိုင္းသလဲဟု အံ့ၾသေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွု အၿပည့္ၿဖင့္ စာအုပ္၏ ပထမဆံုး စာမ်က္နွာတြင္ ခ်ေရးၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့စားပြဲတြင္ စာအုပ္ထပ္ထားၾကသည္။ တစ္တန္းလံုးၿပီး၍ ဆရာစစ္ေသာအခါ အားလံုးမွန္သူ လက္ငါးေခ်ာင္းမၿပည့္၊ ကၽြန္ေတာ္လား မွားတဲ့ထဲမွာ ပါတာေပါ့ဗ်ာ။

အမ်ားဆံုးမွားတာကေတာ့ တတလင္းခ်ိတ္၊ ထဝမ္းဘဲ နွင့္ တရင္ေကာက္ တို ့ၿဖစ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ သံုးလံုးပဲ မွားတာခင္ဗ်။ အဲဒီမွာတင္ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို ့အားလံုး ဒီစာလံုး သံုးလံုးကို တစ္သက္မေမ့ေအာင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ပံုဆြဲၿပီး ပံုၿပင္ေလးနဲ ့ ရွင္းၿပတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ သေဘာက်လို ့ မဆံုး၊ တစ္သက္လံုးလည္း မေမ့ေတာ့ပါ ခင္ဗ်ာ။

ဘေလာ့ဖတ္သူအားလံုး သိၿပီးသားဆိုရင္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ ့အၾကံဳေလးကို ေဝမွ်ခ်င္လို ့ပဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါ။

ပံုၿပင္ကေတာ့ ဒီလိုပါ...........။

တစ္ခါက ညီအကို သံုးေယာက္ဟာ ခရီးထြက္လာရင္း ေတာလမ္းေလးတစ္ခု အၿဖတ္မွာ ၾကီးစဥ္ငယ္လိုက္ အကိုၾကီးက ေရွ ့က ဦးေဆာင္ၿပီးၿဖတ္တယ္။ အဲဒီလို ၿဖတ္လာရင္း အငယ္ဆံုးေကာင္က အလတ္ေကာင္ကို လွမ္းစပါေလေရာ။ အဲဒီပံုကေတာ့ ေအာက္ကပံုပါ

ဋ

သူပံုက ေရွ ့ကို ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ ့ ေၿခေထာက္နဲ ့ အလတ္ေကာင္ကို လွမ္းတို ့တဲ့ပံုပါပဲ။
ဒါကို အလတ္ေကာင္က အားက်မခံ ေရွ ့ကို ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ ့ ေနာက္က အငယ္ကို ေၿခေထာက္နဲ ့ၿပန္တို ့တယ္။ ပံုကိုၾကည့္ပါ.....။

ဌ

ဒါကို ေရွ ့ကသြားေနတဲ့ အကိုၾကီးက ၾကားေတာ့ မင္းတို ့ေတြ လမ္းေလွ်ာက္းရင္း ေဆာ့မေနနဲ ့ကြ လို ့ ေနာက္ကိုလွည့္ၿပီး ေငါက္ပါေလေရာ။ ပံုက ေအာက္မွာပါ....

ဍ

စာဖတ္သူ မၿမင္ေသးရင္ ညီအကို သံုးေယာက္ပံုကို တန္းစီၿပီး ၾကည့္ရင္ ဒီလိုပံုပါ....

ဋ ဌ ဍ

ဆရာလည္း အဲသလို သင္ၿပီးေရာ တစ္တန္းလံုး ရယ္လို ့ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ မမွားေတာ့ဘူး။ တစ္သက္လံုးကို စြဲသြားပါေလေရာ။ စာဖတ္သူ အားလံုးလည္း အမွတ္တရ ရွိေစရန္၊ ဆရာကိုလည္း အေဝးတစ္ေနရာကေန ဂုဏ္ၿပဳရာေရာက္ေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ဤပိုစ့္ေလး ေရးသားလိုက္ရပါတယ္။

အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ား

ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေနထိုင္ေသာ ကမၻာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူမ်ိဳးေလာက္ ဂါဝရတရားၿပည့္ဝေသာ လူမ်ိဳး ယေန ့တိုင္ ကၽြန္ေတာ္မေတြဘူးေသးပါ။ အသက္ တစ္ရက္၊ တစ္မိနစ္၊ တစ္စကၠန္ ့ ၾကီးသူကိုပင္ ရုိေသေလးစားၾကသည္။ ခရီးသြားလာရာတြင္လည္း အသက္အရြယ္ၾကီးသူမ်ား၊ ကိုယ္ဝန္သည္မ်ားကို မည္သူမွ် အမိန္ ့တစ္စံုတစ္ရာ ထုတ္စရာမလိုဘဲ နားလည္မွူၿဖင့္ ညွာတာေဖးမၾကသည္။

ယခု ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ စင္ကာပူကၽြန္ေပၚတြင္ကား ထိုသို ့မဟုတ္၊ အမိန္ ့အာဏာၿဖင့္ပင္ ထိုသူမ်ားအတြက္ ကား၊ ရထားမ်ားေပၚတြင္ ေနရာသတ္မွတ္ေနရသည္။ ဒီကိစၥကို စင္ကာပူတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ေရႊၿမန္မာမ်ား အားလံုးအသိပင္ၿဖစ္သည္။ အတၱၾကီးမားေသာ ဒီနိုင္ငံသားမ်ားတြင္ တစ္ဖက္သားအေပၚ အထူးသၿဖင့္ အားနည္းသူအေပၚ ညွာတာရေကာင္းမွန္း မသိ၊ သူတို ့သိသည္ကား ပိုက္ဆံေပးစီးရ၍ အခြင္ ့အေရးကို အၿပည့္အဝ ၿပန္လည္ ရရွိရန္ၿဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ တခါတရံ ၾကံဳဖူးသည္မွာ ထိုသူမ်ားအတြက္ သတ္မွတ္ေနရာမွာပင္ အက်အနဝင္ထိုင္ၿပီး အိုမင္းမစြမ္းသူမ်ား (သို ့) ကိုယ္ဝန္သည္မ်ား ရထားေပၚ၊ ကားေပၚတက္လာလ်ွင္ပင္ မသိက်ိဴးကၽြန္ၿပဳ၍ အိပ္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿခင္၊ ဟန္းဖုန္းထုတ္၍ ဂိမ္းေဆာ့ခ်င္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေနရာဖယ္မေပးသည္မ်ားကို ေန ့စဥ္နီးပါး ၿမင္ေတြ ့ေနရပါသည္။ ဘယ္သူမွလည္း ထိုသူမ်ားကိုေနရာဖယ္ဖို ့ မေၿပာၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဝင္မေၿပာပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ က်လိက်လိနဲ ့ အသည္းေတာ္ေတာ္ယားစရာ ေကာင္းပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အစိုးရလည္းသိပါသည္။ ရထားေပၚ ကားေပၚတြင္ ထိုင္စရာေနရာ သတ္မွတ္ေပးၿခင္း၊ နိုင္ငံေက်ာ္ သရုပ္ေဆာင္မ်ားနွင့္ ေၾကာ္ၿငာရုိက္ၿပီး စည္းရုံးၿခင္းမ်ားၿဖင့္ လူေတြကို သိမ္းသြင္းေနပါသည္။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ ့အခ်က္ေတြ က်န္ရွိပါေသးသည္။ ေန ့စဥ္နံက္တိုင္း ရုံးတက္ခ်ိန္ ရထားက်ပ္၊ ကားက်ပ္ အခ်ိန္ေတြ ့ၿမင္ရသည္မ်ားကို ရင္ဖြင့္ပါရေစ။

သတင္းစာ
တခ်ိဳ ့ေသာလူေတြ သည္ ရထားေပၚေရာက္လွ်င္ မတ္တပ္ရပ္စရာ ေနရာ ယူၿပီးလွ်င္ ပါလာေသာ သတင္းစာကိုထုတ္၍ သဲသဲမဲမဲ မလွုပ္မယွက္ ဖတ္ေတာ့သည္။ မိတ္ေဆြ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ လူတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္၍ သတင္းစာဖတ္ေသာ ေနရာတြင္ လူနွစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းရပ္နိုင္သည္။ ဒီကလူေတြသည္ ရထားေပၚ ကားေပၚတြင္ နဲနဲမွ် အတြန္းအထိ မခံခ်င္၊ မခံနိုင္ပါ။ ဘယ္သူမွ တြန္းထိုး၍ အဲဒီေနရာကို မကပ္ၾကပါ၊ ထို ့ေၾကာင့္ တစ္ေယာက္စာ နစ္နာပါသည္။


ေက်ာပိုးအိတ္
ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ထားသူတစ္ေယာက္ ရထားေပၚ ကားေပၚတက္လာလွ်င္ ၿဖစ္သင့္သည္မွာ မိမိလြယ္အိတ္ကို ခၽြတ္၍ ေရွ ့သို ့ထားကား သြားလိုရာသို ့ သြားရမည္။ တစ္ခ်ိဳ့က ထိုသို ့မဟုတ္ ေက်ာပိုးအိတ္ တကားကားနွင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ လူမ်ားကို ဒုကၡေပးေတာ့သည္။ ေရွ ့ပိုင္းက ၿပႆနာ မရွိ သူေရွာင္ကြင္းသြားနိုင္သည္။ ေနာက္ဖက္ပိုင္းသည္ ဟိုလူ ့တိုက္၊ ဒီလူ ့တိုက္နွင့္ သူကိုယ္တိုင္မသိရွာ။ စိတ္ဆိုးရန္လည္းအခက္၊ တမင္ၾကံရြယ္မွု မရွိ။


ၿမဴးဇစ္ (သို ့) ဂီတ
တစ္ခ်ိဳ ့ေသာလူမ်ားသည္ ရထားေပၚ ကားေပၚ ေရာက္လွ်င္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္၊ ပါလာေသာ ဟန္ဖုန္းၿဖင့္ ၾကိဳက္နွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းကို စပီကာဖြင့္ကာ နားေထာင္လွ်က္ ဇိမ္ယူတက္ၾကသည္။ နားၾကပ္တပ ္နားေထာင္၍လည္း ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္နိုင္ပါ။ ထိုသို ့ေသာလူမ်ားသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေတာ္ ဒုကၡေပးသည္။

အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေန ့စဥ္ ရုံးတက္ ရုံးဆင္းခ်ိန္ အထူးသၿဖင့္ လူက်ပ္ခ်ိန္တြင္ ေတြၿမင္ေနရေသာ အတၱၾကီးသူမ်ားေၾကာင့္ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေၿဖေဖ်ာက္ေစရန္ အလို ့ငွါ ဒီေနရာကေန ရင္ဖြင့္လိုက္ရပါတယ္။

နိုးထလာေသာ အာရွနဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း (၃)

ဒီလိုနဲ ့ ညဘက္ အၿမန္လမ္းမေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကားေလးဟာ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ ့ဆီကို ဦးတည္ေမာင္းေနပါတယ္။ ညဘက္ အၿမန္လမ္းမေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ့ရသေလာက္ ကုန္တင္ကားၾကီးေတြ တအားမ်ားတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ဟိုၾကားဝင္ ဒီၾကားဝင္နဲ ့ ည ၁၀နာရီခြဲ ေလာက္ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့ ့ေပၚကို ေရာက္ရွိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ေစ်းေပါတဲ့ မိုတယ္ေလးမွာပဲ တညတာ နားခိုိခဲ့ၾကရပါတယ္။
ေပါေခ်ာင္ေကာင္း မိုတယ္္ (တရုတ္ နာမည္ မဟုတ္ပါ)

ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ အဲဒီ မိုတယ္ခက အိပ္ထဲက စိုက္ရလို ့........း)

ေနာက္ေန ့မနက္ အိပ္ယာနိုးတာနဲ ့ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့ရဲ့ အထင္ကရၿဖစ္တဲ့ တုန္ဖန္းမင္းဇူ ကို အေရာက္သြားၾကပါတယ္။ တကၠစီ ငွါးသြားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းတခုက ဒရုိင္ဘာေတြ ေတာ္ေတာ္ လံုၿခံဳမွူ ရွိၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တကၠစီေတြ အလုခံရလည္း မသိဘူး။ ေအာက္ကပံုကို ရွုပါမိတ္ေဆြ။

မွန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲက ဒရုိင္ဘာ

ဒီလိုနဲ ့ပဲ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့လည္ေကာင္က တုန္ဖန္းမင္းဇူ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ကိူ ေရာက္သြားပါတယ္။
အဲဒီေမွ်ာ္စင္က ရွန္ဟိုင္းတစ္ၿမိဳ့လံုး အေပၚစီးကေန ၾကည့္ၿမင္နိုင္ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ဟာ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ့ဟာ တစ္ၿမိဳ့လံုး ၿမဴေတြဆိုင္းေနပါတယ္။ အရာရာဟာ မွူန္ဝါးၿပီး စြတ္ဆိုေနပါတယ္။ အဲဒိေမွ်ာ္စင္ေတာင္ တဝက္ပဲ ၿမင္ရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ပဲ အေပၚ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။

ကင္မရာမဆန္ ့တဲ့ ေမ်ွာ္စင္

ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ ့ဟာ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာနဲ ့ တၿခားစီၿဖစ္တာကို အံ့ၾသစြာေတြ ့ခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ mega city ထဲမွာ ပါဝင္ၿပီး LAတို ့၊ Sanfrancisco တို ့နဲ ့ ယွဥ္ေဘာင္တန္းနိုင္ပါတယ္။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ၂၀၀၀ ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း တဟုန္ထိုး တိုးတက္မွုေတြရဲ့ ၿပယုဂ္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စလံုးကို တရုတ္ၿပည္က ၿမိဳ ့ၾကီးသားေတြ မလာတာေပါ့။

ရုန္းထေနတဲ့ နဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း
မိုးေမ်ွာ္တိုက္ေတြဆိုတာ စလံုးမွာ လက္ခ်ိဳးေရလို ့ရတယ္။ ရွန္ဟိုင္းမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ မ်က္စိတစ္ဆံုး ေဆာက္ေနဆဲ၊ ေဆာက္ၿပီးတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြၾကီးပဲ။ ကုန္တိုက္ေတြဆိုလည္း ဧရိယာ အက်ယ္ၾကီးယူၿပီး ေဆာက္ထားတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ကြ်န္းေလးေပၚက လူသားေတြအတြက္ ၾကည့္လို ့မဝၿဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

၇ ထပ္လံုးဆိုင္ေတြနဲ ့ၿပည့္ေနတဲ့ shopping mall

ဒါေၾကာင့္ တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္ဟာ ဘယ္စနစ္နဲ ့သြားသြား တိုင္းၿပည္အတြက္၊ ၿပည္သူအတြက္ ၿပန္ၾကည့္ရင္ တိုးတက္မွာ မလႊဲပါ။

ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလယာဥ္ခ်ိန္ နီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဟိုတယ္ၿပန္ check out လုပ္ၿပီး red-dotကၽြန္ေလးဆီသို ့ ၿပန္လာခဲ့ ရပါ ေတာ့တယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ကမၻာ့ေၿမပံုေပၚက အနီစက္(စင္က်ားပူ)

နုိးထလာေသာ အာရွနဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း (၂)

ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အဖြဲ ့ ေဟာ္တယ္မွာ ပစၥည္းေတြခ်ၿပီး နန္းတုန္းၿမိဳ ့ရဲ့ ရွုခင္းေတြကို ေဟာ္တယ္ေပၚကေန ၾကည့္ရွုတဲ့အခါမွာ နန္တုန္းၿမိဳ ့ဟာ စက္ရုံအလုပ္ရုံ အေၿမာက္အမ်ား ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့အတြက္ တိုးတက္တယ္လို ့ ေခၚနိုင္ေပမယ့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ပိုင္းမွာ ယုတ္ေလ်ာ့လာတာ ေတြ ့ရပါတယ္။
ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ တစ္ၿမိဳ ့လံုးဟာ မိးခိုးေငြ ့ေတြနဲ ့ အံု ့မွူိင္းလို ့ေနပါေတာ့တယ္။


မီးခိုးေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ၿမိဳ ့နန္တုန္း

ကၽြန္ေတာ္တို ့ တည္းရတဲ့ အခန္းက ၁၃ ထပ္မွာ ရွိၿပီး တစ္ၿမိဳ ့လံုကို အေပၚစီးကေန ၿမင္ေနရပါတယ္။ တိုးတက္မွုနဲ ့အတူ ဆုတ္ယုတ္မွူက ဒြန္တြဲ ပါလာတက္ပါတယ္။


လႊမ္းေမာဖြယ္ရာ ၿမိဳ ့နန္တုန္း



ညေရာက္ေတာ့ ေဟာ္တယ္နဲ ့ နီးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ညစာထြက္စားၾကပါတယ္။ စားေသာက္ၿပီး အၿပန္လာ လမ္းမွာ ရယ္စရာအၿဖစ္အပ်က္တစ္ခု ၾကံဳခဲ့ပါေသးတယ္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ကေန လူတစ္ေယာက္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ကို ဆြဲၿပီးလာေနတယ္။ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္းၾကည့္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ သူက ေမ်ာက္ကို ဂၽႊမ္းထိုးခိုင္း၊ ကင္းၿမီးေကာက္ ေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္ နဲ ့အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာ့ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ၿပီးလဲၿပီးေရာ ပိုက္ဆံေတာင္းပါေလေရာ။ တရုတ္ေတြ ပိုက္ဆံရွာခ်က္ကေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကို ရွာတက္တာ ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း အလုပ္ကို တက္သုတ္ရုိက္လုပ္ ေတာ့တာပဲ။ ဘာၿဖစ္လို ့လည္းဆိုေတာ့ ရွန္ဟိုင္းမွာ လည္ခ်င္လို ့ေပါ့။ ဒီလိုနဲ ့ ၅ ရက္ ၄ ည ေနၿပီး ေသာၾကာေန ့ညေနဘက္ အလုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ပစၥည္းေတြသိမ္း၊ ေဟာ္တယ္မွာ check out လုပ္ၿပီးတာနဲ ့ ရွန္ဟိုင္း ကို ညတြင္းခ်င္း ခ်ီတက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္................။

ဆက္ပါဦးမည္..............။

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ တစ္ခ်ိန္က (၂)

ၿမန္မာေငြ ၁၈၀ က်ပ္ => စင္ကာပူ ၁ ေဒၚလာ

ၾကက္ဥ တစ္ကဒ္ => စင္ကာပူ ၈၀ ဆင့္

တီး ၊ ေကာ္ဖီ => စင္ကာပူ ၄၀ ဆင့္

ထမင္းတစ္ပြဲ => စင္ကာပူ ၂ ေဒၚလာ

ဘတ္စ္ကား(ရုိးရုိး) => စင္ကာပူ ၄၀ ဆင့္ (အနီီးဆံုး ခရီး)
(အဲဒီခလုပ္ကို ေရႊခလုပ္ဟု ေခၚပါသည္)

ဘတ္စ္ကား(အဲကြန္း) => စင္ကာပူ ၆၀ ဆင့္

တကၠစီ ခ => စင္ကာပူ ၁ ေဒၚလာ ၂၀ ဆင့္ (မီတာ စမွတ္ေစ်း)

စီးကရက္(၂၀ လိပ္ဗူး) => ၄ ေဒၚလာ ၅၀ ဆင့္

စီးကရက္(၁၀ လိပ္ဗူး) => ၂ ေဒၚလာ ၇၀ ဆင့္
(၂၀၀၀ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း မရွိေတာ့ပါ)

စီးကရက္ (၆ လိပ္ဗူး) => ၁ ေဒၚလာ ၇၅ ဆင့္
(၂၀၀၀ခုနွစ္ ေနာက္ပိုင္း မရွိေတာ့ပါ)

ပံုၿပင္လို ့ေတာ့ မထင္မွတ္ပါနဲ ့။ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀နွစ္ေက်ာ္ အတိအက် ဆိုရလွ်င္ ၁၉၉၈ ဝန္းက်င္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ စင္က်ားပူ ရဲ့ ကုန္ေစ်းနွုန္း ပါ။ ပထမပိုစ့္မွာ အတိက္ကို ၿပန္တမ္းတရင္းနဲ ့ အခုပိုစ့္မွာ လြမ္းေမာစရာ အေနနဲ ့ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ရပါတယ္။

ၿခြင္းခ်က္ ။ ။ ေစ်းနွုန္းတက္လိုလ်ွင္ ၿပည္သူေတြကို ေၾကာ္ၿငာပါသည္။

ေအာက္ေမ့ဖြယ္ တစ္ခ်ိန္က

ဒီေန ့မနက္ အလုပ္ ပိတ္တာနဲ ့၈နာရီခြဲမွ အိပ္ယာက နိုးလာတယ္။ ဒါနဲ ့ နိုးနိုးခ်င္း မ်က္နွာမသစ္ေသးဘဲ ဧည့္ခန္းမွာရွိတဲ့ သတင္းစာ အေဟာင္းေတြက္ု ဟိုလွန္ဒီလွန္ ေလွ်ာက္ဖတ္တာ သတင္းတစ္ခု သြားေတြ ့တယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ စင္ကာပူက အိမ္ရွင္အၿဖစ္ ၾကီးမွူးက်င္းပတဲ့ အာရွလူငယ္ အိုလံပစ္ ပြဲအေၾကာင္း ၿဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ ပါဝင္တဲ့ ၿမန္မာလူငယ္ေဘာလံုးအသင္းရဲ့ အုပ္စုပြဲ အေၿဖၿဖစ္ပါတယ္။

လူငယ္အိုလံပစ္ ၿဖစ္တာနဲ ့အညီ အသက္ ၁၄နွစ္ေအာက္ ၿဖစ္ၿပီး အလြန္ဆံုးရွိလွ အလယ္တန္းအဆင့္ ကေလးေတြ ၿဖစ္ပါတယ္။ ၿမန္မာလူငယ္အသင္းရဲ့ အုပ္စုပြဲစဥ္ အကုန္လံုးကို တီးမားဆက္ ပိုလီေက်ာင္းကြင္းမွာ က်င္းပတာပါ။ ပြဲအေၿဖကေတာ့ အားလံုးသိတဲ့ အတိုင္း ပထမဦိးဆံုး ၿမန္မာနဲ ့တရုတ္(၃း၇)၊ ၿမန္မာနဲ ့ ကိုရီးယား (၁း၅) ရွုံးတာပါ။ ေနာက္ဆံုးပြဲ ပါကစၥတန္ နဲ ့ (၁း၁) သေရက်ပါတယ္။ ပြဲေတြကို ကၽြန္ေတာ္မၾကည့္ရပါဘူး။

အဲဒီပြဲအေၿဖေတြၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝ ၁၉၉၀ ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်ာင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ေက်ာင္းေဘာလံုးပြဲကို အမွတ္ရေစပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းအေၾကာင္း အရင္ ရွင္းၿပဦးမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္းက အ.ထ.က(၃) တာေမြ ၿဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းရဲ ့ေဘးမွာ က်ိဳကၠဆံကြင္းၾကီး ရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၈တန္းနွစ္မွာ ဒီေဘာလံုးပြဲ ၿဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ တစ္ပတ္ တစ္ရက္ ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ သံုးခ်ိန္ကို အားကစားအခ်ိန္ အၿဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့ ပီတီဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၈တန္းေတြကို ေဘာလံုးကန္ဖို ့ လိုက္ေၿပာပါေလေရာ။ မိန္းကေလးေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့ ေအရုိးဗစ္ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ရမွာ ၿဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အခန္းေတြ ၿပႆနာမရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းက ၿပႆနာရွိပါေလေရာ။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ေက်ာင္း ရဲ့စနစ္ကို အနည္းငယ္ ရွင္းၿပပါရေစ။ နွစ္တိုင္း အတန္းတင္စာေမးပြဲရဲ့ အမွတ္ေပါင္းကိုၾကည့္ၿပီး အတန္းခြဲပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အခန္းက ၈ တန္း ေအ ပါ (ၾကံဳတုန္းၾကႊားတာပါ...........P)။ ဆိုေတာ့သိတဲ့အတိုင္း ေယာက္်ားေလး အားလံုးေပါင္းမွ ၁၂ေယာက္ပဲ ရွိၿပီး တစ္ေယာက္က ေစာေစာစီးစီးကို ၿငင္းထားတာပါ၊ ဘယ္လိုမွ ကန္လို ့မရတဲ့ အေၿခအေန၊ ေရာဂါသည္။ က်န္တဲ့ ၂၈ေယာက္က မိန္းကေလးေတြၿဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို ့ရဲ့အသင္းကို လံုးဝကို မေမ်ွာ္လင့္တာပါ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီေယာက္်ားေလး ၁၂ေယာက္ထဲက ၃ပံု ၂ပံုက စာဂ်ပိုးေတြၾကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လား.....ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ေပါ့။

ဒီလိုနဲ ့ အုပ္စုေတြခြဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ အခန္းရယ္၊ အီး အခန္းရယ္၊ အိုင္ အခန္းရယ္ တစ္အုပ္စုထဲ က်ပါေလေရာ။ အိုင္ အခန္းဆိုတာ ေနာက္ဆံုးခန္းၿဖစ္ၿပီး နွစ္က်ေတြခ်ည္းပဲ စုထားတဲ့ အခန္းေပါ့။ လူေကာင္ခ်င္း ဘယ္လိုမွ ယွဥ္လို ့ မရတဲ့ အေနအထား...။
ဒီီလိုနဲ ့ ကန္မယ့္ေန ့ေရာက္လာေတာ့ ပထမဆံုးေန ့မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ နဲ ့ အိုင္ စကန္ရမယ့္ေန ့။ တစ္ေက်ာင္းလံုးလည္း စိတ္ဝင္စားစြာနဲ ့ ပြဲအေၿဖကို နားစြင့္ေနၾကတယ္။ က်န္တဲ့အခန္းေတြက စာဆက္သင္ေနတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ အားကစားခန္းမထဲမွာ ပီတီ ဆရာမနဲ ့ က်န္ခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ ့ ကြင္းထဲမွာ စကန္ေတာ့ ပထမပိုင္း ၁၀ မိနစ္မွာ ၃ဂိုး အသြင္းခံထားရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ဆက္ေဆာ့တာ ပြဲၿပီးကာနီးေတာ့ အိုင္ ခန္းက သူတို ့အခ်င္းခ်င္းေနာက္ၿပီး သူတို ့ဂိုး သူတို ့ၿပန္သြင္းတာ ၂ ဂိုး....။ ပြဲၿပီးေတာ့ တစ္ေက်ာင္းလံုး အံ့ၾသ ေနတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေအ ခန္းက အိုင ္ခန္း နဲ ့ကန္တာ ၃ ဂိုး ၂ ဂိုး ဆိုၿပီး တေက်ာင္းလံုး ၿပန္ ့သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ရွက္ရွက္နဲ ့ ဘာမွမေၿပာဘဲ ဒီအတိုင္းထားလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ ့ ေနာက္တစ္ပြဲ အီီး အခန္း နဲ ့ ကန္ ရ တဲ့အခါ အီး ခန္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ရွိန္ၿပီး ေသခ်ာကို ကန္ေတာ့ ပါေရာ။ ပြဲၿပီးေတာ့ အေၿဖက ၁၃ ဂိုး ဂိုးမရွိ။ ဂိုးသမားေၿပာင္းေၿပာင္းၿပီး ေစာင့္တာ ရွိသမွ် ၁၁ ေယာက္ ကုန္သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ အခန္းလည္း နာမည္ကို ေတာ္ေတာ္ ၾကီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အခန္းက မိန္းကေလးေတြဆို ပြစိပြစိကို ၿဖစ္ကုန္ေရာ။ကၽြန္ေတာ္ ဘဝမွာလည္း ဒီေဘာလံုးပြဲေလးဟာ တစ္သက္ မေမ့နိုင္ၿဖစ္ေရာ။

အခု ဒီအိုလံပစ္ လူငယ္ ေဘာလံုးပြဲလည္း တရုတ္နဲ ့ ပထမပြဲ မွာ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္ ၿဖစ္လို ့ ဂိုးၿပန္သြင္းနိုင္ၿပီး ဒုတိယ ကိုရီးယား နဲ ့ပြဲက အၿပတ္အသတ္ကို ရွုံးေတာ့တာပါပဲလို ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ၿပီး တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ၿပန္ေယာင္ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
ဒီလို ငယ္ဘဝဆိုတာလည္း ၿပန္ယူလို ့မွ မရေတာ့တာ၊ အဲဒီအတြက္ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေအာက္ေမ့သတိရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာဂ္ေပၚမွာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။

ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံ့ုးကို သတိရလ်က္...........................

နိုးထလာေသာ အာရွနဂါး (သို ့) ရွန္ဟိုင္း (၁)

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္နွစ္ခန္ ့ ဇြန္လတုန္းက အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ ့ တရုတ္နိုင္ငံ ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ ့ကို သြားဘို ့အေၾကာင္းေပၚလာတယ္။ သြားရမယ့္ကိစၥကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကေရာင္းထားတဲ့ ပစၥည္းကို စမ္းသပ္ဘို ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကိုရီးယား အင္ဂ်င္နီယာ ၅ေယာက္ရယ္ သြားရမွာၿဖစ္ၿပီး ကိုရီးယား အင္ဂ်င္နီယာေတြနဲ ့ ရွန္ဟိုင္းေလဆိပ္မွာ ဆံုၾကရမွာပါ။


ၿပီးေတာ့ ရွန္ဟိိုင္းကမွ ၂နာရီ ၄၅မိနစ္ ၾကာ ကားေမာင္းရမဲ့ နန္တုန္း(Nang Tong) ဆိုတဲ့ၿမိဳ ့ကို အတူတူ သြားၾကရမွာပါ။ ခရီးစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရွုပ္ေထြးစရာ ေကာင္းပါတယ္၊ ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ဒီအင္ဂ်င္နီယာေတြကို တခါမွလည္းမေတြ ့ဖူးဘူး။ ဒါနဲ ့ပဲ စင္ကာပူဖလိုက္နဲ ့ ညတစ္နာရီမွာ စင္ကာပူကေန ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။


စင္ကာပူကေန ရွန္ဟိုင္းထိ ၅နာရီခြဲ ေလယာဥ္စီးခဲ့ ရတယ္။ ရွန္ဟိုင္းကို နံက္ ၆နာရီခြဲ မွာ ေရာက္သြားတယ္။

စင္ကာပူနဲ ့ တရုတ္နဲ ့က စံေတာ္ခ်ိန္ အတူတူပဲ။ ဒါနဲ ့ ေလဆိပ္က အင္မီဂေရးရွင္း ၿဖတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို ့ ေရႊၿမန္မာေတြ ထံုးစံအတိုင္း နဲနဲ ကသိကေအာက္ ၿဖစ္ခဲ့ရတယ္၊ မေဗဒါကို ေမးၾကည့္ပါ..........သူပိုသိတယ္............D)


ဒါနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယား ဖလိုက္ကို ေစာင့္ရဦးမွာမို ့ အခ်ိန္ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ၁၁နာရီခြဲမွ ေရာက္မွာၿဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၅နာရီ လံုးလံုး ေလဆိပ္ထဲ ေနရမယ့္ပံု၊ ဘယ္မွလည္းမသြားရဲဘူး။ ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္မွ တရုတ္လို မေၿပာတက္တာ။ ေလဆိပ္ထဲမွာေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေၿပာလို ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့ဘဲ ေလဆိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုေလ်ွာက္ ဒီေလ်ွာက္နဲ ့ ၁၁နာရီခြဲထိ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။


ရွန္ဟိုင္းေလဆိပ္ရဲ့ ထူးၿခားခ်က္က တစ္ခုခုေၾကာ္ၿငာရင္ အဂ္လိပ္၊ တရုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား ဘာသာ၄မ်ိဳးနဲ ့ ေၾကာ္ၿငာတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ၁၁နာရီခြဲေတာ့ ကိုရီးယားေလယာဥ္ ဆိုက္ေရာ၊ ဒါနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာရြက္လြတ္ မွာ သူတို နာမည္ေရးၿပီး ထြက္ေေပါက္ကေန ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။


ကၽြန္ေတာ္တို ့စုမိၾကၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တရုတ္တာဝန္ခံ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ သူကေတာ့ အီးလို နဲနဲ ရတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့ နန္တုန္း ကို ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရွန္ဟိုင္းကေန နန္တုန္းကို ကားစီးရတာ၂နာရီ ၄၅မိနစ္ ၾကာၿပီး လမ္းမွာ ၿမိဳ ့ေတြအမ်ားၾကီး ၿဖတ္သြားရတယ္။


တစ္ခုသတိထားမိတာက သူတို ့ရဲ့ အေဝးေၿပးလမ္းေတြ အကုန္လံုးက စလံုးက အေဝးေၿပးလမ္းေတြပံုစံအတိုင္း ေဆာက္လုပ္ထားတာပါ။ လမ္းဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလည္းဆိုရင္ ကားဟာတစ္ခ်ိန္လံုး ကီလိုမီတာ ၁၁၀ အထက္ ကေနေမာင္းေနတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ဘုရားတယူရတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ တိုးရ္ဂိတ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီးပဲ။ တိုးရ္ဂိတ္အေက်ာ္ လမ္းတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဟာလည္း လူတိုင္းလမ္းေဘးမွာ ဆီးသြားၾကၿပီး ေသးေစာ္ဖုန္းလႊမ္းေနပါေတာ့တယ္။


လမ္းကၿမိဳ ့ေတြ ၿဖတ္တဲ့အခါမွာလည္း ၿမိဳ ့တြင္းလမ္းကသြားစရာမလိုဘဲ ၿမိဳ ့ေပၚကၿဖတ္ေဖာက္တားတဲ့ မိုးပ်ံလမ္းေတြကေန ၿဖတ္သန္းသြားရတာလည္း ထူးၿခားမွူတစ္ခုပါပဲ။


ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကားေလးဟာ ညေန ၆နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ နန္တုန္းၿမိဳ ့ေလးထဲကို ဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

နန္တုန္းၿမိဳ ့ရဲ့ ညေနခင္းအလွ

နန္တုန္းၿမိဳ ့ဟာဆိုရင္ စင္ကာပူေလာက္ ရွိၿပီး အံ့မခန္း တိုးတက္ေနတာကို ေတြ ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ ေအးေအးေဆးေဆး နယ္ၿမိဳ ့မဟုတ္ဘဲ ေခတ္မွီတိုးတက္လာတဲ့ ၿမိဳ ့ၿပတစ္ခုၿဖစ္ေနပါတယ္။ စက္မွုဇံုၿမိဳ ့ၿဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္စက္ရုံ အေၿမာက္အမ်ား လာေရာက္ဖြင့္လွစ္ထားပါတယ္။

နန္တုန္းၿမိဳ ့လည္တစ္ေနရာ

ဒီလိုနဲ ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို ့တည္းရမယ့္ ေဟာ္တယ္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္.................။

ဆက္ပါဦးမည္..............။

သတိ (ေနာက္ဆက္တြဲ)

မေန ့ကတင္တယ့္ spy cam ball pen အေၾကာင္းပိုစ့္ မွာ အဲဒီ spy cam ေဘာလ္ပင္ အေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားစြာၿဖင့္ေမးလာတယ့္အတြက္ စလံုးမွာ ရွိၾကတယ့္ ေရႊညီအမေတြ သိသင့္တယ္ ထင္လို ့ ေအာက္မွာ
လင္ခ့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရႊကိုကိုတို ့လည္း စိတ္ဝင္စားရင္ ေလ့လာလို ့ရပါတယ္။

ကိုဘိြဳင္း ေက်နပ္မယ္လို ့ထင္ပါတယ္............D)

http://shop.ebay.com.sg/?_from=R40&_trksid=p4634.m38.l1311&_nkw=spy+pen&_sacat=See-All-Categories

သတိ

ဒီေန ့ စင္ကာပူထုတ္ တူေဒးသတင္းစာမွာ ပါတယ့္ အမွုတစ္ခုကေတာ့ မိန္းကေလးေတြအတြက္ သတိထားရမယ့္ ၿပႆနာတစ္ခု ၿဖစ္ပါတယ္၊ mini skirt ဝတ္တဲ့ မမတို ့ဂရုစိုက္ပါ။ အမွုအက်ဥ္းခ်ံဳးကေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ သူ ့ရုံးသြားဖို ့ အငွါးကားငွါးစီးတာ အဲဒီကားဒရုိင္ဘာက spy cam နဲ ့ မွတ္တမ္းတင္ထားလိုက္တာ ၿဖစ္ပါတယ္။

နည္းပညာ တိုးတက္ေနတဲ့ ဒီေခတ္မွာ spy cam ဆိုတာလည္း ေတာ္ရုံလူ သတိမထားမိနိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ spy cam ကလည္း ရုိးရုိးေလးပါပဲ၊ ေဘာလ္ပင္ ေလးပါပဲ။

ကားသမားက အဲဒီေဘာလ္ပင္ကို သူ ့ရဲ့ ဘယ္ဘက္ၿခမ္း ေရွ့ထိုင္ခံု နွစ္ခံုၾကားမွာ ေထာင္ထားတယ္၊ ကားေပၚစတက္ေတာ့ ကားေမာင္းေနရင္းနဲ ့ ေဘာလ္ပင္ကို လွည့္ၿပီး target ကို ခ်ိန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားမွားသြားတဲ့ အခ်က္က ဒီမိန္းကေလးက ဒီေဘာလ္ပင္ အေၾကာင္းကို သိေနတယ္၊ ဒီေဘာလ္ပင္ကို လည္း စလံုးက e-bay မွာ ေၾကာၿငာထားတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ ့ရဲ့ ဟန္းဖုန္းထုတ္ၿပီး ဓါတ္ပံုရုိက္၊ ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းမွာ အမွုဖြင့္လိုက္တယ္။ သူမအေနနဲ ့ အံ့ၾသတာကလည္း ကားသမားဟာ သူ ့အေဖအရြယ္ ၿဖစ္ေနၿပီး ဒီလို မလုပ္သင့္ဘူးလို ့ သူၿမင္တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ စလံုးမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ေရႊၿမန္မာ ညီမေတြလည္း သိပ္မတို ၾကပါနဲ ့လို ့ သတိေပးၿခင္တယ္။

တိုမယ္ဆိုလည္း သတိမလြတ္ၾကပါနဲ ့.......

နည္းပညာ တိုးတက္ေနတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ ဘာကိုမွ ယံုလို ့ မရပါဘူး။ ဒီသတင္းကို ေရႊညီအမေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း လက္တို ့လိုက္ပါလို ့ေၿပာၾကားရင္း....................။

(ဒီဇိုင္းနာ မမတို့ေရ ၿဖစ္နိုင္ရင္ ၿမန္မာ့ရုိးရာထမီကို ေခတ္ေပၚဒီဇိုင္းထြင္ၿပီး penisula မွာတင္ေရာင္းၾကပါလို ့)

ဂ်င္ဆင္းၾကက္စြပ္ၿပဳတ္

မေန ့က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းၿဖစ္တယ္ ၾကားေတာ့ ဒီေန ့ရုံးကအၿပန္ သူေနတဲ့ေနရာကို သြားၿပီး လူနာသတင္း သြာေမးတယ္။ သူၿဖစ္တာကလည္း အခု လတ္တေလာ စလံုးမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ နွာေစး ေခ်ာင္းဆိုးပါ၊ သိပ္ အၾကီးအက်ယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခု စလံုးမွာ အဲ့ဒီဟာ မၿဖစ္ရင္ ေခတ္မမွီေတာ့ သလို ၿဖစ္ေနတယ္။

ဒါနဲ ့ဘဲ သူအိမ္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ ့ ေဆးခန္းအတူသြား ၿပီးတာ့ ညေနစာကို အဲ့ဒီနားက Tiongbaru Plaza အေပၚမွာဖြင့္ထားတဲ့ Koppitian မွာ ညေနစာ အတူတူ စားၾကတယ္၊ အဲဒီက ကိုရီးယား ဆိုင္မွာ ရရွိတဲ့ ဂ်င္ဆင္းၾကက္စြပ္ၿပဳတ္ရည္ ကို ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမမ်ားအတြက္ လမ္းညႊန္လိုက္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုရီးယားမွာ တခါစားခဲ့ရတယ္။

လူမမာမ်ားအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး အစားအစာလို ့ ကၽြန္ေတာ္ၿမင္တယ္။ ကိုရီးယားလို ဘယ္လိုေခၚလဲ ကၽြန္္ေတာ္မသိပါ၊ မေဗဒါ သိမွာပါ ................D။ သူခ်က္ထားတဲ့ပံုက ၈လ နဲ ့ ၆လ (တခုခု)ၾကက္ကို ဂ်င္ဆင္းနဲ ့ေရာၿပီး စြပ္ၿပဳတ္ လုပ္ထားတာပါ၊ ၾကက္ဗိုက္ထဲမွာ ထမင္းထည့္ထားတာပါ။

ေအာက္ကပံုကေတာ့ ကိုရီးယား မွာ စားခဲ့တုန္းက ရုိက္ခဲ့တာပါ၊

စားခ်င္စဖြယ္စြပ္ၿပဳတ္ပံု

စားမဲ့ဝါးမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့အဖြဲ ့

ကိုရီးယားမွာ စားတုန္းကေတာ့ ဂ်င္ဆင္း အရည္တစ္ခြက္ပါတိုက္တယ္၊ စလံုးမွာေတာ့ မပါဘူး။ စလံုးမွာေတာ့ ေစ်းနွုန္း ၂မ်ိဳးနဲ ့ ေရာင္းၿပီး ၾကက္တစ္ၿခမ္းကို ၆ ေဒၚလာ၊ တစ္ေကာင္လံုးကို ၁၁ေဒၚလာ ၿဖစ္ပါတယ္။ အရမ္းကို အဟာရၿဖစ္တဲ့ အစားအစာၿဖစ္လို ့ ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမေတြ အတြက္ ေၾကာ္ၿငာခ တစ္ၿပားမွ မရဘဲ ေဝမွ်လိုက္ပါတယ္။

ဘေလာဂ္ဂါ ေမာင္နွမမ်ား က်န္းမာ ဝၿဖိဳး အလွတိုးၾကပါေစ...............P။